Кај неа се’ се сруши кога се распадна пошироката татковина, каде имаше се’. Потоа одеднаш немаше ништо, беше насекаде обвинувана дека не учествува во битката за Троја, без оглед на чија страна… што вели режисерот Ивица Буљан
Минатата недела, по повод смртта на актерката Мира Фурлан, Хрватското народно казалиште (ХНК) во Загреб објави некролог во кој споменува голем број нејзини актерски достигнувања, но исто така презентираше и информации за нејзиното заминување од овој театар, што предизвика контроверзии во коментарите на Фејсбук.
Од театарот официјално изјавија дека нејзиното заминување во Соединетите држави во 1991 година од политички причини беше моментот кога престана нејзината работа во Хрватскиот народен театар. Наспроти горенаведеното, познат е фактот дека Мира Фурлан всушност беше отпуштена иако беше ѕвезда на Хрватско народно казалиште.
Во соопштението на ХНК стои: „Мира Фурлан почина. Одлична театарска, филмска и телевизиска актерка. Родена е на 7 септември 1955 година во Загреб. По дипломирањето за глума на Загрепската академија за драмски уметности во 1978 година, аај стана член на ХНК во Загреб. Набргу по нејзините први помали улоги во националната куќа, таа блескаше во антологиската претстава Дунда Мароја (во режија на И. Кунчевиќ) во улогата на Петруњела, со уште еден (неодамна) починат голем актер – Мустафа Надаревиќ како Помет….
Во бројни коментари, ХНК е обвинето за „фалсификување на историската вистина, за пропуштање на последната шанса на ХНК да се искупи и беше наречен срамен нивниот текст“.
После бројните обвинувања, режисерот Ивица Буљан зборуваше за сè на Фејсбук, меѓу другото, велејќи дека како режисер на Драмата на ХНК во Загреб, се чувствувал засрамен од настаните што ја принудија Мира Фурлан да ги напушти театарот и Загреб.
Неговата исповед ја пренесуваме во целост:
„Доцна е да им се извинуваме на мртвите. Имавме многу можности во нашите животи да го сториме тоа, а не сме го сториле. Смртта на Мира Фурлан ме погоди како многу луѓе што ја сакаа. Мира беше незамисливо добра актерка, писателка и хуманистка. Ја обожавав во сите филмови, од „Стефица Цвек во челусти во животот“, „Тројца се потребни за да се биде среќен“, „Убавина на порокот“, улогите во ТВ серии „Вело мисто“, „Патување до Вучјак“ и најмногу од сè – во театарот…
И Мира како Хелена во трагедијата на Еврипид и во режија на Маѓели! Си замина. Како Хелена која оди со глисер во ноќта на Брачкиот канал! Таа сцена ќе ја задржам во најскапоцените слики што ќе му ги покажам на умот што ми спие во последните денови. Мирината Хелена како да се прашуваше: што ако никогаш не била во Троја? Дали нејзиниот киднапер со себе однел само облак, илузија? Што ако таа војна водена во име на убавината е само огромна измама, приказна за возвишена старица, за деструктивна фасцинација? Кражба на идентитет, илузија на воено херојство? Со оваа улога, Мира, како голема хероина, симболично го одреди својот пат. Од валканите војни, таа остана неизвалкана од мршојадци кои сакаа едни да ја убијат, а други да ја присвојуваат.
Да се изгуби личност што ја познававме и која ги обележа нашите животи, може да биде можност да ги земеме најдобрите вредности од нејзината биографија и да продолжиме да ги негуваме. Можевме да земеме многу од животот на Мира Фурлан. Би можел да замолам да ги водам актерите според врвните актерски способности со кои владееше Мира, особено затоа што не ги почитува правилата, туку огромното знаење, интуиција, убавина и чувствителност со која беше бесконечно обдарена. За потребата да се почитуваат другите, за неприфаќањето на омразата, ниту омразата воопшто, туку за љубовта што ја придвижуваше во сите области од животот.
Утрово, кога ја слушнав веста за нејзината смрт, ја ставив песната „Само да те мало“ што таа ја сними со бендот на Давор Сламниг. Мира беше и фантастична пејачка.
Многумина ја коментираа објавата: ХНК се обиде да заборави како ја протера Мира Фурлан. Како режисер на драмата на ХНК, се чувствувам засрамен од настаните што ја принудија Мира Фурлан да ги напушти театарот и Загреб. Миро, те молам прости ни. Простете им на гавраните кои имаа можност и место да го кажат тоа, но тие не го сторија. И денес негодуваат и обвинуваат за нивната нечиста совест. Тие се натпреваруваат, како на финалето од драмата на Крлежа, да привлечат внимание и да уживаат во рефлекторите што го осветлуваат вашиот кревет. Напишае пред да умре – ’Гледам во ѕвездите. Ноќта е чиста, Млечниот пат изгледа толку близу. Ќе бидам таму наскоро. Сите сме ѕвездена прашина. Тоа не е лоша перспектива. Јас воопшто не се плашам”. Тоа е исто како да ја читате „Мемоарите на Хадријан“ на Маргерита Јурсенар или да го слушате Боуви. Нека вашата ѕвездена прашина, не расветли во оваа тажна балканска гостилница – заклучи режисерот.
