ТЕОФИЛ ПАНЧИЌ
Дали граѓанинот Вукчевиќ доби ќотек по грешка, што инаку по заслуга му припаѓале на друг? Ако е така во што е грешката? Ако не е, кој бил тогаш во заблуда?
Во град каде што цели улици, плоштади или тролејбуски линии може да исчезнат преку ноќ и никогаш повеќе да не се пронајдат, реалноста е нешто нестабилна и секако несигурна категорија. Во овој и таков град, како во караказан, полн со нервозни, исплашени, лути и гладни, агресијата ‘рти и цвета смело и обилно како од самата себе си; и никој не е, се разбира, против тоа, а камоли да го спречи, канализирајќи го до степен на можна учтивост. Бидејќи процесот во кој сме присутни како зајаци или лабораториски глувци е токму спротивното: тоа е процес на дехуманизација. Ако се откажете од сопствениот човечки карактер со некое злобно олеснување, сигурно ќе се откажете од гледање на човечкото лице во некој друг, особено оној чие лице – каде што лицето е, се разбира, само метафора за личноста – во секој случај не ви се допаѓа.
Сега, ако реалноста во дивата микроклима на скапоцен град во прогресивно умирање стана субјект на таков сомнителен и несигурен естаблишмент и посебност, ако не и причина и ефект, а камоли нешто друго, можеби многу покомплицирано, да застане таму каде што некој би ги очекувал уште од времето кога гавранот зацрнувал, тогаш можеби во тоа плетиво не може да се спознае ништо подобро или поостри од нас, па секој удара каде што стигнува, надевајќи се дека понекогаш ќе погоди … Но, во најголем дел , по природа на нештата, тие не се во право: никој друг што може да ја одврзе оваа обрасната дождовна шума од знаци.
Може ли ова, Панчиќу, да биде поедноставно? Може, куќата чести. Дали биле билмезите кои – во самиот центар на Постбелград – брутално го претепале граѓанинот Илија Вучевиќ, биле во заблуда, односно дали Вучевиќ погрешно добил удари, кои инаку му припаѓале на некој друг? Ако е така, што е грешката? Ако не, тогаш кој згрешил? Зарем ова не е, само едно големо недоразбирање за кое сите сега жалиме, но знаете што велат нашите луѓе: се случува срање?
Да потсетиме: Вучевиќ беше изнатепан, затоа што носел некаква розова торбичка (тој вели дека тоа било нешто за куче … што и да е), па заклучиле дека тој мора да биде „педер“ затоа што секој што е „педер“ мора да носи розови работи (а јас мислев дека носи „педерка“?), или можеби тоа е обратно: секој што носи розови работи, а не е девојче, мора да биде „женски Петко“, „пешак“ и така натаму, затоа што тој не здрав машки син, кому нималку не му се допаѓа розвото. Не знам дали тоа важи и за тортата Розен, исто така.
Неоспорен факт е дека сиромашниот, маларозен Вучевиќ настрадан на правдата на Бога, но не е ирелевантно да се утврди дали е точно тврдењето дека е претепан по грешка, односно дека оние што го тепале во тупаниците, вметнале, што би рекол Шкловски, „енергија на заблудата“.
Океј, па што точно е „заблуда“? Фактот дека Вучевиќ не е „геј“. Тој така рече самиот, и тоа го потврдува и неговата свршеничка, покажувајќи го соодветниот прстен. Од друга страна, сепак, не сум сигурен дека тоа беше аргументот што особено ги импресионирала насилниците, и покрај фактот што тие лесно можеа да го видат техничкиот превид што го направиле. Ова, пак, значи ова: добро, можеби тоа што Вукчевиќ не е геј, но тогаш зошто носи геј работи? И како дојде до тоа тој да не е геј кога веќе носи геј работи? И, за крај, не е ли смела провокација кон младите јуноши со жешка крв со испраќањето на противречни знаци во светот околу нив? И се знае кој на овој начин ја провоцира здрава српска младост: оние кои се уште полоши од педерите, скоро архипедери, на кои ништо не им е свето – дури ни педерките, како што стојат работите.
Најглупавото нешто што би можеле да го направите во моментов е да се фатите за контра-аргументите дека ова е-и-не е „не толку пеколна работа“. Разбирливо е, и оние кои тврдат дека имаат право на „тепање на педери“ (а и кого друг, ако не оној кој не спаѓа во нивното скучено светче) исто така – и сосема последователно – тие тврдат дека имаат право да судат кој е, и кој не е „педер“ и дека тие користат оној факт што на учен латински се нарекува „ми беше кеиф“.
Што е поентата? За илустративни цели, ајде да се свртиме кон добриот Трет Рајх. Нацистите излегоа со многу комплицирани и многу идиотични критериуми за утврдување кој е Ариевец, а кој е Евреин. Сепак, тоа беше исто така фарса; во пракса, како и со секој ред базиран на насилство и угнетување, тоа беше само самоволие на негативците. Ако им требаше некој Евреин, тој едноставно би го прогласиле за „почесен Ариевец“ и ќе извршуваат притисок, а (не) среќникот, наместо во Аушвиц, би завршил, на пример, во некоја „наменска индустрија“ како неопходен експерт.
Па, така си е со „педерите“, Циганите, Шиптарите, „предавниците“ и сè што не е во ред. Тоа сте ако те брендираат така, а не сте ако ве пропуштат. И поентата. Што значи тоа во случајот Вучевиќ? Не е компликувно, верувајте ми. Станува збор за одбрана на правото да се натепа секој што мислите дека е, да речеме, „геј“; целосно е секундарно дали тој е тоа а целосно е промашено да се инсистира дека е тоа „грешка“. Сепак, никогаш нема грешка, тоа е уставно невозможно. И пресудата што ја добија напаѓачите – повеќе честитки од барање на казна – се покажува дека, на крајот на краиштата, тие не се баш самопрогласени, туку официјално овластени мерачи за сечиј педерлук, жири за розови пози.
