Почина познатиот авангарден режисер кој се појави со познатата претстава „Ајнштајн плажата“. Мудонесе тежок финансиски фијаско ама го вивна на сцената на препознатливоста
Кариерата на Вилсон во театарот започна кон крајот на 1960-тите, кога ја основал изведувачката група „Бирд Хофман“ во Њујорк, именувана по учителот кој му помогнал да го надмине проблемот со пелтечењето. Тој започнал да соработува со Филип Глас во средината на седумдесеттите години, токму на делото „Ајнштајн на плажа“.
Откако претставата ја посетила Европа, Вилсон сакал да ја постави во Њујорк и одлучил дека најдоброто место ќе биде Метрополитен операта, која ја изнајмил. „Чинеше 90.000 долари, многу пари. Билетите беа распродадени, па затоа поставивме втора претстава. Беше луда мешавина од луѓе што се појавија, традиционални оперски фанови и луѓе кои никогаш порано не биле таму. И покрај тоа, завршивме во долгови, но тие претстави навистина нè зајакнаа како тим“, изјавил Вилсон за Гардијан во 2012 година.
Меѓу неговите заслуги се немите опери како што се „Глувиот поглед“ и дванаесетчасовната опера „Животот и времето на Јосиф Сталин“.
Тој, исто така, режирал и други дела, вклучувајќи ги „Кралот Лир“ и „Бура“ од Вилијам Шекспир и „Лебедовата песна“ од Антон Чехов. Неодамна го режираше „Иба“ во Палма де Мајорка и „Мери рече што рече“ од Изабел Ипер во Лондон.
Како визуелен уметник, Вилсон создавал скулптури, дизајни на мебел и цртежи. Во 1993 година, тој беше награден со Златен лав на Венециското биенале за неговото скулпторски дело.
„Не мислам дека сум многу добар во објаснувањето на мојата работа. Но, тоа е нешто што го доживувате“, рече тој во 2022 година кога се врати на 57-то Венециско биенале.
Признанијата за неговиот талент вклучуваат награда „Драма Деск“ за режија во 1971 година, номинација за Пулицерова награда во 1986 година за драма и награда „Оливие“ за најдобра опера во 2013 година.
Меѓу неговите многубројни познати соработници беа Том Вејтс, Михаил Баришников, Мартин Мекдона, Ален Гинсберг, Лори Андерсон, Тилда Свинтон, Џим Џармуш и Лејди Гага.
Првиот понеделник во февруари 1987 година, во легендарниот берлински театар Шаубин, во познатата зграда дизајнирана од архитектот Ерих Менделсон пред да емигрира во САД поради нацизмот што се шири, беше генералната проба на претставата „Уништување на смртта во Детроит, втор дел“ од Роберт Боб Вилсон, се сеќава новинарот Мирољуб Вучиќевиќ
Во театарот што беше преместен од левиот брег на каналот на реката Шпре, според дизајнот на Боб Вилсон, инженерите инсталираа серија столчиња за хранење со триаголен тапацир без потпирачи за грб, оркестрирани во форма на повторувачки петтоаголници, така што гледачите можеа да ги насочат своите очи и тела во насока на дејството за време на претставата. Бидејќи „Уништување на смртта во Детроит, втор дел“ од Боб Вилсон беше изведена на пет истовремени сцени на Шаубина, како театар „кутија“ – покрај главната имаше и две странични сцени, исто така сцена на задниот дел од аудиториумот – спроти главната сцена, а таванот исто така оживеа, бидејќи настаните и актерите доаѓаа од сите страни. Во одреден момент, завесата се поместува од една од споредните сцени и пред публиката во забавена снимка се појавува глушец од три метри; тој гледаше рамнодушно и исчезна, исто толку брзо колку што се појави. Едит Клевер, една од музите на Боб Вилсон, стои со остар нож во раката над куп порцелански чинии, врз кои, со засилен звук, агресивно паѓа кујнска крпа. Тривијално – не! Возбудливо – да!
Боб Вилсон го обликуваше просторот со светлина и му даде достоинство на времето со своите поставки. Во една претстава режирана од Боб Вилсон, оперската дива Џоан Сатерленд, обучена како мецосопран која ги има отпеано најголемите сопрански улоги, изведува црнечки духовен хим, чекорејќи многу лесно од едната до другата страна на сцената. Единственото движење што го направи беше на крајот, како да зграпчува вода од невидлив поток со раката, дозволувајќи ѝ на публиката да биде првенствено слушател, за разлика од другите оперски поставки кои се полни со циркуси на сцената, кои ја голтаат музиката и ја крадат од публиката.
„Неговите дела допреле, инспирирале и влијаеле врз генерации уметници и публика уште од 1960-тите“, се вели во соопштението на Центарот „Вотермил“.
