Во Србија имало и претходно случаи на масовни убиства, само што како извршители се јавуваат повозрасни лица. И тие не биле малку. Белградско Време не потсетува на некои од нив
Во ова цунами од грозоморни вести и катастрофални реакции на властите, не треба да се заборави дека само ден по хоророт во „Рибникар“, а пред хоророт во околината на Младеновац се случија неколку инциденти кои имаат директна врска со „ Рибникар“. Во едно училиште девојка со нож повреди ученик и наставник, во друго момче момче по примерот на убиецот на деца од „Рибникар“ дошло со список на оние кои би сакал да ги убие, едно момче го имитирал процес на убиство на социјалните мрежи, четвртиот, по едноминутно молчење посветено на убиените деца, извадил пластичен пиштол во училницата. Како да се разберат ваквите реакции?
Одложувањето на одговорот можеби изгледа мудро: да почекаме да се смират страстите и со ладна глава да ги анализираме настаните. Во овој случај, сепак, тоа не е ништо повеќе од избегнување и одложување на она што треба да се каже: овие реакции се очајнички повици за помош.
Хоророт во „Рибникар“ ги „охрабри“ овие деца да излезат од кожурецот на стравот во кој живеат и да побараат помош како знаат и умеат. Зашто, очигледно, поинаку не можеле. Можеби овие деца не ни знаат дека им треба помош, можеби се само симптом на скршеното општество во кое живеат, но им треба помош. Веднаш. Сега. Како и целото, тешко болно општество.
Синот на потписникот на овие редови беше изложен на екстремно врсничко насилство пред десет години. Реакцијата на полицијата била прифатлива и во рамките на овластувањата. Неприфатливи беа реакциите на училишниот психолог и психологот од Здравствениот дом, како и длабоката незаинтересираност на педагозите и социјалните работници. Од реакциите на тие луѓе сосема јасно се виде колку се необучени за својата работа. (Едно од психолошките толкувања беше дека мојот син е виновен што бил тепан и малтретиран од глутница мали насилници).
Во овие десет години состојбата не е подобрена, туку е влошена за 800 проценти. Мојот син беше претепан од врсници кои носеа скакулци, боксери, ножеви во торбите. Напредувавме до огнено оружје, а малите насилници, добро обучени во своите домови, преминаа и кај наставниците и професорите. Всушност, тие не преминаа. Наставничката, заедно со класниот раководител, потоа беа повредени од оние што го претепаа мојот син до смрт: ѝ го исечеа лицето со хартија. Самата повреда најверојатно е предизвикана ненамерно. Но, тие – што е недозволиво – намерно мавтаа со хартиите пред нејзиното лице, в лице. Реакцијата на директорот или кој било авторитет беше (погодувате) отсутна.
За само два дена се случија две масовни убиства. Србија со децении се соочува со вакви настани. Откако во средата во белградското основно училиште „Владислав Рибникар“ беа убиени девет лица, според првичните информации, во селото Дубоне кај Младеновац, насилникот У.Б. убил осум од нив, а повеќе од десет ранил.
Во текот на изминатите децении во Србија се случија неколку масовни убиства.
СЈЕНИЦА
На почетокот на 2021 година, во селото Ресно кај Сјеница, Енедин Турковиќ (44) ја убил својата поранешна сопруга и нејзините родители откако упаднал во нивната куќа. Во таа прилика ранил уште три лица. По ова злосторство тој извршил самоубиство.
ЈАБУКОВАЦ ВТОРИ ПАТ
Четирикратното убиство се случи во село Јабуковц во 2020 година. Тогаш Давор Перниќ на својот имот ги убил Раја Казимировиќ, мајка му Драгица (93), сестрата Љубинка Оприкиќ (76) и братучетката Драгана Јозељиќ (53). Како што објавија медиумите, Перниќ во првата изјава во полиција изјавил дека со малокалибарска пушка и „шкорпија“ убил четири жртви на имотот Казимировиќ и дека од домот на убиениот одзел вкупно околу 500 евра. .
ЖИТИШТЕ
Пет лица загинаа, а 22 се ранети во јули 2016 година во кафулето „Макијато“ во Житиште кога Синиша Златиќ (38) влегол внатре и испукал неколку куршуми од автоматско оружје кон гостите на кафулето.
КАЊИЖА
Во селата Мартонош кај Кањижа и Ором во мај 2015 година, Раде Шефер (1960), кој бил во алкохолизирана состојба, уби шест лица, а потоа и себеси. О прво ги убил родителите на својата поранешна сопруга Џенеа и Гизелз Траќик во Оромо, а потоа со автомобил се упатил до Мартонош, каде ја убил поранешната сопруга Рожа, нејзината снаа Наталија и родителите на Наталија, Каролина и Шандор Бајтаи. Масакрот се случил ден по свадбата на неговиот син.
ВЕЛИКА ИВАНЧА
Едно од најголемите масовни убиства се случи на 9 април 2013 година во Велика Иванча. Љубиша Богдановиќ со пиштол „ЦЗ 88“ убил 13 соседи и роднини во пет куќи, пред да се самоубие. Љубиша прво во сопствената куќа ги убил 83-годишната мајка Добрила и синот Бранко (42). Потоа упаднал во во соседната куќа, куќата на семејството Деспотовиќ, каде што ги убил сите пет члена Михајло, Милена, Горан и Јована, како и две и пол годишниот Давид, синот на Горан и Јован, а потоа пукал и ги убил сосетката Љубина Јешиќ и нејзиниот син Милош и соседите Велимира и Олга Мијаиловиќ, а на крајот ги убил своите братучетки Драгана и Даница Стекиќ.
ЈАБУКОВАЦ ЗА ПРВ ПАТ
Селото Јабуковац кај Неготин беше место на уште едно масовно убиство. Во јули 2007 година, Никола Радосављевиќ со ловечка пушка уби девет и тешко рани две лица. Пред овие убиства тој се обидел да се самоубие скокајќи во бунар, но неговиот сосед го спречил во тоа. По неколку минути Радосављевиќ отишол во неговата куќа и ја зел пушката.
ЛЕСКОВАЦ
Во јули 2002 година, во Лесковац, Драган Чедиќ (32) уби седум, а тешко повреди уште четири лица. Прво го убил Ненад Лукиќ (31) и го ранил Славољуб Кржалиќ (47) во билијард клуб, а потоа со автомобилот се движел пред семејната куќа на сопругата Билјана (28) и за пет минути по полноќ искршил и пукал и убил пет лица со автоматска пушка.и еден ранет. Во семејниот дом Чедиќ ја убил поранешната сопруга Билјана Чедиќ (28), нејзините сестри Ивана Калчиќ (31) и Јелена Здравковиќ (25), сопругот на Јелена Бобан (24) и соседката на Билјана Јелена Златковиќ (29) и ја ранил нејзината пријателка. Маја Бојковиќ (26). Потоа заминал, а потоа отишол во куќата на Бисерка Ристиќ (48), тетка на убиените сестри, кои ги убил и ги ранил нејзиниот сопруг Благој (51) и синот Ѓорѓе (16).
УБИСТВА ВО КАСАРНА
Во касарните се случија и две масовни убиства. Во 1987 година, Азиз Кељменди уби четворица војници во гарнизонот во Параќин, а шестмина од рани. После тоа избегал од касарната, а според официјалната верзија на настаните се самоубил откако бил опколен од воената полиција. За време на воените години, во јуни 1993 година, во касарната „Јужноморавска бригада“ во Врање, војникот Јожеф Мендер уби шест војници и еден заставник, а потоа се самоуби. Воените истражни органи тогаш изјавија дека станува збор за кривично дело поврзано со сатанистички ритуал.
(опремата е на Глобус)
