Кина не зависи од Хонг Конг како порано. Со самото тоа и Западот наеднаш го изгуби интересот за овој град
ИНОСЛАВ БЕШКЕР
Ние не се молиме Унијата да се натпреварува секого. Но, можеби ќе има корист поголема кохезија и помалку имитација на политичките натрапници, поголема смелост во вложување (не само пари) во сопствената економска и безбедносна сила. И во образованието.
Во сето ова, не треба да се измами дека или „Брат Кси“ (како што е наречен во Белград) или „Доналд“ се независни варијабли кои делуваат водени од сопствените способности и сопствениот темперамент. Личните карактеристики му даваат боја на нивниот глас, но резултатот што тие го пеат е диктиран од долгорочните економски, политички и геостратешки интереси на две суперсили: античка Кина, која повторно се крева и се стреми кон првото место на светот, ја должи својата голема популација откако ги искршила коските не само на Тибетанците и Ујгурите, туку особено на оние Хани кои би биле малку лични вбо сваќањата, од Хонг Конг до Фалун Гонг, и последна пристигна Америка, која нема начин да сфати дека, со оглед на нејзината големина и обем, лудо е да се откаже. од западната коалиција, да ја негува.. Америка само со Европа може да има доволно синергија, барем донекаде да ја продолжи хегемонијата и да преживее пред Кина и Русија, потоа Индија, Турција и така натаму.
Движењето против екстрадиција, повеќе од какви било претходни протести во Хонг Конг, опфаќа длабока загриженост околу прашањето за местото на овој град во свет на кој повеќе не му треба. За време на 22 години од предавањето на суверенитетот на оваа поранешна британска колонија во рацете на Кина, Хонг Конг го оправда своето постоење на крстопатот на два света, спојувајќи го западниот неолиберален глобализам со кинескиот авторитарен капитализам.
Животот според овој принуден договор воопшто не беше лесен: истата расправија помеѓу државата и бизнисот што го направи Хонг Конг познат финансиски центар – и најважниот прозорец во светот на кинеската престолнина – доведе до тоа овој град да има еден од највисоките коефициенти на iџини во светот: еден од пет лица живее под линијата на сиромаштија, а како резултат на астрономскиот пораст на цените на недвижностите, просечниот дипломиран и вработен човек треба да ја заштеди целата своја годишна плата во тек од тринаесет години, со цел да си добие аванс за кредит да купи стан! И покрај ова, дури и просечниот граѓанин на Хонг Конг беше убеден дека нивната култура, јазик и начин на живот ќе можат да останат недопрени, сè додека градот служеше како „прозорец кон светот“ за кинеската елита. Тоа секако се чинеше како подобра опција во споредба со можноста целиот град да биде проголтан од Кина.
Денес, сепак, овој прозорец се затвора. Кина повеќе не зависи од Хонг Конг, што значи дека Западот веќе не е заинтересиран за бившата колонија. Се чини дека е апсурдно да се потсетиме на надежите на прогресивните хонгконг-политичари од 90-тите години – во време кога БДП на Хонг Конг беше дури една четвртина од вкупниот БДП на Кина – дека градот еден ден ќе ја прошири либералната демократија во остатокот на Кина. Денешниот кинески БДП е триесет пати поголем од БДП на Хонг Конг, а токму Кина го преобразува Хонг Конг по своја слика, а не обратно. Во последните дваесет години, Пекинг систематски ги освои најмоќните институции во Хонг Конг, подмити олигарси, консолидираше монополи и наметна огромни инфраструктурни проекти – користејќи ја машинеријата оставена од поранешните колонијални мајстори за да ги постигне своите авторитарни амбиции.
Граѓаните на Хонг Конг реагираа на овие измени со мешавина на лути протести и помирувачки прилагодувања, во исто време негувајќи ја надежта дека на крајот ќе се постигне некакво политичко решение. Трагичниот неуспех на движењето „Чадор“ во 2014 година – за време на кое демонстрантите организираа 79 дена масовни протести со барање универзално гласање – беше сериозен удар за ваквите очекувања. Сè поголемите безмилосни полициски насилства, јавно поддржани од Пекинг, со кои надлежните реагираа на годинашните протести, го потврдија најдлабокиот страв на граѓаните на Хонг Конг: дека нивните животи се незначителна ставка во плановите на централната власт за иднината на градот.
(КРАЈ)
