Тоа се воени хероји на кои сите им завртеа грб. За своите неимерни заслуги во кршењето на отпорот на ИД не добија ништо освен нов егзодус. Познатиот хрватски репортер Зоран Мариновиќ открива како изгледа вистинскиот живот на курдските борци во Сирија
ЗОРАН МАРИНОВИЌ
Се сеќавам, утринското сонце го подигнуваше мразот од сувата планина. Уморната, неразбудена војска, по неколкудневна жестока борба, се повлече од урнатините. Згасените огнови одново се азгоруваа. А, мирисот на кафе, пивидот на домот, е единствената добра работа што може да ја мирисаш на фронтот. Во офанзива. Тука и таму, залутан куршум би почешал дел од покривот или малтер. ИД жилаво го одложуваше незапирливиот пораз. Тоа беше борба за живот и смрт. Никој не обрнуваше внимание на ударите на куршумите додека се пакуваа вреќите за спиење, се репетираа калашниковите, а сувите остатоци од сиромашната вечера беа доџвакувани. Се сеќавам на името. Азадина Неби. Таа излезе од подрумот, ја раздели нејзината долга црна коса, ја чешлаше, држејќи парче распачено огледало, потпрено на рачна стомна до ѕидот, каде стоеше нејзиниот рачен фрлач. Се смееше нејзиното убаво лице, оросено од младоста и загрижениот изглед. Го фатив тој момент, тој романтичен момент, кога се нуди млад живот во замена за слобода, кога убавината му пркоси на уништувањето. Кога соништата стануваат само преживување. Тоа беше таа романтична курдска приказна што сите сакавме да ја видиме. Приказната за жените воини. Приказната за идеалите. Кога подредените стануваат слободни. Кога разидинетите ќе се обединат. Оваа слика беше мамец. Ништо повеќе од надеж, малку поточна од илузијата.
Членовите на курдската единица наЈПГ, за коија Турците тврдат дека се поврзани со забранетата терористичка организација ПКК, патролираат по улиците на уништената Рака.
Од тој ден, кога комбинираните курдски сили на Пешмергите и малку поодлучната Единица за заштита на народот (YPG) отсекоа витална патека помеѓу Рака, главниот град на Калифатот во Сирија и Мосул, најголемото упориште на ИСИС во Ирак, ги јадев тие исушени погачи соКурдите неколку пати.
Пет години, курдските пешадијци и трупите на Организацијата на ЈБК се бореа со Исламската држава и конечно го дочекаа нејзиниот целосен колапс
Како и во секоја војна, беше вешто да се преживее: некои со пушки кои одат напред, некои со пластични кеси кои трчаа наназад. Сите беа заложници на политиката. Видов како пешмергите убиваат едвај возрасни џихадисти, чиј џихад бил само спас на живата глава од страна на оние што дошле во селото и донирале униформи. Тоа можел да биде било кој. Ја гледав, од првиот ден во планините во Синџар, големата битка, па сè до последната кога падна Рака и се реши војната, колку беа поделени Курдите и како режим сличен на оној што ги угнетуваше и ги мачеше со години се пдготвува и на „новата“ слободна земја . На што тие се спротивставија. Годините минуваа додека мал број гололобради и сиромашни момчиња во стари и искинати униформи, држејќи ‘рѓосани митралези и прастари грнати го држеа форонтот, сити од мевлосан гулаш, додека заситени фолиранти, во оклопни џипови, во нови американски униформи и во очила за сонце ги лавеа победите од место во место.
Заедничка глетка на урнатините на курдските градови – болка на луѓето што ги губат своите најблиски и нивниот дом. Се проценува дека само во Сирија, војната против ИД однесе 500.000 животи.
Но, секој што видел една војна, ги видел сите.
Десетгодишниот Салех изгубил рака во напад на џихадистите на Исламска држава врз неговото село Бајај. Една граната испукана во раката му го промени животот засекогаш
Како што одминува времето, Курдите се чини дека се оддалечуваат од нивната толку очекувана иднина, во никој случај да не можат да побегнат од мрачното минато, во виорот кој постојано ги враќа во оние мизерни времиња. Речиси е бесмислено да се наведат сите кревки сојузи, и опсегот на пробите и грешките кои се движеа од тероризам, револуција до неодамнешен референдум, во кој тие се вклучија, и не беа во можност денес да се исклучат. Повеќе или помалку, тие пробаа сè.
Курдските жени – воини одиграа исклучително важна улога во борбата против ИД: многу џихадисти се плашеа од нив повеќе од курдските мажи затоа што веруваа дека ако бидат убиени од жена, нема да одат во рајот.
Се прашував безброј пати дали навистина веруваат дека има некој овде на земјата кој би го решил проблемот на бездомната нација. Кој би се осмелил повторно да ги премине границите на Блискиот исток и да земе парчиња од Иран, Турција, малку поголеми играчи, или од Ирак, Сирија, денес слаби, но подеднакво решена ако треба утре да земат многу и да не дадат ништо. Подобро е да не се размислува за демоните кои тогаш беа ослободени од ланецот. Но, ова е цената на слободата на секој народ, сон, аспирација, па зошто се плашиме од курдската цена? Дали навистина беше преголема?
Девојчето во кампот за бегалци Ал Хол е едно од десет илјади деца на странски борци на ИД кои чекаат да бидат пренесени во земјите на нивните родители
Ако го растуриме редот, ги одвојуваме животите од мртвите, секој медал кој се доделува за храброст во борбата против Големиот Калифат е нивен. Секој. Сите тие американски авиони, носачи на авиони и шести флоти, напади од беспилотни летала и беспилотни летала, сите тие како руските бродови „адмирали Кузњецови“, оклопни дизивизии, сите тие би биле празен шут доколку Азадине Неби секое утро не се чешлаше секое утро, гледајќи во скршеното стакло на нејзината младост исчезнува и таа потоа не се вовлекуваше смрдените ровови со таа пушка.
Курдите останаа сами, како и многу пати порано, на мразната пустина на пустината земја на пладне. Па, дали тие навистина веруваа дека Европа или Трамп, откако ќе ги искористи, ќе им понудат дом? Па, кој би бил луд да потроши милијарди долари на парче историска несреќа, прашина, слаби кози и неколку нафтени бунари?
Момче кое, како и повеќето курдски деца во Сирија, кое е во војна веќе осум години, не виде ништо друго освен уништување во неговиот краток живот
Големиот калиф е мртов. Терористите од Париз или Њујорк влегоа во глувчешките дупките. Тие сигурно ќе останат таму некое време. Ердоган се воведува во лице и се заканува со милиони бегалци кои би ги пуштил во Европа. Тоа е како да држи питрул териер на краток ланец.
И Курдите? Нешто во тие црни очи предизвикува почит. Дали е ова нивна безрезервна жртва? Упорност? Храброст? Не знам.
