Додека огонот се приближуваше кон селото и кон морето, актерката Дравиќ, која ова место го имаше за свој втор дом отрча до црквата и почна да го користи ѕвоното за да обрне вминие – можеше ли некој да не спаси во тие мигови?
СТЕВАН КОПРИВИЦА
Познатиот драматург Копривица во својот проштален есеј споменува дека актерката Милена Дравиќ со еден дел од своето битие припаѓала на Бокакоторскиот залив, на Херцег Нови, Тиват, Росе, Костајница… места кои станаа нејзина втора татковина. „Милена Дравиќ вчера зачекори во вечноста. За нејзините големи улоги на филмот, театарот, телевизијата, ќе пишуваат теоретичарите и критиката”, напиша драматургот Стеван Копривица во еден есеј по повод смртта на Милена Dravić, која се пренесува Радио Јадран.
„Како сега да ја гледаме сцената кога Милена излегува од куѓата во местото Росе, и влегува во месната црква, и ѕвони на камбаната, јавува дека се приближува поѓарот Се симнува од планината кон морето. Или ќе видите дека се мурти кога од едно бротче водичот им кажува на туристите дека во онаа куѓа живеат познатите Милена и Драган, уметничка двојка. Ќе ја видиме како со торбите запазарење се спушта кон пристаништето, каде Драган ја чека на гумен душек. Ќе ја видиме во зимско доба како сво време на мимозите влегува во кафеаната „Бонаца“ и се кара со Драга и со цТони Марино кои испиле премногу, се гледа по испиените флаши… – пишува Копривица.
Тој е во неговиот есеј потсети на овациите што таа ги доживеа ова лето на Пулскиот фестивал а открива и непознати детали за судбината на бродчето на Драган Николиќ. „Дојде на везот во селото Костојница и бараше чаре за бротчето. Таа зннаеше дека тој мора да плови за да му оделее на стареењето. Сега него го зеде и го користи Раде Шербеџија. Инаку, таа дојде во Росе во 90-тите, кога се најде на „црна листа“ . Најпрвин дошѓла во Херцег Нови а потоа нашла потрајна адреса во Росе. Годинава било предвидено да го отвори Фестивалот во Херцег Нови, ама таа од здравствени причини тоа не можела да го стори. Испратила трогателно писмо од соседното Игало каде лежела сосема исцрпена. Сега градот кој ќе ја сака засекогаш ветува дека нема да ја заборави.
„Дали Драган Николиќ, Небојша Глоговац, Предраг Ејдус, Љубиша Samadžić, Павле Вујисиќ, Хемфри Богарт, Ричард Бартон и мноштво на други голем актери го имаат искуството на мртви луѓе? Не, физичката смрт на актерот нема допир со нивната креативна и уметничка смрт? Остануваат филмовите, театарскирте улоги кои ги сврстуваат меѓу боговите. Знаеме дека бесмртност не постои, постои само ништавило и темнина, освен за актерите на кои бесмртноста им доаѓа како награда или како судбина “, заклучи Копривица .
