„Изгореници, исеченици, раст на косата, опоравок на кожата. Момчето раскинало со тебе? Земи малку јогурт “: Приказна за семејствата чија најважна култура е онаа за добивање на јогурт
ПРИЈА КРИШНА
Една од најстарите работи во мојот дом во Далас, каде што пораснав, е културата за добивање на јогурт. Според проценките на татко ми, таа е таму веќе 25 години.
Татко ми почна да прави јогурт кога тој и неговата мајка емигрираа во Америка од Њу Делхи, во 1980 година. Тој работи со истата култура – бактеријата која го започнува процесот на ферментација – откако се преселивме од Њу Хемпшир во Тексас во 1992 година.
Тој пораснал на домашен јогурт, и сега го прави најмалку еднаш неделно, без термометри или друга специјална опрема. Тој врие два литра млеко и чека потоа да се излади, додека не ја достигне температурата на џакузи, како што вели. Во ова млеко, измешајте ја лажичката култура, а потоа сè се истура во челичната чинија. Јогурт останува неколку часа во ладна рерна со запалено светло додека не се затегне, а потоа се става во ладилникот за да се олади.
Не можам да се сетам на еден ден од моето детство кога немаше јогурт во фрижидерот или, како што му гласи хинду името, дахија. Јадевме со секој оброк, посебно со зачинета храна. Јогурт ја даде тежината на црвената маќеа, десертот од кардамон, и ја заблажуваше острата кади, зачинета супа од леблебија.
Во нашата куќа никогаш не постоеше купен јогурт, бидејќи никој не можеше да се спореди со нашиот мазен, кисел домашен јогурт. Тој изгледаше како мала санта мраз во садот, а од него нашите образи секогаш покажуваа задоволство. Овој јогурт имаше жив вкус.
Јогуртот е едно од централните јадења во многу светски кујни, но во Јужна Азија, каде што географските поделби се многу длабоки, таа е една од неколкуте прехранбени продукти кои преживуваат во речиси секоја област.
Јогуртот е генерално правен дома, и секој има свој начин: посебен вид млеко, специјален сад, топла пченка во ферментациската куќа.
Но, за многу Азијци кои емигрирале, најважниот елемент е културата од која сето тоа започнува – состојка која не само што му дава на јогурт својот уникатен, познат вкус, туку и им овозможува на оние кои прават јогурт да го зачуваат и пренесат своето наследство низ просторот и времето.
Пуџа Махидзани (40), која е вработена во секторот за комуникации на Универзитетот Принстон, вели дека културата на јогурт на нејзината мајка е „речиси како патот а нејзиниот живот”.
„Јогурт кој вечерва вечерва ќе биде послужен е истиот како оној што беше направен на денот кога таа пристигна во Америка од Мумбај во 1977 година”, вели Пуја. „Приказната за нејзиниот живот е содржана во ова јадење.”.
И семејствата ќе направат се што можат за да ги задржат овие приказни.
Хета Васавада, автор на готвачот за млеко и млечни производи, рече дека баба и, кога од Индија дошла во Америка во 1991 година, за да живее со своето семејство во Њу Џерси, донела со неа малку јогурт, кој го шверцувала преку границата во нјзиноито сари.
Мајка на Васвада направи слична работа кога пристигна во Америка во 1986 година. Таа успеала да ја доведе мајата за јогурт покрај машините со рентгенски зраци на аеродромот и другите безбедносни проверки, а семејството се уште ја користи истата култура денес.
– Култура за јогурт моето семејство односно татко ми ја добил од неговата сестра Соња, кој не се сеќавам од каде ја добила, преживеале иако семејството се движело од едно место во друго во Далас, како и додека во ткеот на две години моите родители поминале во Филипини, туку и во сите оние ситуации каде што на сестра или јас случајно сме истуриле јогурт, па не постоела можност да се создаде нов – вели таа.
– За среќа, мојот татко Шајлендра Кришна чува две чаши култура во фрижидерот за секој случај, и успешно ги користеше неколку пати.
Но, несреќите се случуваат. Ако не ја задржите вашата култура, може да биде некорисна. Маниша Амам (48), агент за недвижнини од Далас, која ја донесе својата јогуртска култура од Индија во Америка во 2000 година, неодамна отиде на двонеделен одмор. Кога се врати, сфати дека јогуртот се расипал. Маниса мораше да се врати на културата купена во продавницата.
„Никој не го сакаше новиот вкус во куќата, сите се пожалија”, вели таа. Потоа позајмила култура од пријатели..
Јогурт е, за многумина што уживаат во тоа, лек за секого.
„Секогаш кога нешто не е во ред, тие ми даваат јогурт”, вели Наза Деравијан (46), иранско-американски автор на готвачката „Дно Пот” од 2018 година.
“Изгореници, парчиња, раст на косата, за кожата. Момчето ти раскинало … Земете малку јогурт.”
