Уличните протести се секојдневие на грчката политика. Никогаш не се знае што ќе ги предизвика, колку народ ќе излезе и дали ќе бидат насилни
ГЕОРГИОС СТАМКОС –МИЛИЦА КОСАНОВИЌ
Грција е зависник од демонстрации. Просечниот грчки државјанин кој се смета себе си за политички активен во нив, исто така, учествува во нив семејно. Во Грција, политичките партии отсекогаш организираат демонстрации, особено левичарските, но со текот на времето се развиваат протестички движења кои обединиле пошироки политички и општествени сили.
По големите антиамерикански протести во доцните седумдесетти години, во Грција и во 1992 и 1993 година имавме повеќе демонстрации за името Македонија, 1999 година против НАТО за бомбардирањето на Србија. „Традиционалните демонстрации” на годишна основа се одржуваат, на пример, на почетокот на септември на отворањето на Меѓународниот саем во Солун или на 17 ноември, по повод немирите на Политехниката во Атина (потсетувајќи на падот на воената хунта). Овие демонстрации секогаш завршуваат пред Амбасадата на САД, бидејќи Америка тогаш ја поддржа грчката диктатура.
Во последниве години, редовната листа на масовни демонстрации беа на 6-ти декември, кога еден полицаец го уби 13-годишен Алексис Григоропулос во 2008 година.
20.210 ПРОТЕСТИ: Постојат спонтани и разновидни демонстрации кои произлегуваат од незадоволство од финансиската ситуација и нивните барања се од општествен карактер. Појавата на економската криза и ригорозните програми за штедење наметнати на Грција од страна на ЕУ и нагло опаѓање на животниот стандард, буквално ги фатија грчките граѓани и ги однесоа на улиците и плоштадите. Во првите четири години од кризата и строгите мерки на штедење (2010-2014), имаше 20.210 демонстрации и политички митинзи.ж
Епицентарот на настаните беше речиси секогаш Плоштадот Синтагма пред Собранието во центарот на Атина. Насилството со човечки жртви не беше ретка појава. Според податоците на грчката полиција, од април 2010 година, кога Грција почна да спроведува строга политика на штедење, до почетокот на 2016 година во центарот на Атина имало 11.045 масовни митинзи. Собирањето на „претерани” (шпански Лос Индииндадос, грчки Аганизам) траеше со недели, а присуствуваа граѓани од различни структури со различни политички и социјални барања. Тоа беше вистинска „индустрија демонстрација”. Во центарот на Атина, оттогаш, по работното време, се поставуваат посебни метални решетки за да се спречат демонстрантите да влезот во простори каде не смеат да бидат пуштени.
ЗАЕДНИЦА НА ПРОТЕСТИ: Пред секое масовно собирање, по правило се испечатени илјадници флаери и постери. Многу демонстранти снабдуваат лекови ЗА стомакот, за да се заштитат од хемиски гасови што ги пушта полицијата. Сопственикот на аптеката во близина на Екхархија Танасис вели дека „малокс и риопан се продаваат како луди. Бидејќи Сириза е на власт, нема повеќе такви демонстрации, па така побарувачката е намалена”. Добра се продаваат и гасни маски.
Последните големи демонстрации од половина милион учесници беа во јуни 2015 година. По објавувањето на меморандумот од 2018 година и престанокот на економската криза, демонстрациите од овој тип престанаа.
Затоа од минатата година грчките националисти протестираа против Преспанскиот договор и имињата на Северна Македонија. Неодамна 100.000 граѓани се собраа во центарот на Солун и Атина. Бидејќи Преспанскиот договор е тесно усвоен во парламентот, тој продолжува со многу „традиционални” демонстрации. Во овој момент, стотици трактори го затворија автопатот Атина-Солун, барајќи од владата решение за проблемот во нивниот сектор. Судејќи според тоа, Грција се враќа во протесна нормачлност.
