Како големите технолошки џинови се готват да имаат голем профит од пандемијата со ковид-19
Во среда, 6 мај, за време на редовната прес-конференција за вирусот корона, на сериозното лице на гувернерот на сојузната држава Њујорк, – Ендру Куомо, кој со недели се појавува на нашите екрани, прелета нешто што потсетува на насмевка неколку пати.
„Ние сме подготвени, целосно сме посветени“, рече еуфорично гувернерот. „Ние сме њујорчани и затоа сме борбени, нашите амбиции се големи […] Ние разбираме не само дека промената е итна, туку и дека можеме да ја свртиме во своја полза ако ја спроведеме на вистински начин“.
Ова некарактеристично добро расположение беше поттикнато од видео емитувано од поранешниот извршен директор на Гугл, Ерик Шмит, кој се приклучи на прес-конференцијата на гувернерот за да објави дека ќе води панел за да го преиспита животот во Њујорк по пандемијата, со акцент на интегрирање на технологијата во сите сфери на животот. .
Шмит рече: „Нашите приоритети се да се фокусираме на телемедицината, учење од далечина и широкопојасен интернет. […] Треба да бараме решенија што може да се применат сега, да се забрзаат и да се користи технологијата за да се направат работите подобри“. За да не се сомневаме во добрите намери на поранешниот шеф на Гугл, два пара врамени крилја на ангелите стоеја испакнати во позадината на сликата.
Само еден ден порано, Куомо најави партнерство со фондацијата Бил и Мелинда Гејтс за развој на „поумен систем на образование“. Нарекувајќи го Гејтс визионер, Куомо додаде дека пандемијата создала „момент во историјата кога навистина можеме да ги примениме и да ги унапредиме идеите на [Гејтс] [… зошто сите овие згради, сите овие училници, кога ја имаме оваа технологија на располагање?”, Се чинеше тоа навидум. реторички.
Потребно е време да се обликува, но нешто како кохерентната пандемиска доктрина за шок почнува да се појавува. Наречете го тоа Скрин Њу Дил. Иднината во која брзаме е високо-технолошка. Во неа, технолошката димензија е далеку поизразена отколку во претходните катастрофи. И додека бројот на загинати расте, од позицијата на визијата за иднината што се наметнува, претходните недели на физичка изолација се третираат не како болна, но неопходна мерка за спасување животи, туку како лабораторија за трајна (и многу профитабилна) иднина без физички контакт.
Ануџа Соналкер, извршен директор на Стир Тека, компанија со седиште во Мериленд, која продава технологии за самостојно паркирање, кратко го објасни новиот пристап. „Расте ентузијазмот кон технологијата без луѓе и контакти“, рече таа. „Човечките суштества се биолошка опасност, машините не се“.
Во иднина, нашите домови ќе престанат да бидат првенствено личен простор, а преку брза дигитална мрежа, тие ќе станат наши училишта, наши лекари, нашите спортски сали и, доколку така одлучи државата, нашите затвори. Се разбира, за многумина од нас, истите тие домови веќе беа претворени во дневни и ноќни работни места и игротеки уште пред пандемијата, а надгледуваните мерки за куќен притвор цветаа. Сепак, во иднина што е итно наметната, сите овие трендови ќе забрзаат до максимум.
Тоа е иднина во која привилегираниот ќе може да нарача скоро сè што е дома, практично преку видео пренос или облак технологија, или физички – преку автономни возила или беспилотни летала. И тогаш тие ќе го споделат понатаму преку платформа за посредување. Тоа е иднина во која се предвидени неспоредливо помалку работни места за наставниците, докторите и возачите. Нема да се прифаќа кеш или кредитни картички (под изговор на заштита од вируси), постои ‘рбет на системот за масовен транзит и многу помалку жива уметност. Ваквата иднина се претпоставува дека ја води „вештачката интелигенција“, но во реалноста целата работа ќе ја извршат десетици милиони анонимни работници, натрупани во машини, во центри за складирање на податоци, тимови за умереност на содржината, електрични погони за производство, рудници за литиум, индустриски фарми, работилници за преработка на месо и затвори, во услови без заштита од болести и експлоатација. Тоа е иднина во која нашето движење, секој збор, секој однос ќе биде предмет на наблудување и анализа во досега невидена соработка меѓу државата и технолошките гиганти.
Ако ова звучи познато, тоа е затоа што, пред Ковид, оваа визија за иднината заснована врз апликации и привремени и повремени работни места се наметнуваше во името на непречена комфор и персонализација. Сепак, многумина од нас беа загрижени. Бевме загрижени за безбедноста, квалитетот и неправедноста на телемедицината и виртуелните училници; за пешаци кои се косени од самоодни возила и за уништените пакувања и за лица повредени од беспилотни летала. Бевме загрижени за следење на движењата, како и за безготовинска трговија, што ја избрише нашата приватност и јакнеше расната и родовата дискриминација; заради несовесни социјални мрежи кои ја загадуваат нашата информатичка екологија и менталното здравје на нашите деца; заради „паметните градови“ исполнети со сензори што ја заменуваат локалната власт; заради добрите работни места што беа збришани од нападот на овие технологии; заради нови лоши занимања кои масовно ги произведуваат овие технологии.
Најмногу од сè, бевме загрижени за демократијата која се сопна под богатството и моќта на неколку технолошки компании кои се мајстори за избегнување на одговорност – за штетата направена во областа во која доминираат, било да се тоа медиуми, трговии на мало или транспорт.
(продолжува)
