ЗOШТО ВУЧИЌ НЕ МОЖЕ ДА ПОПУШТИ ?

ИВИЦА ДОБРИЌ

Иако не е лесно да се погоди што се случува во главата на претседателот на Србија, таа глава следи некаква логика, а логиката, веројатно и нему јасна, вели дека сега не смее да отстапува ниту милиметар. Барем ќе се обиде

Во земја на разбиени институции, каде што (клептократската) власт се сврте против граѓаните, идејата на опозициските лидери да влезат во зградата на градското собрание со помош на граѓаните – додека беше јасно дека нема да успеат – беше принуден потег, но и стратешки оправдан. Тие го принудија Вучиќ да ја извади полицијата, застанаа во првите редови, „испија“ солзавец и ја трпеа полициската бруталност, без да остават впечаток дека се исплашени од тоа. Ниту граѓаните, на крајот на краиштата. До тој степен, текстот што следи не се занимава со тоа што се случило, туку со какви ефекти дава овој потег.

1. Решеноста со која се појави демократската опозиција – овде не се мисли само на „опсадата на градското собрание“, туку и на штрајкувачите со глад, како и на новите лица како Софија Мандиќ и Танаси Младеновиќ – многу јасно му сигнализира на Вучиќ дека не смее да попушти. Иако не е лесно да се погоди што се случува во неговата нестабилна глава, таа глава следи некаква логика, а логиката – веројатно и нему јасна – вели дека, сега, не смее да отстапи ни педа, бидејќи, ако се повлекува и половина чекор, ако на пример се обиде да ги повтори белградските избори како отстапка, извесно е дека тие избори нема да се одржат под сегашните услови, односно ќе мора да направи уште една отстапка. А на избори што не се одржуваат по негови правила, односно по правило дека може непромислено да краде, Вучиќ не може да победи. Ако ги распише белградските избори – дали овие избори се поништуваат, дали др. Несторовиќ останува „конзистентен“ и не застанува на страната на никого (како да не е марионета на Вучиќ, но да го оставиме тоа засега) – овојпат опозицијата пред избори ќе ги извади граѓаните на улица.
2. Доколку е извесно дека пратениците од опозицијата нема да влезат во градското собрание доколку се поделат мандатите по нелегитимни избори, да им се предложи да немаат место ниту во републичкото собрание, од истите причини. Опозицијата едноставно мора да игра на картата на одговорност и доследност, кога Вучиќ веќе ги избриша тие квалитети од својот репертоар. Невлегувањето во републичкиот парламент би било исто толку силен гест како обидот да се влезе во градското собрание. Кога некој би забележал дека со бојкотот на изборите веќе еднаш го пробале тоа, не би била добра споредба: иако се знаеше дека Вучиќ безобразно крадел од првите избори што ги организираше, сега едноставно е фатен со своите рака цврсто во истиот џеб кој своевремено, за време на „ненародниот режим“, демонстративно и драматично го носеше пред републичкиот парламент. Овие избори не даваат ни привид на легитимитет. Еднопартиско собрание едноставно би било товар за Вучиќ. Во исто време, ако демократската опозиција ја зајакне сопствената кохезија со ваквите потези и ако успее да создаде уште посилна политичка организација – можеби не треба да се надеваме само на една партија, туку би можеле да им предложиме таква идеја што би значело победата на генералото над личното – големите играчи имаат со кого да разговараат, а тоа изгледа клучно.
3. Големите сили не се премногу чувствителни на превирања во малите земји како Србија и не треба да се очекува ненадеен пресврт од Вучиќ. Но… не само тоа, досега никој релевантен не му го честитал изборниот „успех“ (освен амбасадорот Хил, индиректно) и не само што се распаѓаат европските врски на Вучиќ, туку неговата стратегија на бескрајно одолговлекување и чекање. за изборите за европскиот парламент или за американските избори се случува нешто што би му било во корист, многу проблематично. Едноставно дома не му оди добро, а прашање е за споените садови. Од таа причина, дали би било добро уште малку да игра мртов (да се приклучи на Загорка Доловац) и да чека опозицијата и граѓаните да се исцрпат? Ќе се обиде, несомнено, веќе го прави тоа, но кражбата во која е фатен не му гарантира пријатен молк.
4. Како што Вучиќ со својата бесчувствителност и саркастично однесување ги изнесе граѓаните на улица по мајските убиства – а граѓаните, како што гледаме, не се истрошија – така и тој со својата сомнамбулистичка прес-конференција го зголеми бројот на граѓаните. , неколку часа пред митингот на опозицијата.на тој собир. Затоа, Вучиќ греши. И тоа се почесто. Грешка е и што извади огромни полициски сили, секако непропорционални бројки од „1.940“ граѓани кои беа пред градското собрание, колку што изброи. Грешка е и што на овие избори немаше никој друг освен него, не само затоа што огромен број помалку образовани луѓе веруваа дека гласаат за него, туку едноставно поради надуеноста на карактерот и делата. Можеби, повторно, некој ќе забележи дека не е инфлација ако комбинацијата е добитна, туку комбинацијата е добивка само во спрега со бесмислена кражба и целосен медиумски мрак. Затоа едноставно не може да попушти. И во ситуација кога неговиот простор за маневрирање е драстично намален – тој всушност го немал.