ГОРИЦА НЕШОВИЌ
Веројатно најпозната радио водителка во Белград, што се вели, „не напушти ненадејно“, што и да се подразбира под тој израз. Ова е нејзината последна колумјна, напишана два дена пред крајот на животот
Сакам да имам и да трошам можности. Ако не се случат сами, ќе ги објавам. Не мора секој да биде посебен. На крајот на краиштата, има многу малку такви посебни во животот.
Кога ќе го отворам плакарот, тој е полн до врв. Две три работи на една закачалка, нема место за ништо. Кога треба да се облечам и да излезам, си го буткам мозокот петнаесет минути, не знам, немам што да облечам.
Дај да видам.
Убава, нова јакна, купена пред повеќе од петнаесет години во Л. Ешли, нежен цветен дезен… ццц… не е за тој ден, ја чувам за пригода.
Панталони, три пати носени, нови… и ги чувам за некоја прилика.
Од десетина бели кошули, две ми се големи, три со преголеми деколтеа, едната е малку истрошена, три веќе се изморени од мене, а три штедам за друга прилика. Насекаде паѓаат маички… Плакарот ми е полн со работи што не ги носам, но ги зачував за некоја посебна пригода.
Што значи можност во Србија?
Некогаш се зборуваше дека млад, згоден, добро ситуиран тип е „добра можност“. Сега таа можност е најчесто во бесен автомобил, постар, не мора да биде убав…
Поводот беше кога отидов во банка да потпишам договор за заем за стан, кога славам роденден или роденден на моето дете (но потоа носам фармерки и нешто удобно за да можам да трчам наоколу, да ми биде удобно кога имам гости ), интервју за ново работно место, Нова година, па годишнина на компанијата… Само неколку наврати во една година.
Кога разговарам со моите пријатели, на дневна основа – што се случува, што има и слично… сите се жалат на „мали глупости што го загорчуваат животот и денот“. Твојата свекрва ти се јавува три пати на ден да праша дали детето се спрема за матура, а комшијата секогаш се паркира на „мое место“, „поштата е гужва до влезната врата, ти одиш лудо“, „сообраќајот е гужва во петок“… Реално, кога ќе погледнам – сите ситници. За среќа.
Често се прашувам зошто убавите ситници помалку ги забележуваме отколку лошите. Зошто се сеќаваме на лошите работи, а не на добрите работи? И таму се оние секојдневни ситници во тек. Првото кафе наутро за време на викендите – кога ќе го мирисам, веќе се чувствувам добро. Додека се готви земам една лажица од слатката цреша на мајка ми. Последна тегла, па ја штедам. Попладневното кафе оди со роза ротквица мека како душа (од Босиљчиќ).
Мојата куќа е полна со ситници-спомени. Дури чувам билети за концерт од кога бев девојче. Имам и колекција на „собирачи на прашина“ кои ги добивав во разни прилики.
Некои ги ставам во кутии, а некои ми седат на полиците. Многу ми значат дури и да се мали и безвредни, но секој има приказна – од каде и од кого ја добив, во која пригода…
Сакам да имам и да трошам можности. Ако не се случат сами, ќе ги објавам. Не мора секој да биде посебен. На крајот на краиштата, има многу малку такви посебни во животот. Свадби, крштевки, прослави… Чекањето на тие големи, мали, убави прилики многупати поминуваат покрај нас, но не ги ни гледаме. Мислиме дека се мали нешта.
Прилика е и кога ќе излезам на кафе со другарките, кога ќе ми дојдат другарките да се дружиме и да се напијам пиво, кога наеднаш два дена патувам надвор од градот.
Во моите педесет и непарни години се случија многу, големи и мали, убави и грди, радосни и тажни. Како и со сите.
Има неколку големи нешта во животот кои имплицираат радост – дипломирање, свадба, прва плата, раѓање деца, нов стан… а останатите претпоставувам се ситници.
Во секој ден има ситници кои прават очите да светат.
Тој сјај – тоа е животот.
