Само помислете како изгледаме однадвор. Територија горда на својата корумпираност, која брка џандари и гоблини и ја управуваат Борисов, Пеевски, Гешев. Дали ќе ставиме уште едно лице пред светот зависи од нас – оваа година.
ИВАЈЛО ДИЧЕВ
Санкциите Магнитски не се правен акт, ниту форма на мешање во внатрешните работи на територија горда на својата корупција. Тие ни даваат уште еден знак дека постепено сме истиснати од современиот глобален свет. И не се само Американците и Британците кои се на овој бран – ЕУ гледа на нас исто, само проклетиот принцип на консензус таму ги забавува одлуките. Истото ни го кажаа и со Шенген, за еврозоната ќе видиме наскоро. И има уште некои невидливи работи – како што се споделување разузнавачки информации, стратегии за инвестирање, членства во разни организации. И, секако, на повидок е можна поделба на Унијата на зони според старата француска идеја, при што најпериферната веќе ни е резервирана.
Тие не се бомбардирани, само се изолирани
Овде нема насилство, како што се обидуваат да ни објаснат некои говорници (од кои некои беа слично против мерките за Ковид кои ја ограничуваа нашата лична слобода). Ова е едноставно единствената можна форма на меѓународна политика во модерната форма на демократија: санкцијата е одбивањето да се комуницира со сомнителни партнери. Еден вид „нема да си играм со тебе!“ И можеме да ставиме забрани за американските министри и англиските бизнисмени, нели? Зошто не? На сличен начин, демократскиот свет дејствува со Венецуела, Иран, Северна Кореја, а денес со Русија. Тие не се бомбардирани, едноставно се исклучени од глобализацијата.
Во времето на социјалистичкиот „логор“ постоеше шанса и за опстанок на земји како Куба или Ангола, кои дури по неговиот колапс почнаа да се нормализираат. Богатата со нафта Венецуела отиде толку далеку што изгуби една третина од своето население поради комбинација на санкции и луда диктатура, а за судбината на постсоветска Русија сè уште се дебатира. Но, Бугарија ниту е поканета во некој нов социјален камп, ниту има наоѓалишта на нафта, ниту моќни нуклеарни арсенали. Исфрлени од демократскиот свет, остануваме во аголот на историјата – сиромашни, маргинални, глупави…
УДАРОТ Е ВРЗ СИТЕ НАС Ќе речете дека драматизирам – што е со тоа што неколку наши граѓани се најдоа на списокот „Магнитски“? Па, тоа е нивна работа, тие ќе ги трошат своите пари на Сонцето. Демократската заедница дури и се радува: конечно ја погодија ГЕРБ, ја погодија БСП. Но, санкцијата не е за конкретните луѓе – некој украл пет милиони, болвата ја касна Америка. Дамката е на државата Бугарија, која никогаш не успеа да се справи со своите проблеми. Ударот е на јавниот обвинител, кој се расејува кога се во прашање неговите пријатели. На Врховниот судски совет, кој е расеан на тема државен обвинител. За партиите кои никогаш не успеаја да соберат кворум за реформите во правосудството. Ударот е врз сите нас кои пред три години викавме по плоштадите, а потоа се расеавме и се помиривме.
Што не е кажано за овие санкции! Зошто токму сега? Ова е редовното прашање со кое говорникот дава изглед на разоткривање на разни тајни маневри. Зошто не го именуваа самиот Борисов, туку само неговиот курир? Зошто не самиот Гешев? Па, размислете како би звучела таквата постапка – на крајот на краиштата, ние сме синдикална земја, ни е даден знак, но со почитување на нашиот суверенитет. Но, популистичкото размислување е се’ или ништо.
НАШАТА ПОЛИТИКА КОН МОСКВА Е ОДВРАТНА Најогорчените критики се поврзани со мешањето на криминални и геополитички размислувања. Митото што му се припишува на посетата на Владислав Горанов и Николај Малинов на Путин очигледно не е од ист ред. Ќе ви кажат дека корупцијата кај нас најчесто има руска врска – звучи веродостојно, но не можам да судам дали е така. Меѓутоа, она што ми изгледа сигурно е дека нашата политика кон Москва денес е одвратна. Избравме да бидеме дел од Унијата, се потпираме на него за да не заштити, бидејќи, нашата армија е таква што е, но наместо цврсто да застанеме на страната на коалицијата против рускиот фашизам, ние се прашуваме како да излеземе. Ако има исклучок за нафтата, но и за нуклеарното гориво, ве молам… Од друга страна ни ги насочуваат атомските проектили, а ние му се поклонуваме на главата на претседателот, кој – чудно, но факт – е генерал, т.е. професионално храбар.
Па, се разбира, санкциите ќе имаат попосебен фокус на руската врска во нашата земја и ова е повторно повик да ги исполниме нашите обврски. Навредливо е да се повторува дека, гледате, Американците не натераа да направиме нешто – НИЕ сме Запад, НИЕ мора да се однесуваме достоинствено. Подтекстот на сите „Магнитски“ удари е скриено чувство на супериорност: ние сме толку важни што прават сè за да не држат во свои раце. Затоа што сме на раскрсница, затоа што имаме јогурт… Ми се чини дека и САД и Европа се повеќе жалат што се фатија со такви ѓубриња како нас и мора да не влечат напред.
КАКВА Е СЛИКАТА НА БУГАРИЈА ВО СТРАНСТВО? Замислете само за момент како изгледаме однадвор. По несфатливото за Брисел кочење пред нашата наводно најблиска Северна Македонија, сега претседателот повторно се заканува со вето за одбивање на руското нуклеарно гориво. Бркаме џандари и гоблини, бркаме инвеститори, гордо одбиваме европски милијарди поради јаглен од лигнит.
Размислете како изгледаат нашите партии во европски контекст – популистите од ГЕРБ се демохристијани, речиси етничката ДПС – испаднаа либерали, а евросоцијалистите се прашуваат што да прават со ретроградната, хомофобична БСП. Замислете како изгледа тројката која со нас владее последниве години: Борисов, Пеевски, Гешев. Како комуницираат со светските политичари, како се однесуваат, на кои теми разговараат. Дали ќе успееме да му донесеме уште едно лице на светот зависи само од нас – оваа година.
