ЉУБОДРАГ СТОЈАДИНОВИЌ
Ѓуро е идеален примерок погоден за страдање од злоупотреба, но џелатот нема многу корист од тоа. Тој повеќе не може да крие дека неговото прогресивно лудило нема ништо под контрола, освен некои поранешни луѓе и силите на државниот терор
Српската влада можеби поднесе оставка или работи во засолниште. Или едноставно се премести во илегала. Дали пред неговиот творец или пред протестите – тоа не е познато. Никаде нема влада, освен нејзиниот претседател Ѓура, кој исто така е отсутен. Човекот изгледа како несреќник и скитник кој нема каде да живее, Дон Кихот на локалната утопија.
Се обиде да се појави неколку пати, кога можеше или кога мораше. Во тоа има некаков пркос и тивок изглед, но речиси никој не го забележа, бидејќи е толку незабележливо составен. Преторијанците околу главатарот не го препознаа. „Каде си тргнал?“ – го праша еден од нив, а Ѓуро Мацут сигурно запелтечил дека сака да стигне до шефот, да му се јави. А тој му рекол: „Одби“.
Ѓуро, во отсуство на други опции, се одбил.
На парадата на знамето и единството, тој седеше сам во цел ред. Имаше пропусница околу вратот. Никој не му се приближи, ниту пак му требаше никому. Војската поминуваше и парадираше а Ѓуро љубопитно гледаше.
На еден состанок каде што седеше Ѓуро, но снимателот не му се допадна и затоа не беше виден, шефот лично му рече: Ѓуро, не сум задоволен од работата на владата. Министрите ги нема никаде, тие не работат ништо, не знам што да ти кажам. Ни малку не сум задоволен. Ете, па ти види!
Премиерот на српската влада не му одврати. Да речеме: опуштете се ѓидо, не сум тука да ти угодам. Ова се твои министри, не мои, од каде да знам каде се. Ти владееш, не јас. Не ми се истурај, туку затвори ја вратата. Доста ми е од овој куплерај и од твојата лудост, ќе си одам, а ти ќе најдеш уште една будала, доста ги има. Здраво!
Но не. Ѓуро молчеше, се согласи да биде вреќа за удирање и неважен статист задолжен да трпи понижувања. Ова е неговата единствена улога откако беше извлечен од тапанот на трагичните натуралисти, со најавата на оној кој никогаш не престанува да објавува: мандатот за состав на новата влада ќе биде Ѓуро Мацут!
Тој избор не беше очекуван, но беше логичен. На Изборниот кнез му требаше нов роб кој ќе се реализираше само ако се согласи на постојано понижување. Потрезна верзија на Зоран Дробњак, кој ужива да изгледа поглупав од својот мачител пред садистот. Со тоа што се согласи да биде слабоумен преку кого суштество целосно лишено од чувство за хумор се покажува духовито – Дробњак изгради кариера и статус на незаменлив патар.
Мацут е погоден како материјал и лесно се поминува низ него. Но, тој не е наклонет да изговара оди и пофалби за својот творец. Не го слушнавме да воздигне лудиот во небесата. Не е доволен за зборови и изгледа како да е фатен на дело. Можеби ќе сака да излезе оттаму, но полицаецот не му дозволува. Само еднаш понуди оставка, но беше изведен надвор.
Нема да го пушти додека не го исцеди целосно, докажувајќи дека Ѓуро не е сосема невин. Можеше веднаш да одбие, но не мораше или не знаеше дека мора. Драмолет со вила од милион евра, која беше купена на денот на неговата инаугурација за премиер, е парцела достојна за Иљф и Петров. Но, во тој момент стапот го погоди волот.
Неподготвен прекумерно да влегува таму, без моќ да излезе, без волја и лична сила да се спротивстави, Ѓуро е изгубена кауза во распадната држава, роб на разбојници. Поранешниот претседател на државата се претвори во шеф на воено-полициската хунта, без влада и премиер. Ѓуро е идеален примерок погоден за страдање од злоупотреба, но џелатот нема многу корист од тоа. Тој повеќе не може да крие дека неговото прогресивно лудило нема ништо под контрола, освен некои поранешни луѓе и силите на државниот терор.
Дури и оние кои некогаш доброволно се согласиле да бидат јавен објект на животот на шефот, се оддалечуваат што е можно подалеку од него, спасувајќи ги своите останки од токсична близина.
Владата на Ѓуро може да падне, а може и да не падне, не е важно во ова време и до крајот на оваа година. Премиер кој не постои е само пластичен цвет на реверот на еден изрод. Слуга Божји кој залудно чека на своето спасение.
Склоноста кон понижување на веќе понижените поданици и подлизурковци се разгоре во дахијата уште во 2014 година за време на големите поплави во Србија. Потоа, на состанок на возрасни и сериозни луѓе, тој извика: Тишина таму!
Потоа процени дека пред себе има човечки материјал за откажување. И беше во право. Ниедно од тие стебла не му одговори ниту му ја блокираше говорната празнина и од тој час нема дијалог со него и нема бегање од него. Ѓуро е искусен само во газење на клетниците.
Пред да заталка во пустината наречена политика, сегашниот деспот над државната власт и оние кои се согласуваат со него, тој пораснал со омаловажувања, гласини и заушки. Грд, неудлгеден и осамен. Таква личност стигнала до Војводата кој дополнително го понижувал без милост. И тој сè издржал, чекајќи го својот час за одмазда.
Вака напишал Александар Тијаниќ за негевиот родослов на садисти: Тој бил спремен да издржи сè, да се наведне и да проголта сè. Бил сенф во кој секој го мачкал својот хот-дог.
