И по 200 години на седмиот континент Кинезите се уште треба да докажат дека припаѓаат таму
ИЗАБЕЛ КВАЈ
Австралија го регистрирала првиот кинески имигрант во 1818 година и оттогаш нема комплетна одлучност дали нивните претци може да се регистрираат како „мештани“. Ман Џи Линфор (70) покажува документ за имиграција од 1907 година со фотографија на една млада жена во традиционална кинеска облека. Возраст: 29 години. Изглед: тенка. Коса: Темна. Националност: кинеска.
Документот, Lincoln’s Prabbers, му овозможи на Џик Ланд Хинд да замине од САД и да пристигне во Австралија во време кога политиката на Белата куќа ги задржа сите азиски имигранти надвор од земјата. Тоа беше ограничена можност и траеше самоп три години а оние припадници на ќолтата раса кои го искористија то период, го искористија. Потоа се врати расната сегрегација – во Австралија бе добредојдени само припадниците на белата раса.
Во 1901 година, австралискиот парламент усвоил закон врз основа на кој имигрантите морале да поминат тест – диктат од 50 зборови за да влезат во земјата. Бидејќи тестот бил дизајниран за да се спречи влезот на не-бели луѓе, службениците можеле да ги тестираат апликантите на секој европски јазик.
Полето на појасот што „ниту еден кинески не можеше да го помине”, било поставено, вели политичарот Дафни Лу Кели.
„Ние сме навикнати”, вели Линфор, додека ја гледа фотографијата на нејзината прабаба, првата од многуте роднини кои емигрирале во Австралија. „И ние не направивме ништо лошо”.
Катастрофалната политика остана на сила до 1973 година. Сега во Австралија има околу 1,2 милиони луѓе од кинеско потекло.
Оваа година се одбележуваат 200 години од кинеските миграции во Австралија и тоа во време на нов конфликт со најголемата и најмоќната земја во регионот. Многу Австралијци од кинеско потекло отвориле архиви на семејството за да ја споделат својата историја.
Дури и во помалите градови како Бендига, каде Музејот на Златниот змеј собирал пари за да ја замени церемонијалната династија Змеј Кинг, кинеските Австралијци наоѓаат начини за одржување на нивната култура. Тие сакаат да ја изолираат својата заедница од дебатата за влијанието на кинеската Комунистичка партија во Австралија и да ја покажат јавноста дека не сите што изгледаат како кинески новодојденци во Австралија.
„Мислам дека луѓето, а особено белите луѓе, сите нас Кинезите не ставаат во истата кошница”, вели Тејк Хок Лим, 67, кинески пензиониран социјален работник, кој пораснал во Малезија, додека била под британска администрација.
Ник Шинг (22) е еден од многуте Австралијци со потекло од Кина, чии корени се враќаат кон првите имигранти. Тој вели дека луѓето често се смеат на него кога се повикува на неговото кинеско потекло. Австралијците продолжуваат да ги засноваат своите гледишта за изгледот и со бледа кожа и сини очи, вели тој, како „пример за потенцијалниот недостаток на таков пристап”.
Многу лидери во заедницата велат дека идентитетот на луѓето е често поедноставен, бидејќи јавноста се фокусира на нови имигранти.
Дел од причината е во тоа што Австралија продолжува да се перципира себеси како бела нација, вели Кејт Багнал, историчар на Универзитетот Волонгонг. „Тоа е силно убедување што е тешко да се промени”.
И австралиската влада се соочува со обвинувањата за политичко пристрасност, што доаѓа од Кина, а некои се загрижени дека незнаењето на историјата само ќе го разгори антикинескиот став.
„Некои од нас сметаат дека политиката на Белата Австралија се враќа”, вели Лу Кели.
Марг Ванг, потпретседател на кинеско-австралискиот историски музеј во Мелбурн, вели: „Не сакаме да поттикнеме политичка моќ. Ова е прашање на австралиска историја, а не на кинескаата.”
Син на Линфер, Кен (31), неодамна направи изложба со приказните на кинеските Австралијци, чии имиња после емигрирањето локалните функционери ги поанглизирале.
Додека еден попладне пиела чај, Линда ги гледала внуците, забележала дека ниту еден од нив не е „чистокрвно кинески”. „Но, таква нашата иднина ќе биде”.
