Пристапот кон ЕУ е претставен како единствен начин за земјите од Западен Балкан да го ослободат товарот од минатото и деструктивните национализми и да се свртат кон иднината. Условите поврзани со ЕУ се иднината, напредокот, стабилноста и здравјето, и за разлика, не-вклучување во ЕУ е поврзано со минатото, нестабилноста, хаосот
ТАЊА ПЕТРОВИЌ
Преовладувачките дискурси за земјите од Западен Балкан го наведуваат не само заклучокот дека Европа и Балканот се две сосема различни места, но исто така и дека живеат во овие различни места во различни периоди. Односот кон историјата, меморија, минатото и иднината е уште една област каде современите политички дискурси подготвени јасна линија помеѓу „Европа” и „не-Европа”, каде што на Балканот се поистоветува со колонијалниот „третиот свет”. Пристапувањето на земјите од Западен Балкан кон ЕУ е претставена како нивна определба за иднината (и конечната пауза со реакционерното минато); овој вид дискурс ја поддржува просторна метафора на напредокот на патот кон Европа. Функционери и политичари на ЕУ постојано повторуваат дека земјите од Западен Балкан треба да бидат понудени со европската перспектива илие европската иднината на земјата се опишува како земја која чекори по европскиот пат, го избрала европскиот пат и слично. Пристапот кон ЕУ е претставен како единствен начин за земјите од Западен Балкан да го ослободат товарот од минатото и деструктивните национализми и да се свртат кон иднината. Условите поврзани со ЕУ се иднината, напредокот, стабилноста и здравјето, и за разлика, не-вклучување во ЕУ е поврзано со минатото, нестабилноста, хаосот, национализмот, болеста, или за оние особини кои се традиционално поврзани со земјите од Балканскиот Полуостров (Тодорова, 1997). Така, ЕУ е истовремено предуслов за нормалност и оној што ги дефинира квалификационите критериуми за нормалата.
На 28 јануари 2008 година, кога Советот на министри на ЕУ разговараше за иднината на соработката со Србија, Гардијан објави напис на ЕУ, Оли Рен, потпишано о Оли Рен , каде се потенцира правото Балкан да оди на патот на лекување (Балкан на поправен). Меѓу другото, во написот се вели дека луѓето на Балканот оваа година се соочуваат со тежок избор: нивниот регион, конечно може да ги реши нејзините се уште нерешени проблеми од војните во деведесеттите години или повторно да падне во нестабилност и екстреми на национализмот. Првата опција ќе ги доведе до стабилност, просперитет и европска интеграција. Но, многу коментатори веруваат дека овој друг избор е неизбежен (Рер, 2008).
Балкан, според тоа, може да се излекува, Да стане нормален и да се избегне растечкиот национализам само ако стане дел од ЕУ, само ако застане на страната на Европа. Што кога таква поларизирана слика на два света е воедно слика на современата реалност на ЕУ каде што голем број земји-членки се соочуваат со зголемување на национализмот, расизмот, ксенофобијата, зајакнување на екстремните политички сили и сличните „ужасите” – накусо, појави на кои им се припишува исклучиво на оние земји пред која стојат многу работи пред да може да се наречат европски и пред да можат да се приклучат на големото европско семејство.
Овие дискурси укажуваат на следната „временска карта” на Европа: сегашната состојба во ЕУ е иднината на земјите од Западен Балкан, кои сега живеат н во сегашноста туку во минатото и се напојуваат со националистички митови. Сликата во која реалноста на Западен Балкан не е реалноста на сегашноста, а не минатото, ја прави нивната трансформација за потребна, разликата меѓу Европа (ЕУ) и земјите од Западен Балкан експлицитни, што нè спречува да се сфатат сличностите меѓу двата дела од ист континент.
Традиционално се гледа на Балканот како област населена со нации кои се опседнати со историја, кои го градат својот сопствен идентитет на митови и кои не се во состојба „да се соочат со сегашноста” и „да се свртат кон иднината”. Европа ги карактеризира истите карактеристики на земјите од третиот свет: трагедијата на Африка е дека Африканците никогаш не влегоа во историјата. (…) Во овој имагинарен свет каде што секогаш се почнува повторно не постои место за човечка авантура или идејата за напредок. Човекот никогаш не гледа во иднината. Никогаш не го прекинува циклусот на повторување … Ова е проблемот на Африка, рече претседателот Саркози кога се обрати на младите Африканци во Дакар (Татлиќ, 2007/2008).
Од друга страна, во европската самоперцепција, идејата за напредок е вродена во Европа; тоа е простор што се карактеризира со линеарен проток на време, за разлика од неевропската, циклична перцепција на времето и бесконечно повторување. Покрај тоа, Европа се гледа себеси како сојуз на држави кои се здружија со својата способност да се справат со трауматското минато, да го совладаат, како и да изградат подобро и морално општество преку катарза. Спротивно на тоа, Балканот се смета за место каде што луѓето живеат во минатото, опседнати со минатото, а во исто време тие не можат и не сакаат да се соочат со тоа. Бидејќи, како такван средина, претставува сериозна закана за имиџот на Европа, Балканот треба да биде поставен некаде надвор од европските граници, во “третиот свет”, а тоа се постигнува со колонијалистички дискурси на симболична основа.
(крај)
