СВЕТЛАНА СЛАПШАК
Нобеловиот комитет за мир, кој работи во Осло, се однесува најодвратно. Тие успеаја да најдат нешто уште погнасно од наградата за Трамп. Тој може да почека, има уште три опции, веројатно повеќе
Марија Корина Мачадо е лидерка на десничарската опозиција во Венецуела, која бара странска – американска – воена интервенција да го отстрани избраниот претседател Мадуро. Со други зборови, најблискиот сојузник на Трамп1 кој со месеци потопува венецуелски бродови под претпоставка дека шверцуваат дрога во САД. Жртвите се секако над над стотина, бидејќи американското оружје едноставно го уништува бродот. Венецуелските власти тврдат дека сите потонати бродови биле рибарски бродови, но кој ќе му верува на ужасниот тиранин во земја која е речиси уништена од американското ембарго, а поради нафтата што Трамп ја смета за своја. Трамп отворено зборува за воена интервенција во Венецуела и веројатноста за отворање ново бојно поле е многу висока и многу блиска. Дали некој се сеќава дека пред неколку години, во својот прв мандат, Трамп често зборуваше за „нашата нафта во Сирија“? Без разлика каде е, во неговата глава нафтата е секогаш „наша“, а сега е поважна од кога било, во кризата со гасот од Русија.
Марија Корина Мачадо ја претставува венецуелската буржоазија и американскиот капитализам, а обвиненијата против неа и нејзиното кратко апсење беа поврзани со нејзиниот обид за државен удар. Кога поради ова не можеше да се кандидира за претседател, таа номинираше еден навистина изгубен, ако не и сенилен, старец за кандидат, кој по изборниот пораз најде засолниште во Шпанија, во круговите на Франко. Мачадо се крие во Венецуела, што е приказна за непросветени. Нејзината демократска програма се базира на тоа Америка воено да ја окупира Венецуела и да спроведе демократија според рецептот на Ирак, Либија и Авганистан. Венецуела, благодарение на американската пропагандна завера и целосното незнаење на медиумите, постојано се прикажува како пекол на земјата. Инаку, тоа е земјата со најбогати резерви на нафта во светот, што објаснува речиси сè.
Разновидноста на општествената организација на земјата, со изолирани и добро заштитени богати луѓе, рурални задруги кои си го прават своето, честопати против намерите на државата, левичарски комуни кои имаат целосна автономија во средината на Каракас (со сопствена армија) е непозната за светската јавност. Многумина во Венецуела се против Мадуро; пред сè затоа што е значително помалку паметен, вешт и успешен од Уго Чавез, но практично нема цензура, а Мадуро во својата амбиција мораше да понуди огромни отстапки за да се одржи во земја практично уништена од американското ембарго. Венецуела, со своето кафе, чоколадо, плажи, риболов, храна, народна уметност, можеше да биде рај на земјата; но има нафта и револуционерна колективна енергија, што е неподнослива комбинација за Трамп. Државата ги одржува карактеристиките на социјална држава – здравствена заштита, образование и, во исто време, отсуство на државен притисок врз приватната иницијатива. Ембаргото и изолацијата само ја зајакнаа состојбата на умот на Венецуелците. Дали некој денес сериозно мисли дека национализацијата на нафтата би била штетна за оваа земја?
Трамп воопшто не беше возбуден од фактот дека неговиот сојузник ја доби Нобеловата награда за мир, а неговиот луд егоизам беше смирен со бланко чек со кој може да ја нападне Венецуела и да ја преземе „нашата нафта“: поголемиот дел од неа ќе му се влее во џебовите, а „демократската“ надеж за мир во светот ќе го добие својот дел – но не пред Венецуела да стане новата Газа.
Во целата оваа валкана игра, Нобеловиот комитет за мир, кој работи во Осло, се однесува најодвратно. Тие успеаја да најдат нешто уште погнасно од наградата за Трамп. Тој може да почека, има уште три опции, веројатно повеќе, мала војна со воведување на парламентарна демократија не може да наштети таму. Кој ќе го разбере ова подобро од норвешките богаташии со нафта, кои во дискретна протестантска скромност се забавуваат во огромните морски резерви на нафта?
(pescanik.net)
