Се верува дека заробената Ирина Старикова убила повеќе од 40 луѓе. Нејзините соборци од Донецк ја оставиле ранета верувајќи дека ќе умре. Таа е само една од плејадата жени-снајперки во модерното војување
Почнаа да се појавуваат нови детали и фотографии за жената елитен руски снајперист која убила повеќе од 40 луѓе, но е заробена од Украинците. Ирина Старикова (41) го носи кодното име „Багира“ по црниот пантер на Радјард Киплинг во „Книгата за џунглата“, но имаше погрешни извештаи за нејзиниот вистински идентитет. Таа е прикажана на нови слики како се релаксира меѓу нејзините убиени војници.
Мајката на две деца е пронајдена ранета на бојното поле во Украина, но таа не е од Србија како што велат некои информации, ниту пак била калуѓерка која станала снајперистка. Слични идентитети ја објаснуваат конфузијата.
Заробената снајперистка е по потекло од Донецк и има две ќерки – Валерија (11) и Јулија (9). Нејзината судбина сега е во рацете на Украина, но што се случило со неа е непознато поради тврдењата дека имала „крв од најмалку 40 луѓе на рацете, вклучително и цивили“.
Секој „кој ќе убие мирни луѓе во нашата земја може да очекува одмазда“, стигнала пораката порака од Министерството за одбрана во Киев.
Постојат тврдења дека била пронајдена напуштена од нејзините руски заштитници. „Знаејќи дека сум повредена и имајќи можност да ме земат, тие едноставно решија да ме остават таму, надевајќи се дека ќе умрам“, рече таа. Во разорната критика на руските воени тактики, таа рече: „Ме напуштија“.
Таа се омажила со борецот Александар – кодно име Горинич, од Белорусија – по средбата во близина на селото Шастје.
Има и други имиња на познатив жени – снајперистки
Советска Русија славно распореди женски снајперисти за време на Втората светска војна, додека другите земји претпочитаа да ги ограничуваат жените на фабрики или земјоделство.
Најуспешната, Људмила Павличенко, се чини Украинка, е родена во близина на Киев и имала 309 потврдени убиства, и го имаше прекарот „Дамата смрт“. Раната во 1942 година ја прекина нејзината активна служба и таа стана славна личност и пропагандист.
Повеќето стрелци биле дипломирани од Централната женска школа за обука за снајпер, во близина на Москва, со која командуваа жени ветерани од шпанската граѓанска војна. Заедничките напори на инструкторите и дипломците се верува дека елиминирале 12.000 германски војници за време на војната.
Друга руска жена снајперист, Елисавета Миронова, имаше само 17 години кога Германија го нападна Советскиот Сојуз во 1941 година. Таа имаше 34 убиства, иако некои велат дека биле повеќе од 100. Загинала во 1943 на 19 години.
Симо Хајха (Simo Häyhä) (17 декември 1905 – 1 април 2002), кој го доби прекарот “Бела Смрт” од страна на Црвената армија била фински снајперист. Таа, користејќи изменета Mosin–Nagant пушка (руски: Винтовка Мосина) за време на Зимската војна, го направи рекордот за најголем број на потврдени извршени убиства со снајпер (505) во која било војна. Хајха (Häyhä) се родила во општината Раутајарви близу денешната граница меѓу Финска и Русија и ја започна воената служба во 1925 г. Пред да навлезе во војната Хајха беше фармер и ловец. Кога имала 17 години ѝ се придружи на финската војска суојелускунта (suojeluskunta), а своите стрелачки способности ги докажала во стрелачките натпревари во провинцијата Виипури. Куќата на фармата и била преполна со трофеи по стрелаштво.
За време на Зимската војна (1939–1940) меѓу Финска и Советскиот Сојуз таа ја започна својата служба како снајперист и се борела за Финската армија против Црвената армија. Борејќи се на температури меѓу -40 and – 20 степени Целзиусови, камуфлиран во целосно бела облека таа извршила наводно 505 потврдени и 37 непотврдени убиства на советски војници.. Неофицијалната бројка од бојното поле на убиени луѓе со снајперска пушка од страна на Хајха за време на битката на Колаа (Kollaa) изнесува преку 800. Во Колаа се водел дневен записник за бројот на убиства на финските снајперисти. Освен оние со снајпер, на Хајха и се припишуваат и преку 200 убиства со митралез (Суоми КП/-31) (Suomi KP/-31), со што бројот на припишани убиства би се зголемил на 705. Неверојатно е тоа што сите убиства ги извршила за помалку од 100 дена и тоа во дел од годината кога деновите се кратки и има малку сонце.
Претпочитала да го користи железниот нишан на врвот од пушката наместо телескопскиот нишан за да биде понезабалежлив (снајперистот мора да ја подигне главата кога користи телескопски нишан), за подобра видливост (стаклото на телескопскиот нишан во зимно време лесно се замаглува) и за да му помогне во криењето (одблесокот од сончевите зраци во леќите на телескопскиот нишан може да ја открие местоположбата на снајперистот). Уште една тактика која ја користела бил стврднување на снегот пред неа за при истрел снегот да не се разнесува на сите страни и ја открие нејаизната местоположба. Исто така ставала снег во устата за да не издишува, знаејќи дека дури и здивот може да открие каде се наоѓа.
Советите се обиделе да ја убијат на неколку начини меѓу кои против-снајперски тактики и артилериски напади. На 6 март 1940 г., за време на битка, Хајха била погодена во левата страна на долната вилица од страна на руски војник и куршумот излегол низ нејазината глава. Ја спасиле нејзините соборници кои велат дека и фалела половина глава, но не беше мртов. Ја повратила свеста на 13 март, денот кога беше прогласен мир. Веднаш по војната Хајха беше унапреден од десетар во потпоручник од страна на фелдмаршалот Карл Густаф Емил Манерхајм. Никој во воената историја на Финска не се здобил со толку висок ранг толку брзо.
На Хајха и требале неколку години да закрепне од повредата. Куршумот и ја уништил вилицата и и го откинал левиот образ. Сепак, целосно се опоравиал и станал успешен ловец на лосови и одгледувач на кучиња, а ловела и со финскиот претседател Урхо Кеконен.
Кога во 1996 г. ја прашале како станала толку добар стрелец, таа одговорила „со вежбање”. Кога го прашале дали жали што убила толку многу луѓе, рекла: „Го правев она што ми беше речено да го правам најдобро што можев”. Симо Хајха последните години од животот ги помина во Руоколахти, мало село во југоисточна Финска близу руската граница.
Људмила Михајиловна Павличенко, уште една Украинка (1916 – 1974) во текот на Втората светска војна имала 309 убивства, а се проценува дека со непотврдените бројот е близу 500, па таа се смета за најуспешната снајперистка во историјата. Родена во Бела Црква Павличенко се преселила во Киев со своето семејство на возраст од 14 години. Таму се приклучила на клубот на стрелци станала аматер -снајперист, додека работела во фабриката Киев Арсенал.] . Во јуни 1941 година, 24-годишната Павличенко било во својата четврта година од студирањето по историја на Универзитетот во Киев кога Германија ја започнала инвазијата на Советскиот Сојуз. Павличенко била меѓу првите волонтери во канцеларијата за регрутирање, каде што побарала да се приклучи на пешадијата. Павличенко ја имала можноста да стане медицинска сестра, но одбила; „Јас се приклучив на армијата кога жените сè уште не биле прифатени”.Таа стана една од 2.000 жени снајперисти во Црвената армија, од кои околу 500 ја преживеале војната.
Павличенко се борела околу два и пол месеци во близина на Одеса, каде што убила 187 неријателски војници. Кога Романците ја презела контролата на Одеса, нејзината единица беше испратена во Севастопол на Кримскиот Полуостров,[ каде што таа се борела повеќе од 8 месеци. Во мај 1942, полковник Павличенко била цитирана од страна на Советот на Јужната Армија за убиството на 257 германски војници. Нејзиниот вкупен број потврдени убивства за време на Втората светска војна бил 309[, вклучувајќи 36 непријателски снајперисти.
Во јуни 1942 година, Павличенко била ранета од минофрлачки оган. Поради нејзиниот статус таа била повлечена од борбите помалку од еден месец, откако заздравела.
Имајќи го стекнато ранг на мајор, Павличенко никогаш не се вратила во борбата, но станала инструктор и обучувла други снајперисти до крајот на војната. Во 1943, таа беше наградена со Златна Ѕвезда на Херојот на Советскиот Сојуз,