НЕНАД ЦВЕТИЌАНИН
Се чини дека целта на САД е да ја исцрпат Русија со војна и да го чекаат нејзиниот евентуален геополитички и геоекономски банкрот, додека целта на Русија не е само да го преживее овој несомнено судбоносен момент, туку, како што знаеше само низ историјата, изборите со чизма и пушка се.најдобрата можна позиција за преговори со другите сили во „нова Јалта“
Војната во Украина отвори многу прашања, кои ги мачат не само стратезите од сите страни, туку и обичниот свет, кој до неодамна немаше никаква врска со стратешките прашања и случувања. Сега сите, и стратези од формат и обичниот свет, се прашуваат како, кога и каде ќе престане сето ова што се случува во Украина или можеби конфликтите ќе се прошират и надвор од границите на оваа несреќна земја. Лаиците веќе ја виделе нуклеарната печурка од Третата светска војна, додека експертите за таа работа шпекулираат дали т.н. тактичко нуклеарно оружје. Има многу прашања, но малку веродостојни и информирани одговори, бидејќи, воените околности се идеални за маскирање на комплицираните стратешки прашања со пропагандни памфлети на завојуваните страни, кои обично се црно-бели и кои ништо не решаваат, туку само додаваат масло на оган. А прашањата за војна и мир никогаш не би можеле да се одговорат со едноставни црно-бели памфлети, наменети за пешадијата на теренот, но дијалектиката на војната и мирот отсекогаш била одредена од вистинскиот однос меѓу завојуваните страни, како и целиот генеза и структура на конфликтот.
До тој степен, овој напис е обид да се погледне актуелниот конфликт во Украина во поширок историски контекст, бидејќи овој локален конфликт е само одраз на поширокиот светски конфликт кој трае повеќе од една деценија. Актуелниот светски конфликт, од кој Украина е само последната, не мора и последната епизода, повеќе ја има структурата на „Триесетгодишната војна“ која траеше од 1618 до 1648 година и заврши со познатиот Вестфалски мир, по што се појави меѓународен дипломатски поредок. За време на првата триесетгодишна војна во 17 век, страните се бореа и преговараа во исто време, исто како што се случува сега во Украина и воопшто од војната во Сирија, чиј почеток во 2011 година може да се означи како почеток на оваа нова „триесетгодишна војна“.во чија втора деценија влеговме токму со ескалацијата на конфликтот во Украина. Во оваа нова „триесетгодишна војна“ може да се очекува различни земји да ја сменат страната и дипломатското однесување во зависност од околностите, исто како што се случи во првата триесетгодишна војна. Значи она што важи денес можеби нема да важи утре, затоа што влеговме во период на распаѓање на единствен меѓународен дипломатски, безбедносен и економски систем, кој пред нашите очи прераснува во различни геополитички блокови и целини, во кои затворени кругови на вистината и различни координати. Оваа „геополитичка брава“ веќе ја имавме делумно за време на пандемијата Ковид-19, која беше особено отелотворена во еден вид „геополитика на вакцини“, додека војната во Украина сигурно ќе го заокружи овој геополитички заклуч и во стратешка, безбедносна и економска смисла. Сега, главното прашање е во кој геополитички простор некој ќе остане заклучен и како воопшто ќе биде затворен, па затоа на крајот има војна.
На ова прашање не може да се одговори со гледање на грав или печатење пропагандни памфлети во корист на која било страна од оваа нова „Триесетгодишна војна“, туку со длабинска анализа која нужно мора да ги вклучи геостратегијата, геополитиката и геоекономијата, но и филозофијата на историјата. и политички науки.нивната боја на различни дисциплини. Написот пред нас ќе се обиде да понуди една таква длабинска анализа која ќе се заснова на т.н Реалполитиката, односно школата на мислата која, од Хобс и Спиноза, преку Хегел, Маркс и Карл Шмит, па сè до Кисинџер и Џон Миршајмер, се засноваше на вистинска пресметка на реалните вектори кои се играа на политичкото поле, во со цел да се пресмета нивниот реален конечен резултат . Затоа, ставот претставен во оваа статија ќе биде „инженерски“, бидејќи политиката, како што се прикажува насекаде околу нас во моментов, нема да биде ништо друго освен еден вид инженеринг (бидејќи наивно е да се мисли дека сите овие конфликти потекнуваат од небото како deus ex machina)., според кој секое дејство има реакција и каде дејствуваат строгите сили на привлекување и одбивност.
Според овој реалполитички поглед на политичките и историските процеси, текот на историјата е цикличен и различните фази природно се менуваат. Секој историски поредок се раѓа во борбата на различни интереси и историски сили кои се нивни носители, така што кога ќе се воспостави поминува низ неговите животни фази – фаза на стабилност, фаза на криза и повторно фаза на борба. со некој друг ред.кој е на погрешната страна на историјата (што всушност го одредува исходот на борбата). Така, во меѓународно-историскиот поредок имаме, со поголеми или помали варијации, главно три фази – фаза на стабилност и раст, фаза на криза и пад и конечно фаза на борба, која не е ништо друго туку фаза кога мирот го заменува војната. Оттука, за жал, војните се сосема „природен“ феномен на историјата и илузорно е да се очекува дека тие би можеле да исчезнат од неа во некои нејзини утописки делови.
Можеме да ги препознаеме претходно споменатите фази од почетокот на модерната ера пред половина милениум и тие редовно се повторуваат до денес, кога несреќната војна во Украина е само нивна крвава потврда, како показател дека човекот не напреднал многу за половина милениум. милениум на современиот развој.убиственост на оружјето што го користи. Имено, модерната епоха во политичка смисла започнува веднаш по (првата) „Триесетгодишна војна“ со Вестфалскиот мир во 1648 година, кога е воспоставен современ меѓународен дипломатски систем. „Триесетгодишната војна“, во која учествуваа сите големи европски сили во тоа време, всушност беше војна за дефинирање на тогашниот меѓународен поредок, бидејќи средновековниот сакрален се распадна и светот требаше да се редефинира. Токму тоа го носи Вестфалскиот мир, кој создава модерна држава и модерен поим за суверенитет, а речиси век и половина потоа европските држави ќе се држат во некаква рамнотежа, се до настанот што ја означува кризата на таа нареди и го најавува своето ново редефинирање.
(продолжува 2)
