ЉУБОДРАГ СТОЈАДИНОВИЌ
Фактот дека луѓето се помалку исплашени и се преплавени од постојано чудење, можеби значи дека сме се навикнале на стравот и го надминуваме како ендемска болест: неизлечива и ужасно заводлива. Болката на која сме навикнати нè прави рамнодушни кон сè што убива.
Само на прв поглед, околу нас има бесконечен број теми. Но, постои само една тема и сè друго е во неа. Таа е нерешлива за новинарите, бидејќи е невозможно да се излезе од неа. Што е со оние кои се должни навистина да ја решат? Темата би можела да биде: како да се упокои вампир без повторната смрт на починатиот да биде оценета како удар врз распаднатиот поредок. Мртвите и поредокот се чини дека немаат ништо заедничко. Поредокот кој одамна е зајден и воскреснатиот дух формираат единствена постхумна идеја за вечна слава.
Владетелот, со своите мисловни експерименти надвор од времето, просторот, умот и неговите дотраени честички, е одново и одново предмет на застрашувачка приказна. Фактот дека луѓето се помалку исплашени и се преплавени од постојано чудење, можеби значи дека сме се навикнале на стравот и го надминуваме како ендемска болест: неизлечива и ужасно заводлива. Болката на која сме навикнати нè прави рамнодушни кон сè што убива.
Јавните и масовните изливи на емоционална здодевност станаа модел на хаотичен деспотизам. Ако имаше некои граници во ова, Дијана Хрка немаше да биде изложена на прогон и исмејување во својот очај. Таа го ограби тој полусвет од спокојство во владеењето со смртта. Нејзиното обвинување ќе им беше неподносливо, ако не им се случеше првата мисла: сопствената кршливост можеше да се избегне со исмејување. Но, дури тогаш целата безочна оргија со луда бучава беше откриена како неуспешна одбрана на криминалците од губењето на нивните последни човечки квалитети. Возбудени турбо завивања може да се слушнат од шаторот. Озвучувањето е вклучено до пукање. Пред нив е мајка која засекогаш тагува и секогаш се надева на правда. Нејзините мачители, сè уште непознати форми на живот, се стремат да бидат посилни од неа. Тие нема да разберат зошто не гсе тоа.
За само еден час, владетелот го доживеал падот на својата лудост и наводно ги признал своите грешки, им се извинил на сите што ги навредил и подал рака на помирување. Тоа траело прекратко. Нов импулс на бездушност и грдотија го турнал краткиот блесок на просветлување во ништожност, а наместо раце, се појавиле грозни нечовечки пипала. Значи, се вративме таму каде што не отидовме, во праисторијата со примитивниот човек, чекајќи избори што не се можни. Се сметам себеси за скромен запишувач на реалноста, нотар кој има можност да го види јавното мислење како можна верзија на вистината. Можеби тоа е вистина, а можеби и не, конечно сè ќе се дознае и секој од нас ќе биде суден од времето и прашањето: каде бевте и што правевте додека се случуваше тоа?
Не можев да го објаснам начинот на преживување на живите суштества што се сметаат за луѓе, а се наоѓаат таму каде што не живеат луѓе. Некои од нив се во служба, некои се под притисок или едноставно фанатици кои не го разбираат потеклото на фанатизмот. Научени се дека може да се направи така и дека се во ред под туѓа глава.
Денес ме повика стар познаник од Ниш. Не сме се слушнале десет години. Тој е доста ограничен, но некогаш се сметаше за добар човек. Никогаш не открив дали таа особина е вистинска, да се биде „добар човек“ може да содржи сè. Немав тој број, не знаев кој е сè додека не се претстави. Никогаш порано немал мислење, колку што можам да се сетам.
Сакаше да ми каже на уво што мисли за мене, кога некој, таму во Барабанот, му кажа каде сум и што правам. Тој не прочитал ништо, како што никогаш не прочитал, но знае дека јас го предадов српството, како и сите оние што работат за Н1. Ние сме пријатели на Хрватите и Куртите, тој го знае тоа многу добро и еден ден, кога ќе дојде време, ќе откриеме колку сме залутале, ние предавниците и платениците на католиците, Куртите и усташите.
И Шешељ и Вучиќевиќ се поголеми патриоти од нас, особено од мене, тие знаат што е света Србија, а ние предадовме сè за валкани пари. А каде ги скривте парите со кои бевте богато платени, тоа ќе мора да го откриете кога ќе дојде време. Тоа ми го кажа.
Се обидов да му кажам сè, без илузија дека може да разбере нешто, но неговата тирада беше незапирлива. Го прекинав, ако ме извините, со неизбежните глаголски дејства.
Не ни помислив дека можам да го убедам тој приказ на долната граница на когнитивната исцрпеност. Сепак, бев воодушевен од толку слабоумниот усен состав подготвен за моите уши. Значи, ги има. Да не го потценуваме нивниот број. Но, како зборуваат ист јазик, користејќи ги истите истрошени фрази, неуморно вежбани! Целата таа осакатена монотонија беше создадена од вежбата на дворските таблоидни вести, што е најлесно за учење. Во овој случај, „Србија“ е фиктивна потпора, што му помага да избега од сопствената дефиниција.
И Шешељ и Вучиќевиќ се поголеми патриоти од нас, особено од мене, тие знаат што е света Србија, а ние предадовме сè за валкани пари. А каде ги скривте парите со кои бевте богато платени, тоа ќе мора да го откриете кога ќе дојде време. Тоа ми го кажа.
Се обидов да му кажам сè, без илузија дека може да разбере нешто, но неговата тирада беше незапирлива. Го прекинав, ако ме извините, со неизбежните глаголски дејства.
Не ни помислив дека можам да го убедам тој приказ на долната граница на когнитивната исцрпеност. Сепак, бев воодушевен од толку слабоумниот усен состав подготвен за моите уши. Значи, ги има. Да не го потценуваме нивниот број. Но, како зборуваат ист јазик, користејќи ги истите истрошени фрази, неуморно вежбани! Целата таа осакатена монотонија беше создадена од вежбата на дворските таблоидни вести, што е најлесно за учење. Во овој случај, „Србија“ е фиктивна патерица, која му помага да избега од сопствената дефиниција. Но, тоа веќе не му треба. Тој не е човек, туку само Србин, не знаејќи што тоа значи за него. И тоа не е ништо друго, освен што не е ништо. Зборува како Вулин, како Јованов и Бакарец, како водечки ништожник. Од секој од нив, тој земаше само она што му беше погодно во старечкиот кожурец, подготвен да се задуши од мирисот на испотената србност, што инаку не е важно за ниту еден од нив. Тој атрибут (Србин) е поставен како единствена карактеристика од каде што доаѓа целата омраза, особено кон оние кои, според нив, престанале да бидат Срби. Тоа е, тие не го сакаат првиот меѓу нив.
Некаде е и разрешувањето на тајната за квалитетот на жителите на „Ќациленд“. Таа толпа има многу малку знаење за своето неважно потекло. Со својата смрдеа, го штити Ацо Србинот од животот.
