Од европска гледна точка, и Трамп и Кси се однесуваат недоволно одговорно, премногу агресивно. Некогаш, кога тој збор имал различна тежина, ние би рекле: недоволно културолошки, но во Хрватска би било лицемерно да се поканат други политичари да бидат културни. Ниту оние од чија култура зависи нашиот опстанок, барем до одреден степен
== FOR NEWSPAPERS, INTERNET, TELCOS & TELEVISION USE ONLY ==
ИНОСЛАВ БЕШКЕР
За да ги направат односите појасни, треба да се забележи дека Законодавно-правниот совет во Хонг Конг не беше избран директно, по принцип: еден граѓанин – еден глас. Членовите на Законодавно-правниот совет се избираат и од функционални единици, составени од групи на стручни и специјални интереси, така што тие се одговорни пред нивните тесни бази на корпоративно гласање, а не пред пошироката јавност. Токму овие корпоративно избрани членови, кои постојано гарантираа мнозинство во локалната самоуправа од 1997 година. Повеќето професионални групи имаат витален интерес за добар и хармоничен однос со властите во Пекинг. Раководителот на извршната власт не го избираат директно граѓаните, туку политичарите и членовите на избирачкиот одбор. Накратко, автономната влада во Хонг Конг не е репрезентативно демократска, туку хибридна со пресуден удел во корпоратизмот. Тој фаворизира еднопартиски авторитарни режими, така што го воведе фашистичката Италија, а една од нејзините варијанти беше системот на делегации во Југославија според Уставот во 1974 година; што ги комбинираше Конфедерализмот и корпоративизмот. И првиот наследник на Мао, Хуа Гуофенг, и долгогодишниот Денг по него, објективно копираа, па дури и успешно развија некои елементи на еднопартискиот титоистички капитализам.
Барањата сите овие функции да бидат избрани на директни избори упорно се отфрлувани. Ова, логично, фрустрира дел од населението, особено образованата младина, на која не им одговара нивните политички да станатпаричка за потлусурување на корпорации кои имаат свои интереси.
Хонг Конг е – ако го погледнеме пошироко – само епизода, но значајна, во Студената војна водена на неколку паралелни фронтови од страна на САД и Народна Република Кина. Во преден план се нивните лидери, Трамп и Кси, двајцата со рефлекс на ранетите sверови: претседателот Си го видел влошувањето на Вашингтон против Кина како личен напад и обвинувања дека Кина, привремено прикривајќи ги податоците за пенетрацијата на ковидирус, ги донесе сите зла кои го сменија светоттоа го прави светот и ја обвинува за смртта на милиони луѓе, а претседателот Трамп забележува дека пандемијата ги руши неговите економски успеси за кои не му биле кредит за неовиот реизбор, кој денес е под прашање!
Една област на овој конфликт е Европа, каде Кина го покажува своето љубезно лице: освојувајчи го економски простор, не забрзнувајќи да шутира, фокусирајќи се особено на пристаништата (користејќи ги како да станат монополски станици), правејќи братства и лево и десно. Кина исто така ја користи Африка, област која Вашингтон повеќе не ја смета за свија, но го користи и Пацификот, каде САД дуваат и на ладно после Перл Харбор. И Кси е прст во окото на Тајван, не помалку од тоа што некогаш Куба беше за Кенеди и сите негови наследници освен, до одреден степен, прудентниот Обама.
Трамп во моментов е фокусиран на претседателските избори во ноември. Тој не е омилен, но не беше ниту 2016 година, така и тој беше избран и покрај тоа, иако имаше три милиони помалку гласови.
Хонг Конг и Кина (како и Северна Кореја едновремено, кои можат лесно да скокаат од шпилот карти за надворешна политика во вистинско време, како и Иран, втор во покерот на духови) затоа служат како подароци од Бога од домашните политички проблеми.
Трамп ја остави таа тема за себе, благодарение на нарцисоидната ароганција: тој ја потцени опасноста од ковид 19, што го поткопа неговиот главен адут, го сруши социјалниот бруто-домашен производ и тоа имаше како резултат рекордно ниска стапка на невработеност. Во 2016 година, Трамп би можел да ги обвини сите можни странци и меѓународните договори за невработеност, особено во Средниот западен дел на Соединетите држави, извикувајќи, „Америка прво!“ (така да се каже: „über alles“), но тоа е малку потешко по четири години владеење, иако тој исто така ја обвини Кина за коронавирусот (за него тоа е „кинескиот вирус“, и тој тоа опсесивно го повторува, со сериозен израз на лицето).
Четири години ги измачува своите европски партнери, кои поради вродената шкрстост ја нрепуштија својата одбрана во рацете на Соединетите држави цели 75 години по Втората светска војна, но на чии претседателски избори тие не можат да влијаат. Сега, кога Европејците требаа да бидат дел од неговата игра пред домашната публика за тоа како тој конечно владее со светот, Ангела Меркел му покажа свежа „јадец“, одбивајќи да присуствува на самитот на Г7, група од седум најмоќни индустријализирани земји во втората половина на дваесеттиот век. не повеќе, особено по кинеската инвазија). Како во приказната за лисица која под превисоко грозје вели дека е кисело, Трамп рече дека Г7 веќе не е важен и како и да го одложи самитот на Г7 за за еден месец. Птаерм „јадец“ му покажа и канадскиот премиер Тридо.
Тој, исто така, успеа да го сврти против себе својот главен идеолошко-пропаганден инструмент, Твитер, преку кој бесрамно ширеше неверојатен куп неодамнешни лаги, а потоа се закани дека ќе го „регулира“ првиот шеф во таа компанија. Дорси излезе и реши да изјави дека дел од тврдењата на Трамп во твитот е неосновано во фактите. Земја, отвори се! За Трамп слободата да лаже е суштината на слободата на говорот.
Трамп донесе неколку свои трговски вештини во политиката (на пр. гледиштето дека банкротот е добар ако го збогати и осиромаши партнерите, дека е неопходно да се заканувате и уцените за да може договорот да им изгледа позитивно на изнудените, дека е добро да се позајмувате над можноастите затоа што тоа ќе го плати некој после вас и слично на тоа). Во политиката, се покажа, не е баш исто, затоа што тоа е систем на поврзани садови, и каде се затвораат вентилите – осмозата не е исклучена. Во политиката, ништо не се купува засекогаш. Но, Трамп се држи до трговската логика што ја покажа Анте Тодориќ: ако тој помине, одлично. и ако не помине, ќе му дозволи на Бајден да ја избрише крвта зад себе.
Ни Кси се воздржува од закани ако мисли дека не му служат, без разлика дали може да ги активира или не. Но, тој обрнува внимание на супсидијарноста, па затоа им ги делегира најтешките зборови на своите подредени,. „Кина ќе го нападне Тајван ако не постои друг начин да ја спречи нејзината независност“, се закани Ли Зуошенг, началник на Здружениот началник и член на Централната воена комисија, пред неколку дена. – така Денг, за време на неговото владеење, им остави на другите да бидат шефови на влади или држави и ја задржаа само клучната должност претседател на Централната воена комисија).
Кина исто така го зајакнува своето воено присуство во Јужното Кинеско Море, воспоставувајќи се на ненаселени острови за кои тврдат дека се нивни властите на Филипините, Виетнам и Тајван. Тоа е очигледен тренд на потиснување на американската надмоќ во Пацификот, каде Трамп – веројатно тој – го поткопа Транс-пацифичкиот трговски договор.
Кина не престанува да ја гради својата морнарица, така што на секои четири години додава тонажа и смртоносна моќ колку целата француска морнарица. Застапена е и во Индискиот Океан, се појави и во Персискиот Залив. Настојува да се инсталира како најсилна суперсила во светот, што е полесно да се постигне во воените отколку во економските односи (запомнете го Советскиот сојуз).
Од европска гледна точка, и Трамп и Кси се однесуваат недоволно одговорно, премногу агресивно. Некогаш, кога тој збор имал различна тежина, ние би рекле: недоволно културолошки, но во Хрватска би било лицемерно да се поканат други политичари да бидат културни. Ниту оние од чија култура зависи нашиот опстанок, барем до одреден степен.
