Неговите последни изјави, пред сè насочени против опозицијата, практично како загатки се вклопуваат во наративот што го користи режимот на Александар Вучиќ во време кога Србија е соочена со отворени предупредувања од Европската унија и од Резолуција на Европскиот парламент која бара истрага за сомневањата за изборна кражба
ФИЛИП ЃОРЃЕВИЌ
„Тоа е навистина израз на гневот и револтот на луѓето, мислам, можеби дури и на мнозинството луѓе, за тоа што се случуваше, кое повторно силно мирисаше на некои разни услуги. Мислам, два масакри за два дена и се друго што се случи таму. Тоа е уште еден обид за дестабилизација, па тој обид не успеа”. Иако новопечениот народен пратеник и лидер на станката Ние – гласот од народот др Бранимир Несторовиќ кој е автор на изречените реченици на национална фреквенција, го повтори зборот неколку пати додека го кажуваше она „мислам“, впечатокот е дека таму немаше навистина многу дедукција. Што, изгледа, беше во исто време. Не е прв пат да си поигрува со здравјето на граѓаните, понекогаш со ширење паника, но овојпат вкусот е уште погорчлив затоа што се поигра со невидените трагедии кои го потресоа српското општество до срж, а уште полошо, со болката на семејствата на жртвите на две нескриени масовни убиства.
Но, овојпат е специфично и тоа што неговите последни изјави, пред сè насочени против опозицијата, практично како загатки се вклопуваат во наративот што го користи режимот на Александар Вучиќ во време кога Србија е соочена со отворени предупредувања од Европската унија и од Резолуција на Европскиот парламент која бара истрага за сомневањата за изборна кражба.
Др. Бранимир Несторовиќ, пензиониран универзитетски професор, детски пулмолог, алерголог, а неодамна надополнет на тивката политичка сцена во Србија, ги кажа овие зборови само неколку дена откако го верификуваше својот пратенички мандат на конститутивната седница на Народното собрание на 6 февруари. Со ова тој практично успеа политички да го капитализира своето долгоградено и никако неспорно медиумско присуство.
Малкумина забораваат дека Несторовиќ го привлече вниманието на пошироката јавност како член на Кризниот штаб за време на пандемијата, кога, во зората на масовното заболување, зборуваше за корона вирусот, кој однесе илјадници животи во Србија, како „најсмешното нешто во историјата“ што „постои само на Фејсбук“. И тоа беше само вовед во неговите опасни и перфидни приказни за врската меѓу сините и зелените очи и Марс, за брзата пошта на Тесла низ времето и просторот, српскиот Мајдан и на крајот за влијанието на „услугите“ врз Србија. И не, не го чинеше. Напротив! Улогата на водач на ваквиот начин на размислување во Србија го доведе директно во институциите на системот.
Можеби е потценување да се каже дека опасноста од испраќање на вакви политички пораки не е мала. Додека здравствената состојба во Србија повторно станува алармантна, поради ширењето на голема кашлица и сипаници, Несторовиќ и неговиот тим се токму оние од кои може да се очекува да ги релативизираат или да понудат некое побанално објаснување за сите овие сложени појави. И што е тоа освен перфидна злоупотреба за лична корист.
А Несторовиќ е најдобра во дејноста – ширење теории на заговор, без воздржување и без никаква последица.
Дејан Бурсаќ, научен соработник во Институтот за филозофија и социјална теорија, за НИН вели дека Несторовиќ има одреден стил кога зборува во јавност, но предупредува дека разликата помеѓу неговото претставување во јавноста како аналитичар и сега е огромна. Неговиот збор доби тежина од неколку стотици илјади луѓе, истакнува Бурсаќ и додава дека за овие простори не е премногу чудно ваква политичка фигура да најде своја публика.
„Тој раскажува некои приказни, за некои се интересни, за други шокантни, непроверени се разбира во многу случаи. Но, тие имаат плодна почва за голем број гласачи кои генерално се недоверливи кон институциите, политичките елити, научните елити и сл. Општо земено, сè. Тоа не е ништо невообичаено за општество како нашето. Она што го поминавме во изминатите 30 години, нормално е дека има одреден процент на граѓани кои повеќе не веруваат во ниту една држава или меѓународна институција“, вели Бурсаќ.
А политичкиот аналитичар Цвијетин Миливојевиќ за НИН наведува дека секој збор искажан во етерот е секако опасен, но напоменува и дека има јавни личности кои кажале опасни работи и дека сега се во државниот врв, „и никому ништо.“.
„Никому ништо“, а Несторовиќ има мандати во републичкиот и градскиот парламент. Капитализирањето на теориите на заговор секако не е непознато ниту надвор од границите на Србија. Бурсаќ, пак, смета дека бројот на теоретичарите на заговор кај нас не е алармантен и дека тие се таму поради нашата медиумска култура која брка сензационализам.
„Не сум сигурен дека имаме драстично поголем број во споредба со другите земји и општества. Единственото прашање е дали повеќе од нив влегуваат во медиумскиот мејнстрим овде, поради нашата медиумска култура каква што е, често во потрага по некаков сензационализам. Тоа што го кажува Несторовиќ е големо прашање, дали го кажува затоа што навистина верува во тоа, дали е некаква анегдота или е некаква политичка стратегија“, вели Бурсаќ.
„Тоа е навистина израз на гневот и револтот на луѓето, мислам, можеби дури и на мнозинството луѓе, за тоа што се случуваше, кое повторно силно мирисаше на некои разни услуги. Мислам, два масакри за два дена и се друго што се случи таму. Тоа е во работа е уште еден обид за дестабилизација, па тој обид не успеа”. национална фреквенција, го повтори зборот неколку пати додека ги кажуваше „мислам“ впечатокот е дека таму навистина немаше многу дедукција. Она што имаше, се чини, беше и активност во која е најдобар Несторовиќ – ширење теории на заговор, без двоумење и без никакви последици.
Не е првпат да си поигрува со здравјето на граѓаните, понекогаш со ширење на паника, но овојпат вкусот е уште погорчлив затоа што си поигра со невидени трагедии кои до срж го потресоа српското општество. И уште полошо, со болката на семејствата на жртвите на две нескриени масовни убиства.
Но, овојпат е специфично и тоа што неговите последни изјави, пред сè насочени против опозицијата, практично како загатки се вклопуваат во наративот што го користи режимот на Александар Вучиќ во време кога Србија е соочена со отворени предупредувања од Европската унија и од Резолуција на Европскиот парламент која бара истрага за сомневањата за изборна кражба.
А таа стратегија сега најмногу личи на трета партија на власта и на Александар Вучиќ. За тоа можеби најдобро говори моментот кога Несторовиќ се согласи уште еднаш да ја нападне опозицијата за протестите што ескалираа поради сомневањата за изборна кражба, кои се најдоа до Резолуцијата на ЕП. Европските пратеници во Резолуцијата од Србија бараат меѓународна истрага која треба да ги истражи сомнителните околности на декемвриските избори, пред се во Белград, со закана за суспендирање на европските фондови што ги користи Србија.
Да се каже дека дел од опозицијата ги „украде протестите против насилството“ и да ги нарече демонстрациите „бедни“ со „две-три илјади луѓе“ совршено се вклопува во пораките на Вучиќ за „срамот на опозицијата“ и предавниците или, како што рече. самиот: „Резолуциите ќе дојдат и ќе поминат, но нивниот срам ќе биде вечен затоа што тоа не се прави против својата земја“.
„Ми се допадна што полицијата не ги избрзуваше. Да ги избрзаа, ќе беше полициска бруталност, а вака испадна дека всушност ги немаше многу и дека беше смешно. Тоа беше страшна манипулација а јас лично мислам дека нивната сила е мала. Сите сега треба да се консолидираме во одбраната“, рече меѓу другото Несторовиќ, наведувајќи дека претставниците на опозицијата разочарани од изборниот неуспех решиле да направат хаос, по што следела резолуцијата. на Европскиот парламент.
„Значењето на таа резолуција е единствено да покажеме дека ние сме народ каде борбата е украдена… Навистина мислам дека не треба да се дозволи меѓународна истрага. Ако некој друг води истрага на ваша територија, вие не сте суверена држава“, рече Несторовиќ.
Парадоксот, пак, е што Несторовиќ доби гласови на изборите апелирајќи до гласачите кои генерално се со опозиционерски однос кон власта, а таква беше и неговата предизборна кампања.
„Факт е дека тие ја критикуваа власта, иако од национална дистанца. Тоа некако ги опушти од нападите на власта врз сите десничарски партии за време на изборната кампања. Тие беа поштедени, па добар дел од граѓаните кои не сакаа да гласа за Вучиќ или Дачиќ, а ги ценеа националните вредности, се одлучи за партијата Ние – гласот на народот .Јас за разлика од некои други аналитичари тврдам дека тоа се апсолутно сите опозициски гласови.Дали гласачите згрешија со тоа што го дадоа својот глас на Несторовиќ, а не на некој друг? „Не знам за опозициската листа. Тоа е нивна работа. Не гласаа за Несторовиќ да влезе во коалиција со Дачиќ и Вучиќ“, изјави Миливојевиќ.
Случајот Несторовиќ има тенденција уште еднаш да го потврди она што не е непознато – гласачите и луѓето за кои гласаат не мора секогаш да се поклопуваат. Бурсаќ наведува и дека прашање е на кое ниво Несторовиќ соработува со СНС.
Прашањето е дали тој свесно навлегува во тој наратив или веќе навлегол толку длабоко што сега нема враќање назад“, изјави Бурасаќ.
