Публиката френетично го поздрави македонскиот гитарист по настапот со загрепската филхармонија. Влатко Стефановски и Загребскиот филхармониски оркестар – емоционална гитарска треска за сеќавање. Стефановски не беше долго во можност да се симне од сцената заради громогласниот аплауз што навистина ретко се гледа.
МАЈА ТРСТЕЊАК
Со импресивна кариера и изведби низ целиот свет, Загреб секогаш е задоволен што гледа. Една година откако соло го претстави на сцената Лисински албумот „Мајчин јазик”, овој пат за неговата виртуозност беше одговорна и Загребската филхармонија, што е уште еден во низата на интересни моменти на OFF циклусот.
Страсното музичко патување ја одведе публиката во неговата родна Македонија, а познатите, традиционалните мелодии се претворени во неописливо искуство на убавината што направи еден час и половина да одлета во секунд. Стефановски не беше долго во можност да се симне од сцената заради громогласниот аплауз што навистина ретко се гледа.
Музичкиот гениј, еден од оние каде што се знаат точно што да се очекува, но сепак и високите очекувања во секое време успева да ги надмине. Комплексни ритми и хармонии создаваат една специфична динамична фантазија, правилно и внимателно дозирана, но кога на површината излегоа најдлабоките и главно сокриени чувства, доаѓаат остојат некои моменти што можат да ги создадат само вистински мајстори. Желба за совршен технички перфекционизам, обоена со јужњачка страст, секој момент се приближуваше кон својата цел и целосно експлодираше во песната „Бистра вода”.
Убавината на традиционалните мелодии ги истакнаа фантастичните аранжмани на младите Лана Јањанин и Филип Шљивац, што е едно од најголемите пријатни изненадувања во ноќта. Навистина е тешко да се најде мана на синергијата меѓу солистот и оркестарот што природно произлегуваат од договорите кои се правилно внесени и исполуваат течност и кај комплексните ритми, детално но со доволно храбар и елабориран пристап, па никого таа ноќ не го остави рамнодушен. Ниту публиката, ниту музичарите на Филхармонијата, предводена од маестро Крешимир Батиниќ. Нешто различниот репертоар на моменти ги доведе до математички сложена ситуација, но со неколку упатства на маестро Стефановски, сето тоа беше надминато со неговиот ентузијазам кој е ретко виден.
Без присуството на Стефановски, Загребската филхармонија и не ќе се прославеше после крајно трагичната изведба на „Пер Гинт”. И сега, при изведбата на клучните соло отсечки на традиционалната „Зајди, зајди” маестро Батиниќ понекогаш даваше впечаток на конфузија, во стилот „јас немам идеја што правам” што сигурно се забележа, но оркестарот успеав да се извлече на лизгавиот терен, само затоа што беше очигледно колку публиката го цени Стефановски и уживаа во можноста да се создаде магијата, како составен дел од својот музички гениј и беше добро надополнета со свој придонес, се заокружи и му дава сосема нова димензија.
Стефановски, исто така, и даде ддва биса на публиката, па „Приспивната песна за Радмила М”, „Елено ќерко”, „Касапско оро” или „Јовано, Јованке” предизвикаа големо воодушевување што не дозволи прекин на огромната убавина на моментот.
На јужначкта страст понекогаш и нема ништо споредливо.
