Си дозволивме двајца диктатори за 30 години. Тоа е суштината на нашиот проблем. Не постои брз лек за тоа. И затоа 15 март не може да биде 5 октомври. Затоа што 5-ти октомври сега не е доволен. Мора да биде побавно, мора да биде попаметно. Мора да биде потемелно. Вчера не беше крајот, бидејќи ова е само почеток
ЈОВАНА ГЛИГОРИЕВИЌ
Осамна 16 март, таканаречениот „ден потоа“. Сепак, по какво потоа? Очекувањата беа различни, некои се исполнија, некои не. Разочарани останаа само оние кои го очекуваа невозможното. Сите други, а тоа е огромното мнозинство, знаат дека ништо не е готово, дека 15 март никогаш не требало да биде, ниту може да биде нов 5-ти октомври.
Зошто? Пред се затоа што имаме работа со многу понерационален противник од тогаш. По носењето на Студенти 2.0 во Паркот Пионер (каде што, како што се испостави, Студентите 2.0 се само кодно име за платените насилници), носењето на субвенционирани трактори, создавањето паралелна реалност со паралелни студенти, граѓани и земјоделци, јасно е дека имаме работа со човек кој премногу длабоко навлегол во сопствените заблуди.
Иако Слободан Милошевиќ е еден од најстрашните луѓе што шетале по земјата, тој не бил толку длабоко во паралелен универзум. Александар Вучиќ живееше цели три децении во политичките заостанати води на помоќните и полудите од него, додека не го доби својот дел од власта. Да не се занесуваме дека така лесно ќе ја предадат. Долго време се подготвува за она што го има сега. Подолго од било кој досега.
Ова нè носи до следниот заклучок: не смееме и не можеме да се бориме против него користејќи го сценариото од 5 октомври. 5-ти октомври се одржа во услови на украдени избори, одбрана на изборната победа на Воислав Коштуница и со јасно знаење кој ја презема власта. Исто така, тоа се случи десет години по доаѓањето на криминалниот режим на Милошевиќ. Повторуваме: иако тој има апсолутна власт од 2012 година, тоа се практикува од 1990-тите.
Понатаму, ако одеше во насока во која не влезе се во сабота, што ќе се случеше? Ако знаеме дека користеле звучен удар, што мислите што се’ друго имале во продавницата? Тие се злобни. Тие се малцинство, но злобно малцинство. Ако некој очекуваше дека Студентите во блокадата ќе се борат со суштествата од Паркот на пионерите, и тој е на страната на злобното малцинство. Затоа што тоа е сценариото што тие го сакаат и им треба.
На студентите не им треба такво нешто. Не после сите овие денови на блокада, по сите маршеви, по сите тие газења со автомобили и скршени вилици со палки. Четири месеци се чисти како солза и неизвалкани. Сега да дозволиме да се извалкаат? Зошто? Затоа што некои меѓу нас се нетрпеливи или не го разбираат моментот? Па, не може.
Освен тоа, кој да се бори? Кого туркаш пред себе? Девојки и момчиња од 19-20 години, кои веќе ставија се’ што имаат на линија за да го променат општеството, системот и самите себе? Ги критикуваат дека не сакаат да ја сменат власта. Па, нема, бидејќи тоа не е доволно. Се менуваат за никогаш повеќе да не се повтори ваква влада.
Ние сме општество кое за само три децении си дозволи две диктатури. Знаеме како стигнавме таму. Старите решенија се покажаа како неефикасни. Затоа сега имаме генерација која нуди нешто ново. Новото е секогаш непознато, па донекаде е јасно и дека има недостиг од разбирање. Но, само до одреден степен.
Си дозволивме двајца диктатори за 30 години. Тоа е суштината на нашиот проблем. Не постои брз лек за тоа. И затоа 15 март не може да биде 5 октомври. Затоа што 5-ти октомври сега не е доволен. Мора да биде побавно, мора да биде попаметно. Мора да биде потемелно. Крајот не се случи вчера, бидејќи ова е само почеток.
