Еден од најпрепознатливите Французи во светот и икона на ерата, инспирирајќи ја дури и популарната култура, Ален Делон имаше кариера што може да се прочита како листа на француски и италијански ремек-дела од филмската историја
Има еден вознемирувачки момент во „Во зенитот на сонцето“ на Рене Клемент, заснован на романот „Талентираниот господин Рипли“ на Патриша Хајсмит, кога Том Рипли размислува за убиството што штотуку го извршил. Седи, со чаша вино во раката, која полека ја пие. Во фокусот на кадарот се очите на актерот, студени и сивкави, а погледот му е празен.
Ова се очите на Ален Делон, благодарение на кои преку ноќ стана филмска ѕвезда. Често опишана како „машката Брижит Бардо“, згодниот Французин роден во предградијата на Париз, на само дваесет и пет години, ја понесе неофицијалната титула за најсекси маж на филмот.
И сега, кога имаме бранување во медиумите зарасди неговото заминување на 89 години, најчести коментари се: „голем заводник“, „најголема убавица и измамник“, „актер кој жените го обожаваа“…
Делон, без сомнение, беше икона на шеесетите и седумдесеттите, а најмногу обожаватели имаше меѓу генерацијата која се сеќава на неговото блескаво деби во филмот „Роко и неговите браќа“ на Лукино Висконти (1960) и оние кои ја сакаат европската кинематографија. Камерата го обожаваше од самиот почеток.
Иако отсекогаш се зборуваше за Делон како еден од најубавите, ако не и најубавиот актер во историјата на кинематографијата, тој не ги освои филмските сцени само со својот изглед. Тој можеше да биде лежерен и софистициран, а имаше нешто мистериозно во изгледот и начинот на кој се движеше, како мачка, криејќи ги своите вистински намери под привидната смиреност, што му овозможи да глуми и ранливи мажи и ладнокрвни убијци со еднаква веродостојност
Умееше да ги пренесе емоциите на тешките момци и се истакнува во крими жанрот, но и во приказните за тешкиот живот на работничката класа. Некои ја припишуваа оваа експресивност и убедливост на тешкото детство, растењето во згрижувачко семејство и врските со француското подземје, но како и да е, Делон навистина ја поседуваше неразбирливата харизма на префинето, но опасно момче од асфалт.
Популарната како холивудските ѕвезди Пол Њуман и Роберт Редфорд, кои исто така беа проследени со епитети поврзани со убавина, носеше сосема поинаков амбиент. Како таков блесна пред се во Европа и беше најплатениот актер во историјата на француската кинематографија, носител на „Легијата на честа“ и на наградата Цезар. Иако работел за студиото МГМ во Холивуд, тој никогаш не се наметнал таму.
Него го избраа режисерите кои ја одбележаа историјата на европската кинематографија: Висконти („Роко и неговите браќа“, „Гепард“), Антониони („Затемнување“), Мелвил (во психолошката драма „Самурај“ играше една од улогите на неговата кариера – ликот на изнајмен убиец – модерен самурај).
Тој сними девет филмови со Жак Дере, од кои прв и најпознат е гламурозниот психолошки трилер „Базен“ (1969), во кој партнер му беше Роми Шнајдер, неговата најголема љубов надвор од екранот. Во позадината на снимањето на овој филм, се случи скандалот познат како „аферата Марковиќ“ кој длабоко ја потресе француската јавност, француската политичка елита, југословенското емигрантско подземје во Париз и француската мафија, како и убиството на телохранителот на Делон. Стевица Марковиќ, што се на се се закани дека ќе го загрози угледот и кариерата на актерот. Но, тоа не се случи и Делон успеа да постигне меѓународна слава, а освен во Европа беше исклучително почитуван и во Јапонија.
Ален Делон исто така беше инспирација за популарната култура. Мадона му оддаде почит со песната „Beautiful killer“ на албумот MDNA. Актерот нè гледа од насловната страница на албумот „Кралицата е мртва“, 1986 година на Смитс. Делон дозволи да се користи рамка од ноар филмот „Непобедените“ (1964). Италијанскиот рок бенд Baustelle ја има „Песната на Ален Делон“ („La canzone di Allain Delon“), а инди-бендот The Margarets му посвети песна што го носи неговото име.
Сето горенаведено воопшто не е изненадувачки со оглед на тоа што Делон заедно со Шарл де Гол беше еден од најпрепознатливите Французи во светот. Икона на неговата ера, тој имаше биографија која можеше да се прочита и како список на француски и италијански ремек-дела од филмската историја.
Во подоцнежните години, Делон жалеше за поранешната филмска ера и не можеше да се навикне на модерното филм и дигитализација. Во едно неодамнешно интервју, тој објасни како се чувствува кога ја сумира својата кариера. „Оние кои ја користат фразата „подобро беше во мое време“ се стари будали. Но, кога го кажувам тоа, различно е затоа што е вистина: во мое време имаше нешто друго, беше навистина подобро. Видете, немам што да загубам, имав се. Имав неверојатна среќа. Цел живот бев среќен, пукав со најдобрите. Правев што сакав, со кого сакав, кога сакав. Повеќе се задржувам на минатото отколку на иднината, да, затоа што моето минато беше извонредно. Животот што го имав не може да се повтори.
