Дијагностички преглед може да ја започне терапијата на време, а тоа во голема мера може да ја промени целата ситуација. Следењето на инфекцијата кај индивидуа не може да се сведе на испитување дали некој е позитивен или не. Особено што за тој мониторинг се користат тестови, кои не се покажаа како целосно сигурни
ВЛАДИМИР ВУКОСАВЉЕВИЌ
Во врска со повторното зголемување на бројот на лица заразени со вирусот kovid-19, моето медицинско мислење во голема мера не се согласува со ставовите и препораките на т.н. медицинска работа на Кризниот штаб (се мисли на српскиот). Да се бара повторно заклучување поради овој вид на инфекција со вирус што се пренесува со дишење – за лаиците е она што се нарекува респираторен вирус, а ние не можеме да престанеме да дишеме – нема да донесе ништо од суштинско значење во смисла на спречување на ширење на инфекција Само дополнително ќе го расипе квалитетот на животот за секого.
КЛУЧОТ НЕ Е РЕШЕНИЕ Вирусот веќе се шири толку многу што овој вид на инфекција треба да се смета како инфекција со тешка форма на грип, која не може да се реши и не може да се реши со заклучување. Треба да гледаме на работите како повеќето да се заразиле и дека во одреден момент ќе бидат заразени сите што претходно не биле вакцинирани успешно.
Никогаш немало препораки за рано дијагностицирање, ниту препораки за третман, односно терапија на пациенти, достапни за пошироката јавност со информациите достапни на медицинскиот дел од Кризниот штаб. Можеби причината е што таму има претежно епидемиолози, така што состојбата се следи пред се од таа, епидемиолошка гледна точка, што е апсолутно едностран пристап, што само по себе не може да даде други резултати од оние што веќе ги дава.
Раниот дијагностички преглед, особено кај оние воспаленија кои имаат тенденција да станат потешки, може да се започне со одредени мерки, навреме или релативно навреме, и тоа во голема мера може да ја промени целата ситуација.
Следењето на инфекцијата кај индивидуа не може да се сведе на испитување дали некој е позитивен или не. За тој мониторинг се користат тестови кои не се докажале како целосно сигурни. Тоа како информација за поединец не мора да значи нешто посебно.
Наместо тоа, прво треба да се изврши биохемиско тестирање на Д-димери и ЦРП и треба да се следи нивото на IgG антитела кај популацијата. Овие IgG антитела се знак на претходна инфекција и знак дека лицето стекнало одреден степен на отпорност, без оглед на тоа дали лицето знаело или не знаело дека е заразено. Ако Д-димерот е поголем од 800 (0,8 според некои биохемиски тестови), флексипарин или негова замена треба да се даде веднаш, седум дена, со инјекција, поткожно во стомакот. Тековната практика е дека не се следи стандардно и превентивно, туку само кога клиничката слика напредува и се дава само кога Д-димерот надминува 1.000, а терапијата треба да започне пред тоа.
КОИ ЛЕКОВИ СЕ ДАВААТ CRP треба да се следи и доколку е помал од 20, не треба да се крева паника; ако е од 5 до 20, треба да се даде еден антибиотик – хемомицин, ако е од 20 до 50, треба да се дадат два антибиотици како стандард – еден хемомицин, левокс или панцеф, а со нив и друг антибиотик синацилин или друг пеницилин одлично, но тоа е отсутно), а на оние кои се алергични, се разбира, треба да им се даде еритромицин. Се покажа дека синацилин е многу добар, бидејќи, има мала молекула која може да навлезе длабоко во ткивото. Во комбинација со флексипарин, се покажа како одличен. Флуимуцил или некој друг експекторанс или експекторанс треба да се користи за искашлување и разредување на секретите.
На секој чиј CRP надминува 50, му е потребна хоспитализација, но треба да биде порестриктивен од порано – секој што може да се лекува дома треба да се лекува на тој начин.
Следењето на инфекцијата во рамките на семејството и заедничките работни групи е многу важно. Од искуство или пракса, може да се заклучи дека ситуациите се потенцијално опасни кога неколку членови на семејството или колективи добиваат треска истовремено. Доколку тоа не се случи, најчесто другите членови на семејството не добиваат потешка слика, бидејќи тие биле имунизирани преку контакт со заразените, односно стекнале отпорност на инфекцијата. Ова, се разбира, не е апсолутно случај, но тоа е најчестиот случај. Истата или слична работа се случува во рамките на заедничките работни групи. Ова најдобро се одредува првенствено со следење на нивото на антитела на IgG и IgM кај членовите на семејството и оние заразени со потешка форма кои не покажуваат симптоми на болеста
АНТИТЕЛА Покрај неизвесните тестови за ПЦР, степенот на инфекција треба да се следи со задолжително следење на антителата на IgG. Луѓето кои имаат IgG антитела се отпорни на инфекцијата. Оваа отпорност кај овој вид на вирус (мали РНК вируси брзо се мутираат, а исто така и вирусот на грип) не е апсолутна, но во огромните или во повеќето случаи е доволна како заштита од потешки форми на инфекција со нови видови.
Затоа, нивото на IgG антитела кај медицинските работници, полицајците и секој што работи во јавниот сектор треба да се утврди што е можно поскоро. Оние кои имаат IgG антитела треба да добијат картичка, бидејќи оние кои имаат IgG антитела, според мое мислење, можат слободно да се движат и, пред сè, слободно да работат. Покрај тоа, оние кои имаат IgG антитела биле заразени и стекнале отпорност или имунитет и немаат потреба да примаат вакцина.
Исто така, се очекува скок на нивото на IgG антитела кон ковид-19 како резултат на вакцинација. Тврдењата на поединците дека вакцината ќе создаде посилна отпорност на инфекција отколку природно заразена, заслужуваат Нобелова награда за откривање на нешто за што се сметаше дека е невозможно, односно за иновации во медицината. Само да ни објасни како е можно тоа.
ДАВАЊЕ НА ПЛАЗМА Конечно, треба да биде можно за сите оние кои имаат IgG антитела да даруваат крв (од 100 до 250 милилитри за оние кои се посилни, чија здравствена состојба го дозволува тоа) да формираат банка за крвна плазма, што, пред сè, ќе биде членови на нивните семејства , но и општеството во целина, го олесни борбата против инфекцијата. Серумот на пациенти со IgG антитела кои биле заразени, делумно центрифугирани и делумно концентрирани, класифицирани по крвна група и RH фактор, би се давал на тешко болни пациенти пред нивната состојба да излезе од контрола.
Новата брава нема да реши ништо за луѓето, исто како што овие и слични мерки досега не решија ништо. Многу подобар начин е мадридскиот модел со постепено олеснување на мерките и враќање на релативната нормалност, но со далеку поголемо следење на нивото на IgG антитела кај популацијата.
(Авторот е радионеурологист и ова е негов личен став)
