ДАНИЕЛА ВАБНЕР
Луѓето велат дека никогаш нема да ја заборават својата прва година на колеџ. Тие ќе прераскажуват сеќавања за живеење во валканите студентски домови, зачувување на трајни пријателства со цимерите, авантурите и доживување на возбудата со новооткриената слобода што доаѓа од живеење далеку од дома.
Знам дека никогаш нема да ја заборавам мојата прва година. Но, тоа не е од ниедна од овие причини.
Мојот шестгодишен брат, Ное, беше убиен во својата училница за време на масовното стелање во основното училиште „Сенди Хук” во Њутаун, Конектикат, на 14 декември 2012 година. Неговата близначка сестра, Ариел и постара сестра, Софија, преживеаја. Тој ден е засекогаш запечатен во моето сеќавање. Времето не ја олеснува болката и секој ден е тежок откако го загубив мојот помал брат. Ништо нема да се спореди со тагата на таква ужасна загуба, но болката продолжува да трае повеќе од пет години подоцна, бидејќи сé уште се бориме за победа на рестриктивните кони во однос на поседувањето на оружје на нашата нација – и премногу наши законодавци допрва треба да дадат приоритет на јавната безбедност во однос на лобито за масовно носење оружје.
На денот на пукањето бев во колеџот. Мајка ми се јави и рече дека имало пукање во училиштето на моите браќа и сестри и не била сигурна дали се безбедни. Набргу после тоа мојата мајка повторно се јави – ги најде двете мои сестри, но не и Ное. Конечно ми се јави баба. Ное бил застрелан и починал. Тој беше еден од 20-те ученици и шест наставници кои беа застрелани во нивното училиште тој ден.
Од тој момент натаму мојот живот се промени засекогаш. Јас се вратив на колеџ неколку недели подоцна, но не можев да поминам на истото место каде што првпат ја добив вести за смртта на Ное. Ја завршив учебната година во Њујорк и решив да се преселам на Универзитетот Тексас во Остин за мојата следна учебна година.
Бидејќи мојот нов живот во Тексас почна да се оформува, тежината на она што се случи со моето семејство никогаш не ме напушти. Тешко ми е како се однесуваа учениците околу мене, кои не го доживеале она што го имав доживеано јас. Откако се одделив од дома најдов еден од најкорисните начини за излекување од мојата состојба – да се вклучам во акциите против зголемување на безбедноста со сопирање на масовното поседување на оружје, што го правам и сега.
Така моето срце повторно се скрши кога дознав за масовно пукање во средното училиште “Мејџори Стоунман Даглас” во Паркленд, Флорида, каде што 17 ученици и наставници загинаа, а повеќе од десетина други беа повредени. Бесмисленото насилство што се случи во Сенди Хук, и продолжува да се случува на места како Паркленд и стотици други градови низ целата земја, што беше повик за будење за мене – и во тоа јас не сум сама.
По Паркленд, студентите во саботата (24-ти март) се креваат низ целата земја во Марш за нашите животи, бидејќи не се подготвени да чекаат додека ова насилство повторно не се појавува и појавува. Студентите и Американците низ целата земја храбро се појавуваат на улиците и бараат легислатива за скротување на вообичаено чувство на потреба од масовно носење на оружје форсирано од страна на лидерите на нашата нација. Ние ги туркаме корпорациите да ја бојкотираат НРА и да ја осветлат опасната агенда на лобито за поседување на оружје. И ние нема да бидеме повеќе игнорирани.
Иако веќе неколку години ја вршам оваа работа, при што има се повеќе преживеани и семејства на оние кои се погодени од насилство од оружје, движењето има се повеќе членови до сега. Тоа е овој хор на гласови што ми дава надеж и ме држи. И јас ќе бидам горд да им се придружам на стотици илјади луѓе – деца, тинејџери, мајки и татковци, лидери на училиштата и заедницата – кои ќе учествуваат на наредните протестие „Март за нашите животи” низ целата земја на 24 март.
Давањето мој глас на ова движење ми овозможува да го почитувам животот на мојот брат додека го правам она што можам за да се осигурам дека ова не се случило со друго семејство. Последователно, имам интерниран во Everytown за безбедност на оружје и се придружив на напорите за враќање назад против законите за носење кампуси кои се заканија дека ќе дојдат на Универзитетот во Тексас.
Оваа работа против оруженото насилство беше нова за мене. Пред да биде убиен Ное, ова не беше проблем на кој му обрнував многу внимание. Растејќи во Конектикат, живеев релативно безгрижно живот – се чувствував безбедно во училиштето и околу мојата заедница. Но, со текот на годините што го правев ова, сфатив дека насилството на пиштолот не врши дискриминација врз основа на вашиот поштенски код. Тоа е криза која ги погодува малите градови како мојата еднаш во еден век, како и поголемите градови каде што секојдневно се појавуваат снимки. Лесно е да се мисли на овие престрелки како изолирани инциденти, но, всушност, тие се случуваат цело време. Секој ден во Америка, повеќе од 96 луѓе умираат, а стотици други се ранети со оружје.
