Џорџ Блејк постојано негирашње дека го предал својот народ, велејќи дека се што сторил го направил од идеолошки причини – како забореник во Кореја дноставно станал маркист. Како и другите британски конвертити и тој доживеа длабоки пензионерски денови
Џорџ Блејк (родено презиме Бехар) почина викендов во Москва. Oва име малкумина го знаат или сеќаваат. Тој е феноменн од добата на ладната војна, кога шпионите, особено двојните имаа врвна цена. Блејк како и голем дел од оние шпиони кои својот мир го имаа по московските паркови живееше долго, цели 98 години!
Разбирливo, според последната адреса тој иако бил двоен шпион сепак крајно бил врзан за СССР и тоа го правдал со идеолошки причини.
Станал „црвен“ и решил да работи за КГБ додека бил затвореник за време на Корејската војна. Откриен е во 1961 година и осуден на 42 години затвор, но тој избегал од затворот Вормвуд Скрабс во 1966 година и побегнал во Советскиот Сојуз. Тој не беше еден од шпионите на Кембриџ Пет, интелектуалците – хомосексуалци кои колективно работеа за СССР, иако се дружеше со Доналд Меклин и Ким Филби (86) откако стигна до Советскиот Сојуз
Блејк е роден во Ротердам во Холандија во 1922 година, како син на протестантска мајка и татко Сефарди Њвењин, Евреин, кој бил натурализиран британски поданик. Тој бил крстен Џорџ по кралот Џорџ V од Велика Британија. Неговиот татко, Алберт Бехар, служел во британската армија за време на Првата светска војна. Додека Алберт го примил медалот за воени заслуги, тој ја градел својата воена служба за што им раскажувал на сопругата и децата, а исто така ја криел својата еврејска припадност до неговата смрт.
Бехардите живееле удобно во Холандија сè до смртта на Алберт во 1936 година. Тринаесетгодишниот Бехар бил испратен да живее со богата тетка во Египет, каде го продолжил своето образование во Англиското училиште во Каиро. Подоцна присуствуваше на предавања на колеџот Даунинг, Кембриџ, каде го изучувал рускиот јазик.
Додека бил во Каиро, тој бил близок со неговиот братучед Анри Куриел, кој подоцна требаше да стане водач на Комунистичкото демократско движење за национално ослободување во Египет. Во 1991 година, Блејк рекол дека неговата средба со Куриел, кој бил десетина години постар и веќе марксист, ги обликувал неговите ставови во подоцнежниот живот..
Кога избувнала Втората светска војна, Бехар бил повторно во Холандија. Во 1940 година, Германија ја нападна и брзо ја поразила холандската војска. Бехар бил интерниран, но потоа ослободен затоа што имал само 17 години.
Тој се приклучил на холандскиот отпор како курир. Во 1942 година, тој избегал од Холандија и отпатувал за Велика Британија преку Белгија, Франција, Шпанија и Гибралтар, стигнувајќи во Лондон во јануари 1943 година. Таму, тој бил повторно обединет со неговата мајка и неговите сестри, кои избегале на почетокот на војната. Во 1943 година, неговата мајка одлучи да го смени презимето од Бехар во Блејк.
Откако стигнал до Велика Британија, сега како Блејк се приклучи на Кралската морнарица како потпоручник пред да биде регрутиран од Тајната разузнавачка служба (МИ6) во 1944 година. За остатокот од војната, Блејк беше вработен во холандскиот оддел. Тој имал намера да се ожени со секретарката на МИ6, Ајрис Пик, но нејзиното семејство го спречило бракот поради еврејското потекло на Блејк и врската завршила. Во 1946 година, тој бил испратен во Хамбург и бил задолжен за испрашување на германските капетани на бродови. Во 1947 година, морнарицата го испратила Блејк да студира јазици, вклучително и руски, на Даунинг колеџот во Кембриџ, каде што неговите колеги студенти го вклучувле идниот аналитичар за надворешна политика Мајкл Мекгвајр. Потоа бил испратен во британската база во Сеул, Јужна Кореја, под водство на Вивјан Холт, каде деошол на 6 ноември 1948 година. Под закрила на функцијата конзул, мисијата на Блејк била да собере раузнавачки информации за комунистичка Северна Кореја, Комунистичка Кина и Советскиот Далечен Исток.
Корејската војна избувнува на 25 јуни 1950 година, и Сеул бил брзо заробен од Корејска народна армија на Северот. Откако Британија влезе во војна на страната на Југот, Блејк и другите британски дипломати беа сметани за заробени. Како што се свртел успехот на војната, Блејк и другите биле однесени на север, прво во Пјонгјанг, а потоа и во реката Јану. Откако го видел бомбардирањето на Северна Кореја и откако ги прочитал делата на Карл Маркс и другите за време на тригодишниот притвор, тој станал комунист.
На тајната средба договорена со неговите чувари, тој волонтирал да работи за шпионската служба на Советскиот Сојуз, КГБ. Во едно интервју, Блејк еднаш беше запрашан: „Дали има еден инцидент што ја предизвика вашата одлука за вакво менување на страната?“ Блејк одговори:
„Тоа беше немилосрдното бомбардирање на малите корејски села од огромни американски летачки тврдини. Страдаа жени, деца и стари луѓе, бидејќи младите беа во војска. Можеби и самите бевме жртви. Тоа ме натера да се чувствувам засрамен што припаѓам на овие надмоќни, технички супериорни земји кои се борат против она што ми се чинешемаса на луѓе без одбрана. Чувствував дека сум на погрешна страна … дека за човештвото ќе биде подобро ако надвладее комунистичкиот систем, дека ќе се стави крај на војната.
По ослободувањето во 1953 година, Блејк се вратил во Велика Британија како херој, слетајќи во РАФ –ов авион Абингдон. Во октомври 1954 година, тој се оженил со секретарката на МИ6, Џилијан Алан, во црквата Сент Марк во Лондон. Во 1955 година, тој бил испратен од МИ6 да работи како офицер во Берлин, каде што неговата задача била да регрутира советски офицери како двојни агенти. Но, тој исто така ги обновил своите контакти со КГБ со деталите за британските и американските операции, вклучително и за операцијата „Злато“, во која се користеше тунел во источен Берлин за прислушување телефонски линии што ги користеше советската војска. Руското фаќање на тунелот се случи дури една година подоцна, како средство за заштита на Блејк..Додека не беше откриено предавството на Блејк, неколку години подоцна, операцијата „Злато“ беше поздравена како неверојатен успех.
Во текот на девет години, се вели дека Блејк предал детали на околу четириесет агенти на МИ6 на КГБ, уништувајќи ги повеќето операции на МИ6 во Источна Европа, иако тоа останува недокажано. Подоцна Блејк рече за ова: „Не знам што предадов затоа што имаше толку многу работи“.
Во 1959 година Блејк стана свесен за неговото бележење како дел од Централната агенција за разузнавање во ГРУ, и со тоа беше клучна во разоткривањето на П.С. Попов, кој бил погубен во 1960 година.
Во 1961 година, Блејк падна под сомнеж по откритијата на полскиот дефектор Михаел Голениевски и други. Тој беше уапсен кога пристигна во Лондон, откако беше повикан од Либан, каде што беше запишан во Центарот за арапски студии на Блискиот исток (MECAS). Три дена по неговото испрашување, Блејк негираше дека бил мачен или уценет од Севернокорејците. Без да размисли што зборува, тој изјави дека доброволно сменил страна. Потоа тој им дал целосна исповед на неговите испитувачи од МИ6.
Максималната казна за кое било дело според членот 1 од Законот за службени тајни од 1911 година била 14 години, но неговите активности биле поделени во пет временски периоди обвинети за пет кривични дела и, во мај 1961 година по судењето пред камера на Олд Бејли, тој бил осуден на максимален мандат од 14 години последователно за секоја од трите точки на шпионажа за потенцијален непријател и 14 години истовремено по двете преостанати точки – вкупно 42 години затвор – од главниот суд на лорд Паркер од Вадингтон. Оваа реченица беше објавена од страна на весниците за да претставува една година за секој од агентите кои биле убиени кога ги предал, иако ова е од доказна страна сомнително. Тоа беше најдолгата казна (со исклучок на доживотните робии) изречена од британскиот суд, сè додека Незар Хиндави не беше осуден на 45 години за обид за бомбардирање на авион на Ел Ал.
Пет години по затворањето во Вормвуд Скрабс, Блејк избега со помош на тројца што ги имаше сретнато во затворот: Шон Борк и двајца анти-нуклеарни борци Мајкл Рендл и Пат Потл. Бегството го организирал Бурк, кој прво му пришол на Рендл само за финансиска помош при бегството. Нивните мотиви да му помогнат на Блејк да избега беа верувањето дека 42-годишната казна е „нехумана“ и поради личното влијание на настаните на Блејк.
Бурк шверцувал воки-токи Блејк за да комуницира со него додека бил во затвор. На 22 октомври 1966 година, Блејк скршил прозорец на крајот од ходникот каде што се наоѓала неговата ќелија. Потоа, помеѓу 18 и 19 часот, додека повеќето други затвореници и чувари биле на неделното прикажување на филм, Блејк се искачи низ прозорецот, се лизнал по тремот и се проби кон периферниот ѕид. Таму, Бурк, кој порано беше ослободен од затворот, фрлил скала со јаже преку идот. Блејк потоа го искористил моментот за да се искачи над ѕидот и тие заминале кон безбедна куќа.
За време на бегството, Блејк го скршил зглобот скокајќи од периметарскиот ѕид, но освен тоа, сето тоа поминало според планот.
По бегството, станало очигледно дека безбедната куќа не е соодветна, бидејќи станува збор за кревет што го чистела една жена еднаш неделно. Блејк потоа поминале неколку дена движејќи се меѓу куќите на пријателите на Рендл и Потел. Тие го прошверцуваа Блејк преку Ла Манш со кампер, потоа го возеле низ северна Европа и преку Западна Германија до граничниот премин Хелмштет – Мариенборн. Безбедно пречекорувајќи ја границата без инциденти, Блејк се сретна со неговите шефови во Источна Германија и го заврши бегството во Советскиот Сојуз.
Во 1990 година, Блејк објави автобиографија „Немав друг избор“. Британскиот издавач на книгата му платил околу 60.000 фунти пред да интервенира владата да го спречи да профитира од продажба. Подоцна, тој поднесе тужба со која ја обвини британската влада за кршење на човековите права, беа потребни девет години судот да одлучува за неговиот случај и беше награден со 5.000 фунти како компензација од Европскиот суд за човекови права. Во 1991 година, Блејк сведочеше со видео-запис кога Рендл и Потлл беа судени за помагање во бегството. Тие беа ослободени од обвинението. Во интервју за NBC News во 1991 година, Блејк рече дека жали за смртта на агентите што ги предал.
Блејк подоцна се ожени повторно во Советскиот Сојуз и имаше повеќе деца. Тој, исто така, се помири со другите деца. Кон крајот на 2007 година, Блејк беше награден со Орден за пријателство на неговиот 85-ти роденден од страна на Владимир Путин. Подоцнежната книга на Блејк, „Транспарентни ѕидови“ (2006), како што објави весникот Взгlyад („Погледот“). Сергеј Лебедев, директорот на Службата за надворешно разузнавање (СВР) на Руската Федерација, во предговорот на книгата напиша дека и покрај тоа што книгата е посветена на минатото, станува збор и за сегашноста. Тој исто така напиша дека Блејк, 85-годишниот полковник за надворешно разузнавање, „сè уште има активна улога во работите на тајната служба“.
Во 2012 година, тој го прослави својот 90-ти роденден, сè уште живееше во Москва со пензија на КГБ. Неговиот вид не успеваше и тврдеше дека е „буквално слеп“. Тој остана посветен марксист-ленинист. Блејк негираше дека е предавник, инсистирајќи на тоа дека тој никогаш не се чувствувал британец: „Да изневериш, прво треба да припаѓаш. Јас никогаш не припаѓав“
Пет години подоцна, Блејк остана посветен на Русија и на комунизмот. Во изјавата од ноември 2017 година, тој тврди дека нејзините шпиони сега ја имаат „тешката и критична мисија“ за спасување на светот „во ситуација кога опасноста од нуклеарна војна и како резултат на самоуништување на човештвото повторно се ставени на дневен ред од неодговорни политичари. Тоа е вистинска битка помеѓу доброто и злото“
Блејк почина на 26 декември 2020 година, на 98-годишна возраст, во Москва. Новинската агенција РИА најпрво извести за смртта на Блејк, повикувајќи се на руската агенција за надворешни разузнавачки служби СВР. „Добивме горчлива вест – легендарниот Џорџ Блејк почина“, се вели во веста. Рускиот претседател Владимир Путин, и самиот поранешен агент на КГБ, изрази „длабоко сочувство“ до семејството и пријателите на Блејк. Во пораката објавена на веб-страницата на Кремlл, рускиот лидер го забележа „непроценливиот придонес на Блејк во обезбедувањето на стратешки планови.
