Француските села губат многу во социјалниот живот кога ги немаат пекарниците. Згора шо по багет мора да одат во подалечни места!
НОРИМИЦУ ОНИШИ
Светилките во селските пекари се запалуваат доста пред зори, еден час пред да замириса на печен леб во соседните домови. Влезната врата наскоро ќе се отвори и затвори, во ритам како предвидлив како животот во француска село.Но, сè се менува.„Нема живот без леб“, вели Жерар Виго, додека стои во коловозот на својата куќа лоцирана преку улицата од затворена пекарница. „Ова е мртво село“.Пред две години, 650 жители на Шапел-ан-Зигер ја загубија својата пекарница, последното место што се сретнуваа и разговараа додека чекаа за свежа багет. За оваа заедница затворањето на пекарницата беше „не драма“, како што пишуваше еден весник, „туку трагедија“, што се повеќе се повторува во француските села.Младите повеќе не застануваат покрај пекарите што доцна во ноќта. Трговските центри им се допаѓаат на клиентите кои се среќни што купуваат во супермаркетите. Никој не јаде многу леб како и да е. Исчезнувањето на традиционалните пекари е исто така симбол на падот на некогаш богатиот рурален живот во оваа земја.
Шапел Зугер лежи на крајбрежната област Манш. Од почетокот на оваа деценија, во Манш се затворија околу 50 пекари. Остануваат околу 370, а уште 20 се очекува да исчезнат во следната година.Автомати се појавија на местата каде што се затворија пекарите. Неодамна, ќерката на Вансан Леноир скокна надвор од нивното мини-комбе за да извади багета од автомат кој потсетува на телефонска говорница.„Тој е најдобриот“, вели Венсан. Но, исчезнувањето на пекарите, додава тој, „ги убива нашите села“.Севкупниот број на пекари во Франција расте, особено во поголемите градови. Традиционалните семејни пекари во руралните области, од друга страна, исчезнуваат – со годишна стапка од дури четири проценти или повеќе.Жерар Виго (71), само требаше да ја премине улицата за да дојде до пекарницата. Сега вози на околу четири километри до градот Маринџи ле Лозон. Помеѓу 30 и 40 лица, Шапел-ен-Зугер сега купува леб во пекарницата „Neенеау“ и „Валери Кулерон“ во Мариња ле Лозон. Некои одат и подалеку и користат воз.„Јас секогаш додавам неколку жилети“, вели Виго. „Тогаш на пат кон дома, го јадам багетот како торта“.Кога брачна двојка која поседуваше пекарница во Шапел-ан-Зугер реши да ја затвори во 2017 година, градоначалнчката Нели Вилд ја започна акцијата.Вложени се 130.000 евра за откуп на зградата на пекарницата. Вилдова изјави дека е земен предвид заем од 40.000 евра за набавка на користена печка и друга опрема.Без јавна поддршка, пекарницата не би била одржлива во толку мало село, вели градоначалнчката..Ова е ризик“, додава таа. Но, ризикот е факт што таа почувствува дека мораше да го преземе. „Тоа е во духот на Французите, долго време мора да правиме леб“.Во септември околу 80 луѓе се собраа пред старата пекарница, барајќи истата да биде повторно отворена. Лидерот на групата Никола Бурдије рече дека градоначалникот не е доволно ажурна.
„Сметаме дека опстанокот на пекарницата е општинска задча“, вели Бурди. „Сметаме дека тоа е нешто што ни го должат“.
(„Њујорк тајмс“)
