ВУК ДРАШКОВИЌ
Во цивилизираниот свет се прашуваат како е можно во 21 век, среде Европа, местото на хиротонија на свештеник да биде државно, национално и судбоносно прашање од прв ред, така што милиони луѓе, глави државни, премиери, министри, историчари, академици, аналитичари, сите медиуми, хороскопи, волшебници … талибанизација на православието.
Епископите проповедаат против другите религии и нации, кои народи се наши заштитници и кои се нашите непријатели, каде се, каде што мора да бидат државните граници. Вчера, Голема Србија, денес српскиот свет. Само српски. Најава за реприза на страшните деведесетти години. Дали се сеќаваме како беше: свештеници, потоа топови, а потоа арамии?!
Не, воопшто не, велат под Ловќен. Не за клерикализмот. Не на талибанците. Да не ја уништиме Црна Гора. Не на одземањето на цркви и манастири. Да не ја поништиме крвавата и славна црногорска историја.
Според жителите на Цетиње, ниту еден епископ кој проповеда дека Црногорците не се народ, туку копилиња, изроди, усташи, печурки по дождот што ќе исчезнат, не може да се ракоположи во нивниот црногорски манастир, духовниот темел на државата Црна Гора..
Дека ниту една црква во Црна Гора, дури ни манастирот Цетиње, не е црногорска. Во манастирот Цетиње нема ракополагање за секој што сее омраза и злобна судбина во Црна Гора, претворајќи го таткото против синот, братот против братот, Србинот против Црногорецот.
И за Србите и за Црногорците во Црна Гора, земјата -мајка отсекогаш била Црна Гора. Со векови, кога немаше Србија, имаше слободен Цетиње, слободна Црна Гора и Црногорци.
Нивната држава никогаш не се викаше Србија, туку Црна Гора. И нивната војска се викаше црногорска. Црквите што ги граделе биле наречени и црногорски.
Посебен е изгледот на тие цркви и манастири изградени од Црногорци. Сите тие, како и манастирот Цетиње, се изградени од камен, како да се воени бараки, со прозорци и специјални отвори што личат на дупки. И тие често служеа како воени упоришта.
Пред битките, Црногорците влегле под оружје во тие цркви и манастири и се причестиле со мечевите и сабјите. Турците никогаш не влегле во Цетиње. И моќниот Омерпаша Латас беше запрен пред тој град.
„Колку има до Цетиње? – прашувале наполеоновите војници во Котор, каде ги пречекал владиката Петар I Петровиќ Њeгош.
„На пријател му требаат неколку часа одење, а непријателот никогаш не може да стигне таму“, им одговорил тој.
