ЛИЛЈАНА МАЗОВА
Човек перниница е новата премиера во Драмски театар – Скопје што на сцената ја постави режисерот Јане Спасиќ. Автор на текстот е Мартин Мекдона, сценотрафијата е на Марко Јанев, костимите се на Ирина Тошева, музиката на Дарија Андова, дизајнот на светлото е на Владимир Димоски, а преводот на драмата е на Горјан Милошевски и Јане Спасичќ.
Ликовите во претставата ги играат актерите: Зоран Љутков е Катуријан, Филип Трајковиќ е Михаил, Златко Митрески е Туполски, Соња Стамболџиоска го игра ликот на Ариел, Симона Димковска е Мајката, Дамјан Цветановски го игра Таткото, малата Анастасија Аневска е Девојчето, Михаил Стојановски го игра ликот на Момчето. Актерите во Човек перница се единствената вредност во претставата.
Иако станува збор за сосем добар текст – и темата, и ликовите, и репликите – режисерот Спасиќ, по изборот на текстот застанал в место. Немал речиси никаква идеја како понатаму.
Случки од животот и семејното насилство за авторот Мекдона се повод за драма која може да се третира како трагедија во која има и елементи на комедија. Во претставата ги има овие еклементи само благодарение на актерите и нивната игра. Режисерот го нема и сето она што се случува на сцената е прочит/ снаодливост или моќ на актерите секој да го создаде својот лик.
Значаен е и фактот дека „се здружиле“ и се надоврзуваат еден на друг. создаваат своја претстава во која нивната игра/ликовите и претставата ја доведуваат до состојба на гледливост. И секако дека треба да им се оддаде признание за она што сами гп извлекле/создале.
Како ликови, состојби, настани и болки на кои им е сосем јасно кој е кој. Натаму се заедно. Таквата нивна игра во текстот во кој е прецизно оформен секој лик и секој е дел од драмската приказна на авторот – да посочи, да ги расчлени нивните болки или секој друг дел од нивните животи – успеваат да го задржат гледачот за себе/за претставата.
Оттука е и фактот дека не само што Човек перница е нивна претстава создадена од различни разбирања/толкувања туку е и доказ дека добрите актери можат да функционираат и сами и заедно.
Не би можела да кажам дека е во прашање моќта на поединецот. Напротив, иако речиси оставени сами на себе, одново сами решиле и успеале да создадат претстава која публиката може и да ја сака/гледа. Се разбира само ако сака да ги види токму нив во драмата со чисти/јасни ликови и состојби на Мекдона. Само така Човек перница може да опстои на репертоарот.
Она што можам да го препорачам е да ја видите ја претставата Човек перница и да бидете повеќе од два часа со актери кои тоа го заслужуваат: одличните Зоран Љутков и Филип Трајковиќ, сигурната во секоја реплика и сцена Соња Стамболџиоска, изострените ликови на Дамјан Цветановски, Златко Митрески, Симона Димковска, Анастасија Аневска и Михаил Стојановски. Сите тие тоа го заслужуваат. Не е воопшто едноставно актер да создава свој лик и своја претстава заедно со другите колеги од неа.
