Неговиот син неодамна, после половина век доби потхумно признание. Се работи за рушењето на оригиналната Његошева капела, на чие место подоцна е изграден Мавзолеј
Човекот никогаш не знае кога ќе има можност да ја покаже својата храброст или херојство. Ниту Исо Махмутовиќ не ни сонувал што ќе му се случи кога еден јунски ден во далечната 1972 година ќе отиде на работа.
Овој груб и скромен Бијелополчанец бил вработен во Генералното градежно претпријатие „Титоград“, а таа фирма добила задача да ја урне капелата на Ловќен, која е заветната црква на Његош и неговото гробно место. Дури кога раководителот на градилиштето им ја кажал работната задача, Исо и неговите колеги разбрале што треба да направат.
Од оваа временска дистанца можеме само да замислиме колку им било тешко и непријатно кога слушнале дека мораат да употребат рачен алат за да го урнат ова надалеку познато православно храм. Особено ако се земе предвид дека повеќето работници биле од исламска вероисповед.
Кој од каков материјал е направен најдобро се гледа во моменти на криза. Очигледно, тоа многу добро го знаел и триесетгодишниот Махмутовиќ, па со својата реченица: „Нема да рушам нечие светилиште, да дамкам на лицето и рацете, да фрлам срам и пцост врз децата!“ – се направи незаборавен.
Управникот се обидел да му објасни дека тоа воопшто не е светилиште, туку споменик што треба да се отстрани за да може на негово место да се подигне многу поголем и поубав, и дека, сепак, тоа не е негово светилиште. , но Исо беше уште поупорен: „Реков: нема да рушам ничие светилиште, а некој ќе сака да го усруши моето ќе го бранам со своето тело.“
Наредбодавачот му се заканил со отказ.
На таквата дрскост на претпоставениот Исо имал уште поубедлив одговор: „Нема кој да ми нареди да го сторам тоа, а што се однесува до отказот, не треба да се грижиш, веќе го имаш, си одам. сам“.
Кога се знае дека други работници го следеле, исто така одбивајќи ја наредбата, долу Ловќен,
неговиот подвиг добива уште поголема димензија. Велиме подвиг затоа што Исо многу добро знаел дека наскоро ќе биде сослушан во УДБА и дека тоа ќе му го отежне идниот живот.
Исо Махмутовиќ остана непоколеблив и кога го испрашуваа и продолжи да го живее својот живот со семејството. За вреден и чесен работник секогаш може да се најде работа, а таквиот не се плаши од глад.
Храбриот потег на Иса го одложи рушењето на светилиштето, но упорните работници за уривање подоцна го направија тоа со помош на затвореници од Спуж и градежна механизација, од која има и видео.
Параклисот бил срушен, на негово место бил поставен мавзолеј.
Исо си го спасил лицето и чесно си го живеел животот, а 35 години подоцна неговиот син Ќазим добил постхумно признание од митрополитот Амфилохи за својот татко. Иса и неговото познато дело го отпеа и гусларот Сава Станишиќ.
Ќазим и неговите потомци ќе имаат на кого да гледаат и да ги води во нивните животи. Всушност, секој што сака има на кого да му се обрати.
Извор: https://www.sd.rs/
