Колку и да изгледа ужасно она што се случувало во логорите, постојат работи кои не се откриени. На пример фактот дека нацистите правеле јавни куќи со присилно доведени жени во логорите – тие биле принудени на проституција а за возврат не добивале ништо. Постоекла цена за добиените услуги, ни парите завршувале во џебовите на чуварите
ИВАН ИВАЊИ
Јас се осмелувам да кажам дека некои можеби немаат право на тоа, но јас, кој како дете бев во Аушвиц и Бухенвалд, имам право и обврска јавно да прашам дали вистината за одредени факти може до тој степен да и наштети на голема идеја дека подобро е да бидете запоставени, замолчени, потиснати и заборавени. Американските судови бараат да се даде заклетва дека не само што ќе се кажува вистината и ништо друго туку вистината, туку и целата вистина. Невозможно е да се достигне „целата вистина“, но не треба ли да се стори сé за да се приближиме до неа? По секоја цена?
Јас не започнувам никакво апстрактно расудување. Размислувам дали по повод годинешниот Ден на холокаустот, 27 јануари, годишнината од ослободувањето на концентрациониот логор Аушвиц, дојде време да се презентираат пред пошироката јавност податоците што не се непознати за експертите, може да се најдат долго – печатени книги, но беа оставени секогаш кога е можно. на страна, скриени, бидејќи се сметаат за непријатни, бидејќи тие можат да му наштетат на поимот за целата злобност на нацизмот, главниот поим за холокаустот, што се смета само за пожелно.
Поточно: во концентрационите логори имало проститутки, имало притвореници кои работеле како проститутки, имало притвореници на кои им било дозволено да ги користат нивните „услуги“.
Почнувам со една таква „институција“ во Бухенвалд. До неодамна мислев дека воопшто нема жени во тој камп, едноставно затоа што, за разлика од Аушвиц, тој беше исклучиво машки логор. Типичен концентрационен логор на жени беше Равенсбрик, каде беа приведени над 123 000 затвореници. И тие, како и во Бученвад, беа распоредени со обоени триаголници според причината за апсењето – црвени триаголници носеа политички затвореници, зелени затворени за криминал, црни „асоцијални“, кои вклучуваа професионални проститутки.
Поточно: во концентрационите логори имало проститутки, имало притворенички кои работеле како проститутки, имало притвореници на кои им било дозволено да ги користат нивните „услуги“.
Во Бухенвалд имало околу 266 000 затвореници, а жените донесени од Равенсбрук биле затворени во посебна касарна. Намерно бил изграден како бордел на дното на ридот помеѓу логорската болница и таканаречениот мал камп. СС го нарече Сондербау – специјална конструкција.
Борделите во концентрационите логори биле изградени по налог на Хајнрих Химлер во 1943 година, откако Хитлер, најмоќниот човек на Третиот рајх, да отвори бордели во поголеми логори и да им дозволи на затворениците кои биле службени лица во логорот, како и особено вредните работници кои работеа во фабрики важни за воено производство,; ним им се доделува „премија“ што вклучуваше посета на овие жени. Теоретски, само Германците требале да „работат“ во нив, и тоа доброволно, идеално, оние кои работеа како проститутки пред апсењето, односно оние со црни триаголници. Но, во пракса, не беше баш така, ги немаше доволно, па така Полјачките, па дури и Русинките беа избрани за „работа“ во бордерите на логорите, бидејќи за Химлер тоа беше „работа“.
Во никој случај не им беше дозволено на Евреите и Русите да ја добијат „привилегијата“ да ги посетуваат борделите. Сепак, ниту строго се придржуваа до тоа насекаде. На СС им беше строго забрането да ги посетуваат борделите на логорите, тие беа испраќани во специјални бордели за војници што постоеја во сите поголеми градови.
Командантите на логорите каде биле изградени борделите можеле да патуваат до Равенсбрук и да ги изберат своите жртви на самото место. Тие со задоволство земале поранешни проститутки, бидејќи не беа згрозени од „работата“, со нив беше полесно, но ги немаше доволно. Не беше скриено за каква цел биле земени, но им било ветена подобра исхрана и ослободување по шест месеци.
Во една прилика, командантот на Равенсбрук бил изненаден од изборот на млада жена: „За што ти треба тој скелет?“. Одговорот беше: „Не грижи се, воени друже ќе ја згоиме до вистинска мера“.
Постојат сериозни дела на оваа тема, но не во голем број и скоро никогаш не се цитираат. Италијанскиот писател и хемичар кој го преживеал Аушвиц, Примо Леви, напишал: „Вредноста на премијата на црниот пазар на логорот ќе се зголеми кога ќе пристигнеа нови жени“. Ова докажува дека СС не обрнувал внимание на националноста на посетителите на борделот во логорот, туку на тоа дали тие платиле соодветно за тоа. За мене е особено застрашувачко што Примо Леви не ја осудува оваа појава, тој не е згрозен од тоа, туку само го наведува патем во неговата книга за Аушвиц, објавена во 1947 година. Дали е тој човек?
И шпанскиот комунист и писател Хорхе Семпрун, кога беше уапсен од Гестапо како борец на отпорот и беше депортиран во концентрациониот логор Бухенвалд по испрашувањето и тортурата, само случајно го спомна концентрациониот логор Бухенвалд, нарекувајќи ги сиротите жени пополнети. Опишувајќи ја хиерархијата меѓу притворените, тој исто така споменува оргии на ненаситност, пијанство и привилегија да оди во „сондербау“. За разлика од Леви, Семпрун беше лично „истакнат“ затоа што работеше во канцеларија и имаше моќ да избрише некои имиња од списокот на оние кои ќе бидат испратени во Аушвиц токму во комората за гас, за да им ги спаси животот, но мораше да го замени нив. за одредена смрт тој пишува име на друга личност – за нацистичката контрола само бројот бил важен. Тој не напиша дали тој самиот учествувал на гозбите или ја искористил можноста да оди во „сондербау“.
Сите знаевме дека има црн пазар, особено за цигари и леб. Но и за секс. Во Бухенвалд беа плаѓани две марки за женска посета, а три марки за триесет цигари. За тие две марки, беше можно да се биде со жена во посебна просторија петнаесет минути. Дозволена беше само мисионерска поза, имаше мал застаклен отвор на вратата, СС човекот можеше да следи сè и да заработи за живот. Измачените жени морале да „примаат“ по осум мажи дневно, а потоа да се мијат меѓу нозете, а докторот од СС ќе им дал инјекција за да не останат бремени. Ако останеле бремени, тие би биле испратени во Аушвиц на „лекување“ таму, што значело смрт. Лекарите од СС биле надлежни за борделите во секој поглед.
(целиот теекст може да се прочита на линкот https://www.vreme.com/cms/view.php?id=1912986)
