„Културно инаквите” се исто така во историјата на Европа и денес основните „средства” за легитимирање на европски идентитет, кој е, всушност, секогаш изразена во врска и во опозиција на едни со други. Денес, посветувајќи се на пребарување за европскиот идентитет и дизајн, иако тоа е историски прилично нова идеја
ТАЊА ПЕТРОВИЌ
Алтернатива за постојните, хегемонски и нормативни дискурси подеднакво е неопходна и на европски план, каде наспроти политичките елити кои инсистираат на тоа дека денешна Европа, ваква како што е, е единствената можна и одржлива, граѓаните на Европа сè почесто и на најразлични начини порачуваат дека е неопходно да се отвори простор за плурализација на идејата и дискурсот во Европа и сериозно да се сфатат новите и алтернативните модели на политичка организација и дејствување. Затоа и денешната европска криза треба да се сфати не само како уште една (негативна) паралела помеѓу Југославија и Европа, туку и како можност за ново и различно промислување на Европа и европејството.
„Културно инаквите” (авторката го користи терминот Другите) се исто така во историјата на Европа и денес основните „средства” за легитимирање на европски идентитет, кој е, всушност, секогаш изразена во врска и во опозиција на едни со други. Денес, посветувајќи се на пребарување за европскиот идентитет и дизајн, иако тоа е историски прилично нова идеја: како што истакна Питер Берк, до 15-ти век, името на Европа биле користени само спорадично, зборот имаше посебна тежина и „не значи голем број на луѓе “(Бурк, 1980, 23, цитиран во: Mastnak, 1997). Томас Мастнак (op. Cit., 15) се објаснува со фактот „дека Европа е на исклучивата идејата дека тоа е секогаш вклучена само од страна на исклучените” и дека во овој период на механизмите за вклучување / исклучување на „Европа” тоа немаше улога. Во средината на 15 век, по османлиското освојување на Константинопол во 1453 година,„Европа”почна да се користи со повеќе нагласени емотивни тонови и мобилизирање на власта, стана термин кој почна да се однесува како „носител на заедничката свест на Западот “(op. Cit., 16). „Европа како политичка заедница формирана во света војна против „Турк”, која е во ренесансата стана симбол за муслиманите односно непријателот” (op КИТ, 24;… До Le Goff, 2006, 21). Во текот на поголемиот дел од дваесеттиот век, големиата Друга Европа стана комунистичка, или уште поинаква од другите. На крајот на векот, кога „развиениот Запад” повеќе не може да се повика на заканата од комунизмот, тој се вратил во неговата традиционална „страшило” – исламот и муслиманите (Delanty, 1995, 150). Правејќи го тоа – и тоа секогаш треба да повторно да се нагласи – другите, повеќе извајаниот подруги од европската култура – колонијалните други, семитски Други, комунистички / Источна Европа вториот – од нивните другоста се изгуби многу малку или речиси ништо.
Атрибутот Балкан од втората половина од втората пловина на континентот, кој е истовремено европски ама и не е сосема, се покажа како е да биде од суштинско значење во контекстот, кој создаде можнос за членство на некои земји во процесот на пристапување кон ЕУ и оние останатите. Западен Балкан е идеален за продолжување на претходните балкански Други (Балканот, Југоисточна Европа) за одржување на таквите другости: балканските земји кандидати се, навистина, географски гледано, се разбира, дел од Европа и нејзиниот историски и цивилизациски припаѓаат на (идеолошки константи што нагласуваат како европски и политичари во балканските држави ), а сепак се уште има многу да се направи за да станат европски, или. дел од Европа.
Од друга страна, во оваа двосмислена простор во политички, идеолошки и културен контекст, во коа„ европеизмот на некои земји е средство, додека другите земји треба да ги подобрат своите европејство”, го покажува дискурсот на пристапување во ЕУ на земјите од Западен балканскиот регион, кој традиционално се гледа како периферна Европа, каде што е потребно за контрола на Западот, спроведување и настава, како и идеална арена за создавање на нова европска ориентализмот.
За подобро разбирање на процесите кои водат кон овој нов ориентализам,, корисно е да се позајми категорија на историско наследство. За разлика од традицијата која е селективна, историско наследство не е резултат на активен процес на свесен избор на одредени елементи од минатото: таа вклучува „сè што е сочувано, без оглед на тоа дали ние се допаѓа или не” (Тодорова, 2005: 88). Историско наследство, според тоа, не може да се промени, но не можеме да се жалите до него или да молчите, да го славиме или табуизирано – во зависност од тоа каква ситуација во моментот сакаме за себе.
Колонијализмот е историско наследство на земјите од Западна Европа, на некој начин стана историско наследство на целата ЕУ. И покрај тоа што е тоталитарна и средниот век на историјата на Европа, денеска европските политичари отворено повик за колонијалното минато на нивните земји. И во политичкиот и медиумскиот дискурс Австрија често се среќаваат како референца кога станува збор за поранешната „австриски колонија” – Босна и Херцеговина. Така, во весникот Дер стандард во 2006 година, се сретнуваме со следнава изјава: Во Босна Австријците уживаат многу добра репутација, која е поврзана со реформите во образованието од 1887 година по анексијата (sic) врши од страна на Хабзбуршката монархија (16. 6. 2006 година). Студентите на царски наследство на Хабсбуршката монархија предупредуваат дека тоа е неопходно да се почитуваат наследството на (пост) колонијална клуч (до. Feichtinger, Prutsch, Csáky (et al.), 2003 Ruthner, 2003 Ул, 2002). Денес присуство на Австрија на словенечкиот пазар економист Јоже Менцингер интерпретираат токму нејзиниот историски (т.е. царски) присуство во Словенија и во Источна Европа: Ова е точно, не само во Словенија, туку и за сите источни земји кои Австријците најпознат поради нивното минато, и географската близина беше важно (Младина, 14. 3. 2004 година).
(продолжува)
