Домородното население во високиот Атлас не говори арапски па за нив тоа бил како и францускиот, стран јазик во програмата. Учителката вели дека се работело за умни деца кои лесно ја совладувале наставната материја
ЈАСМИН ФАРАГ
„Се замислував како проверувам кој е присутен на часот и одам по ред, од име до име, додека не ги пречкртав сите 32 ученици. Сега сите се мртви“.
Несрин Абу ЕлФадел, професорка по арапски и француски јазик од Маракеш, се сеќава на денот кога брзала во селото Адасил во мароканските планини Атлас, обидувајќи се да ги најде своите ученици под урнатините што ги остави земјотресот со јачина од 6,8 степени.
Таа ноќта претходно ја поминала на улица со мајка си по земјотресот и тогаш слушнала колку е погубно за населението во планинските села.
Веднаш помислила на централното училиште во Адасил каде работи и на учениците кои ги нарекува „свои деца“.
„Отидов во селото и прашав за моите деца: каде е Сомаја? Каде е Јусеф? Каде е ова мало девојче? Каде е ова момче?
„Добив одговор за неколку часа: „Сите се мртви“.
Да се потсетиме дека Мароко на 8 септември го погоди најсилниот земјотрес во историјата на земјата, а беше и најсмртоносниот во претходните 60 години – загинаа околу 3.000 луѓе, а по илјадници се уште се трага.
Најпогодени беа местата јужно од Маракеш, каде многу планински села беа целосно уништени. Еден од жртвите ученици кои Несрин ги пронашла е Кадија – ова шестгодишно девојче спасувачите го пронашле како лежи покрај нејзиниот брат Мухамед и сестрите Мена и Ханан.
Тие биле во својот кревет, веројатно спиеле, кога се случил земјотресот.
Сите оделе во училиштето во кое работи Несрин. „Кадија ми беше омилена. Беше многу фина, паметна, активна и сакаше да пее.
„Таа доаѓаше кај мене дома, сакав да учам и да разговарам со неа“, опишува учителката.
Несрин ќе ги памети своите ученици како „ангели“, деца полни со почит и желба за учење. И покрај тоа што се борат со сиромаштијата и зголемените трошоци за живот, овие деца и нивните семејства го гледаа образованието како „најважната работа на светот“, опишува тој.
„Нашиот последен час заврши во петокот навечер, точно пет часа пред земјотресот.
„Ја учевме државната химна на Мароко и планиравме да ја пееме пред целото училиште во понеделник наутро“, опишува ЕлФадел. „Не можам да спијам“.
Иако зборува со мирен глас, Несрин ја преживеала траумата.
Таа се уште не може да се помири со она што се случи со нејзините ученици и училиштето.
„Не можам да спијам, сè уште сум во шок“, вели тој.
„Луѓето ме сметаат за една од среќните, но не знам како ќе продолжам да живеам“, додава таа.
Таа сакаше да ги учи арапскиот и францускиот јазик на децата во Адасил, село населено со Амазиг, домородното население на Северна Африка, кое претежно го зборува нивниот тамазитски јазик.
„Тешко е да се научат арапски и француски, но децата беа паметни и речиси течно ги зборуваа двата јазика“, вели наставничката.
Несрин планира да продолжи да работи како учителка и се надева дека училиштето во Адасил, кое се урна поради земјотресот, ќе биде обновено.
Неверојатна бројка од 530 образовни институции се оштетени во различен степен, а меѓу нив има и објекти кои се целосно уништени или претрпеа големи оштетувања, соопштија надлежните.
Мароканската влада најави прекин на наставата во регионите Ал-Куз, Чичау и Тарудант, кои претрпеа најголема штета.
„Можеби еден ден, кога ќе го обноват училиштето и кога ќе започне наставата, ќе можеме да ги споменем 32-та деца и да ги раскажеме нивните приказни“, заклучува Несрин.
Голем број луѓе ноќе спијат на отворено поради страв од последователни потреси, а многумина останаа и без покрив над главата.
Епицентарот на земјотресот бил во планините Висок Атлас, 71 километар југозападно од Маракеш, на длабочина од 18,5 километри, соопшти Американскиот геолошки институт.
Светската здравствена организација соопшти дека повеќе од 300.000 луѓе биле погодени од земјотресот, најсмртоносниот во Мароко откако земјотресот во 1960 година го уништи Агадир, при што загинаа меѓу 12.000 и 15.000 луѓе.
Владата на Мароко е под притисок да прифати поголема меѓународна помош додека спасувачите се борат со исцрпеност. Досега има прифатено помош од само четири земји – Шпанија, Велика Британија, Катар и Обединетите Арапски Емирати.
