Џонсoн победи во трката за прв човек на Конзервативната партија (ова автомаски му носи премиерско место), иако го подржало малцинството на партијата, која има 100 илјади членови. ТоJ има позитивен рејтинг кај 31 отсто од сопартијците ама негативниот рејтинг му изнесува 47 отсто
Ситуацијта со Џонсон би можела да биде слична. Јавното мислење се заврте против Брегзит. Џонсоновите главни теми, откако преговорите со ЕУ за условите за истапување од членството ги разоткрија сите лаги и претерувања на кампањата за напуштање на ЕУ спроти референдумот од 2016 година. Иако јавноста и мнозинството во Парламентот силно се противат на Брегзит без спогодба, Џонсон го ветува токму тоа, доколку преговорите не успеат, бидејќи аптернатива не постои.
Постои очеводен одговор на прашањето како две угледни демократии на власт довеле два несредени ума и овозможиле да им спроведуваат непопуларни политики. Постои очевидна полабока причина за тоа. Очевидниот одговор гласи дека Трамп и Џонсон придобиле поддршка на постарите бирачи, кои послседните децении се чувствувале отфрлени. Трамп е посебно добро примен меѓу постарите, конзервтивни белци од машки пол, кои последните децении се исфрлени со промените во трговијата и технологијата. По некои согледувања и продорот што го направија американските движења за човекови права, ги разлутија бирачите од таа категорија.
Џонсон ја доби подршката на постарите бирачи што се тешко погодени со деиндустријализацијата и кои коппнеат по исчезнатите денови на британската слава, кога земјата претставуваше глобалн сила. Но сето ова не е доволно објаснување
Успехот на Транп и Џонсон е резултат на еден подлабок неуспех. Партиите кои им се спротивставуваа – лабуристите во Британија и демократите во САД пропуштија да се заземат за работниците со кои се поигра транзицијата и глобализацијата. Сепак, Трамп и Џонсон се заговорници на кусење на даноците за богатите. Ама тоа не го казнуваат работниците, кои имаат спротивн интерес. Но, договорот за овој парадокс лежи во изборните системи. Во двопартискиот систем во некој дел на земјата може една партија да победи со просто мнозинство ама на крајот зема се. Во овој систем има толку компромиси со сите структури, за да се добие потребната широчина на поддршката.
Да го видиме американскиот случај. Трамп доминира со Републикнската партија, ама само 29 отсто од Американците се сметаат републиканци, 27 отсто се демократи а 39 отсто себе си се гледаат како независни – ним не им одговара ниту една од двете партии ама немаат алтернативаза која би гласале. Трамп ја грабна власта, иако имаше помалку гласови од конкрентката од демократската партија, Хилари Клинтон. Но повеќе гласови доби заради еелекторкиот систем. Со оглед дека во 2016 година гласаа само 56 осто од лицата со право на глас, Трамп конечно имаше поддршка од само 27 отсто од оние кои гласале што е помалку од една третина од глаачкото тело.
Во Џонсоновиот случај тој победи во трката за прв човек на Конзервативната партија (ова автомаски му носи премиерско место), иако го подржало малцинството на партијата, која има 100 илјади членови. То има позитивен рејтинг кај 31 отсто од сопартијците ама негативниот рејтинг му изнесува 47 отсто. Во водењето на политиките двете партии бегаат кон центарот, за да обезбедат потребна широчина како поддршка. Но, заради финансирањето на партиите кои се потпираат на финансискиот крем, практично имаме големо отклонување кон десно и во двете земји кај партиите, бидејќи само така се добива потребната сума. Ова мора да има одраз во фазата на политичките отстапки. (Сенаторот Берни Сандерс донациите ги добива кај малите донатори, ама ги има дволно во квантиет).
Во Британија ниту една од големите партии не го претставува мнозинството кое е против Брегзитот. Па сепак британскиот изборен систем овозможува на фракцискиот сегмент на една партија да носи најкрупни одлуки со кои убедливо мнозинство жители не се согласува.
Ниту еден политички систем не може совршено да го преточи располочожението на јавностаа. Покрај тоа расположението е често конфузно, недоволно информирано или е мотивирано од опасни страсти.. Дизајнот на политичките институции е во постојано менување. Таа еволуција кај најстарите две демократии во светот претставува опасност.
(крај)
