За православниот Бадник беше успена сивата еминенција на Црна Гора Бранислав Бане Мичуновиќ. Најсилен знак до сега дека дојде до промена на центрите на моѓ во оваа земја
Велат дека моќта е онаму каде што луѓето веруваат дека е, и во Црна Гора, на Божиќ, јасно беше демонстрирано таму каде таа моќ повеќе нема да биде – со Бранислав Бране Мичуновиќ, сивата еминенција на сивата зона на Црна Гора.
Овој 6 јануари, регионот беше изненаден од веста дека црногорската полиција го уапсила Бранислав Бран Мичуновиќ во Будва. Причината била претрес и пронаоѓање на оружје, а на Мижуновиќ му било наредено да биде задржан 72 часа. Се разбира, причината не беше оружјето, дело за кое ретко се изрекува минимална затворска казна, но поентата е да се испрати јасна порака дека во Црна Гора нема повеќе недопирливи и дека моќта не е таму каде што беше порано.
Друга важна порака беше 72-часовниот притвор, што за Мичуновиќ беше незамисливо до сега. Тоа покажува дека во Црна Гора има полицајци, без оглед на тоа што сега мораат да одат со обезбедување, но и судии кои се подготвени да го применуваат законот буквално, без оглед на тоа колкава моќ има поединецот. Црна Гора не беше во можност често да се пофали со тоа во претходните три децении.
Мичуновиќ е човек кој се прашувал за сè во оваа земја – велат од криминалот до изборот на началници на полицијата, судии и обвинители – и сега, за прв пат во неговата кариера, тој нема поддршка од државата.
Од осумдесеттите години на минатиот век, кога, како што тврдат, тој ја „едуцирал“ емиграцијата во Европа за потребите на УДБА, преку шверц на цигари „во државата“ во 90-тите години на минатиот век, па сè до промената на режимот на Мило Ѓукановиќ, Мичуновиќ никогаш не бил „чист криминалец“, како што многумина погрешно веруваат, туку човек кој отсекогаш бил во деловни односи со државата – според системот на услуги надвор од законот за служба.
Внимателните биографи на Мичуновиќ потсетуваат дека неговите први контакти со УДБА започнале во седумдесеттите години од минатиот век, кога тој отишол од родниот Никшиќ во Нови Сад, за да студира економија. Таму, тој се зближи со Ратко Буторовиќ, попознат како Бата Кан Кан и со група други студенти од Црна Гора кои многу брзо го ставија бизнисот во ппкраинскиот главен град под нивна контрола.
Многу брзо започна дружењето со „жестоки момци“, сите беа поврзани со Службата за државна безбедност на поранешна СФРЈ, а меѓу кои и се попознати на јавноста: Ѓорѓе Божовиќ Гишка, Љубомир Магаш Земунац, Дарко Асанин, Жељко Ражнатовиќ Аркан, Ратко Џокиќ, Драган Јоксовиќ Јоксо, Воислав Раишевиќ Американец и многу други.
Оттаму, Мичуновиќ заминува во Виена, каде ја отвора компанијата Слога со Гичка, се занимава со обезбедување на клубот и никогаш непотврдените приказни одат дотаму што тие добиваат лажни документи на СФРЈ и амнестија за разбојништва во Европа и Југославија, за возврат на „државните работи“.
Од тоа време доаѓа поврзаноста на неговото име со убиството на Стјепан Ѓурековиќ, директор во бегство на ИНА, но тоа никогаш не беше официјално потврдено, дури ни во судската постапка што заврши пред неколку години во Германија.
Со распадот на Југославија, сите „жестоки момци“ се вратија да учествуваат во конфликтите што се појавија, но Мичуновиќ беше еден од ретките што немаше своја паравоена единица. На погребот на неговиот кум Ѓорѓе Божовиќ Гишка, Миќуновиќ рече дека во тие денови се подготвувал да дојде на бојното поле со 20 Црногорци.
Наместо тоа, тој одлучи да остане во Црна Гора, каде што на власт дојде неговиот пријател од младоста и неговиот роден никшиќанин – младиот Мило Ѓукановиќ. Исто така, помогна Црна Гора да започне да го полни државниот буџет во тие денови со шверц на цигари од Италија, пат што го разви УДБА претходно. Со текот на годините, државниот бизнис стана приватен, а Миќуновиќ, заедно со Шукановиќ, се обвинети од италијанското обвинителство, кое заврши неславно со ослободителна пресуда.
Политички, тој го следеше Ѓукановиќ до денес. Во 90-тите години, тој ја организираше безбедноста за Зоран Ѓинѓиќ и другите опозициски лидери кои бараа засолниште во Црна Гора, а новинарот Секи Радончиќ напиша во книгата „Зад маската: Тајни војни во тајната полиција“ за подготовките на Мичуновиќ за одмазднички дејства „око за око, заб за заб. Во самиот Белград.
Последен пат беше затворен во октомври 2000 година под сомнение за убиство на маж пред Клиничкиот центар во Подгорица. Лицето претходно било рането во бар под контрола на Мичуновиќ. Тој наводно организирал помирување на две лица од криминалното милје, тие се скарале, извадиле пиштоли и пукале едни кон други. „Тие не го почитуваа Бране“, па тој отиде со автомобил пред Клиничкиот центар и застрела еден од ранетите кој бил донесен со брза помош. На крајот, злосторството не беше докажано, сведоците ги сменија изјавите, а доказите исчезнаа од полициското депо.
Во следните години, Мичуновиќ легализирал поголем дел од парите за кои се тврди дека доаѓаат од сивата зона. Тој исто така имаше значителна помош од Првата банка, сопственост на Аце Ѓукановиќ, која одобри заеми за него, но и од членови на Демократската партија на социјалистите, кои со своите гласови ги легализираа неговите капацитети во Будва.
Неговиот примарен фокус беше насочен кон недвижнини, но и казина. Во Црна Гора се вели дека „кој и да се коцка, победува Бране“.
Но, тој не се откажа од контакт со подземјето. По избувнувањето на аферата „Балкански воин“, во која беше затворен постар човек во која беа запленети неколку тони кокаин, италијанското обвинителство објави дека кланот на Дарко Шариќ ја користел инфраструктурата за транзит на цигари создадена во 90-тите години за трговија со дрога. Главниот обвинет во аферата „Балкански воин“, Дарко Шариќ, наводно имал блиски односи со Бран Мичуновиќ. Ова беше објавено на судењето во Белград. Сепак, на инсистирање на одбраната, името на Микчновиќ беше замаглено.
Подоцна се покажа дека Мичуновиќ преговарал со Роѓо Roљуб Миловиќ, тогашен шеф на Српската комунистичка партија, за предавање на Шариќ во замена за десет години затвор. До денес останува нејасно по чиј поредок и овластување Миловиќ преговарал со Мичуновиќ.
По распадот на кланот Шариќ и распаѓањето на нивните наследници од Котор, Мичуновиќ, наводно, бил поблизу со „кланот Кавач“.
Можеби таа блискост е исто така можна причина за заканите на „кавачкиот клан“ кон Дритан Абазовиќ, кога се претпоставува дека тој имал смелост да му испрати порака на Мичуновиќ за крајот на недопирливоста. Црногорскиот „Монитор“ објави дека „кавчанците“ наводно му рекле на Абазовиќ дека ќе се сретнат „на еден или друг начин“.
Деновиве, за првпат откако стапи во договор со властите на СФРЈ, Мичуновиќ нема поддршка од државата. Затоа, аурата на неповредливост згаснува, иако е јасно дека финансиската и секоја друга моќ на Мичуновиќ останува, но во земја како Црна Гора или Србија, тоа не значи ништо кога државата ќе се сврти кон другата страна, без оглед на онас „Зета тече тамо где рече Брано“.
