ВЛАДИМИР ГЛИГОРОВ
Мислам дека Хабермас и Кисинџер се во право. Агресијата против Украина може да стане војна за Русија. И тогаш влогот е многу поголем. Ова е секако предупредување, а не предвидување
Како што може да се види сега, првичната цел да се освои Украина, целата земја, стана недостижна. Секако не со силите за кои Русија мислеше дека ќе бидат доволни. Доколку Украина продолжи да ја ослободува окупираната територија, рускиот воен план ќе се сведе на одбрана на Донбас и Крим (што вчера го потврди Путин). Кои, барем намерата е, ќе бидат припоени кон Русија или веќе се дел од Русија. Така, „специјалната воена операција“ за освојување на Украина ќе стане, за Русија, војна за одбрана на Русија.
Што би го оправдало објавувањето војна и општа мобилизација. Со подготвеност да се употребат сите средства, вклучително и нуклеарното оружје. Оттука и препораката на Хабермас да се стремиме кон исход каде што „Украина не губи, а Русија не победува“. Слично, Кисинџер, но поконкретно, советува враќање на ситуацијата пред 2014 година и мировни преговори со тоа што преговорите не се за украински територии, туку за неутралноста на земјата и односите меѓу НАТО алијансата и Русија.
Има два проблеми. Првата е последица на отсуството на јасна руска воена цел. Како прво, тоа не е војна, туку специјална воена операција со напад на Киев. После тоа само се бранат независните народни републики и всушност се освојуваат нивните територии со кои се уште не владеат. Конечно, целта е нов светски поредок, кој, сепак, не е инструментално поврзан со агресијата врз Украина.
Украина, од друга страна, има многу јасна цел – да ги ослободи окупираните територии. И да влезе во ЕУ.
Јасноста на целта е важна, мотивационо. Не е неопходно да се биде Клаузевиц за да се разбере колку е важна мотивацијата во војната.
Друг проблем е дали општа или дури делумна мобилизација и објавување војна е политички изводливо? Да не зборуваме за употребата на нуклеарно оружје против Украинците, кои очигледно не сакаат да се откажат од делови од сопствената земја. Ова не би бил само руски проблем, проблем за руската јавност и оние кои треба да одговорат на повикот за мобилизација, туку е или сигурно ќе биде извор на непријатност и во земји како Кина или Индија.
Овие две земји веќе прашуваат колку долго ќе трае војната, кои се нејзините цели и дали постои политички начин да се стави крај? Човек може да ја обвини другата страна некое време, но доколку се најави мобилизација тоа би било спротивно на изјавата на Моди дека „ова не е време за војна“.
Дополнително, неопходно е да се земат предвид и сите други проблеми со националната безбедност со кои се соочува Русија. Загриженоста на Русија за сопствената безбедност не е неоснована, бидејќи земјата на овој или оној начин е блиску до сите светски кризни области, а има и нерешени територијални спорови. Единствената грешка е што руските лидери избраа да војуваат со земја која на ниту еден начин не им се заканува и да влезат во конфликт со регион кој не претставува никаков ризик за руската безбедност и е од најголемо значење за Русија. , што е Европа .
Путин донесе заклучок за западната закана од прилично поедноставено толкување на историјата на руско-европските односи, најблаго кажано, токму во време кога Европа беше целосно смирена. Затоа што нема територијални спорови во Европската Унија и на нејзините граници (исклучок е Кипар). Да не зборуваме за се друго што ги поврзува Европа и Русија. Тоа е стратешка грешка и сега постои оваа дилема на која на овој или оној начин укажуваат Хабермас и Кисинџер.
