Човекот кој пленеше со спортски резултати, станува катастрофа кога станува збор за политика. Врвниот спортист кој добиваше удари во базенот не може да се помири со тоа дека некој го критикува
НЕНАД КУЛАЧИН
Некогаш најдобриот и најплатен ватерполист во светот, Александар Шапиќ се впушти во матните политички води кога ја закачи својата капа на колче. Во политиката влезе на полесен начин, директно на власт со сесрдна помош на тогашниот претседател на Србија, Борис Тадиќ, и се уште преживува, бидејќи беше доведен под закрилата на актуелниот претседател, неговиот истоименик – Вучиќ.
Неговиот политички пат е поплочен со кратенки. Секогаш на власт и со моќ. Кога Демократската партија ги загуби изборите во 2012 година, тој беше член уште две години, а потоа основа своја група на граѓани, која подоцна стана партија СПАС. Во мај 2021 година, СПАС се спои во Српската напредна партија (СНС). Тој веднаш стана потпретседател на партијата на чело со Александар Вучиќ во тоа време.
Своевремено изјави дека би бил „најголемата будала на светот“ ако соработува со оние што го напаѓаат на начин на кој тоа го прават прогресивците на Вучиќ. На крајот, сепак, тоа не го спречи да сади тикви со нив, па дури и да стане нивни потпретседател!
Веднаш штом зачекори во СНС, сфати дека може да направи што сака. Им се закануваше на новинарите дека ќе им го откине срцето директно од ТВ срудио, но обвинителството ја отфрли кривичната пријава, бидејќи, се толкува дека заканата е упатена во условна ситуација: да ги сретнам на улица, ќе им ги скинам срцата. Шапиќ оваа победа во обвинителството ја прослави со поднесување тужби за шлаканица против истите новинари. Пред некој ден дури и на суд призна дека ги тужел за да ги исцрпи финансиски и да ги натера да престанат да го критикуваат.
Човек кој пленеше со спортски резултати, станува катастрофа кога станува збор за политика. Врвен спортист кој примаше удари во базенот, не може да се помири со фактот дека некој го критикува. Тој избира кој ќе одговори на прашањата. Тој незгодно скока кога одговара, а постојано ги етикетира и навредува новинарите.
НЕОБЈАСНИВИ ЛИЗГАЊА Неодамна при размена на мислења со граѓани во Нов Белград, на еден од нив му го украде телефонот и го скрши. Постојано е во некоја агресивна стража против секој што го критикува. Така му рече на адвокат во судница: што зборуваш? Тој им порача на граѓаните кои го опкружуваат да не го допираат, бидејќи тоа може да биде лошо за нив и дека има право да се брани.
Дури дојде дотаму да се кара со Сараево. Многу му пречеше што Сараево има феноменален филмски фестивал и рече дека тој како градоначалник на Белград нема да дозволи Сараево да има подобар филмски фестивал од Белград.
Раководството на Шапиќ со Белград ги одбележаа и лапсусите кои се необјасниви, особено за некој со докторат на науки како него. Тој рече за една африканска земја дека е „наречена Намбија“. Тој го критикуваше известувањето на телевизијата N1 велејќи дека тие монтираат подобро од „Cubic“, веројатно мислејќи на режисерот Стенли Кјубрик. Во една прилика рече дека „градскиот апарат му овозможил многу поголем продор во целото население и граѓаните на нашиот град“. Коментирајќи ги забелешките на граѓаните дека во Белград понекогаш се сечат здрави дрвја, тој рече дека „никој не е луд да сече здраво дрво, туку да го кастри“.
„Важно е редовно да се закројува, бидејќи дрвјата што паднале биле или заболени или скапани одвнатре или не биле кастрирани“, вели Шапиќ, веројатно сакајќи да каже „искастрени“.
Новинарот Душан Чавиќ го нарече „дрипчина“ и „магаре“ само затоа што го праша: Каде бевте пред Рибникар да се поклоните на сенките на мртвите деца, алудирајќи на обидот на градоначалникот да го премести палењето свеќи на платото пред Градското собрание наместо пред самото училиште. Тој најави и дека во Белград ќе се кремираат мртви животни и домашни миленици, а нивните „датуми“ ќе бидат оставени на новоизградените гробишта за домашни миленици.
ЗАТАЛКАН ВО ПОЛИТИКАТА Покрај масовните лапсуси, Шапиќ експлодираше и по прашањето на национализмот, откако се приклучи на СНС. Тој стана голем Србин. Толку е голем што гробот на Тито му попречи. И додека гробот на Тито се преместува среде изборна кампања, тој бара да се најде друг гроб, односно местото каде што е погребан командантот на југословенската војска во татковината Драгољуб Дража Михаиловиќ. Тој целосно се вклопи во популизмот кој владее во Србија веќе 13 години, а своето однесување го оправдува со тоа дека е човек од крв и месо.
Идеално се вклопи во однесувањето на актуелната власт. Арогантен е, агресивен, но за разлика од Вучиќ ја нема таа харизма. Ако се суди по изборните резултати од декември минатата година, неговото доаѓање во СНС не го зголеми бројот на гласови, туку ги одзеде. Тоа особено беше видливо во Нов Белград, каде што долги години беше градоначалник на општината. Сепак, тоа е сè уште таму, во врвот.
Веројатно заради мирот во куќата и неподготвеноста да прави големи резови, Вучиќ го толерира Шапиќ. Исто така, важно е да се напомене дека, за разлика од сите повидливи прогресивци, ретко слушаме дека Шапиќ се повикува на Вучиќ и го велича. Тој неодамна направи исклучок кога рече дека ставот на Вучиќ „со кој се отфрлаат обидите да се окарактеризира српскиот народ како геноциден, е пресвртница во државната и националната политика на Србија“.
Благодарение на политиката, Шапиќ доживеа неповратно назадување и прашање е каде ќе го одведе на крајот. За тоа, пред се, треба да размислува. Сигурно залутал во политиката, а Вучиќ секако е свесен за тоа и ќе знае што и како да се справи со него.
ОД КАПАТА ЗА БАЗЕН ДО ЧЕТНИЧКА ШУБАРА Некогаш еден од најдобрите ватерполисти во светот, денес се обидува да ја освои позицијата со екстремната реторика на Шешељев, односно со величање на четниците и барања за преместување на гробот на Тито од Дедиње.
„Ни треба српска, а не квазијугословенска политика“, вреска тој од државната и парадржавната телевизија, а новинарите од медиумите кои не се контролирани од државата нема да одговорат на конкретните, честопати многу сложени прашања кои се важни за животот на граѓаните на главниот град.
Зошто Шапиќ го прави ова, тој самиот веројатно не знае, но врз основа на неговото двократно претседавање со општината Нови Београд може многу да се заклучи.
На пример, како може во ист живот да се биде и власт и опозиција, и помошник на градоначалникот на Белград, Драган Ѓилас, и главен човек на Вучиќ за Белград, и се друго ако заврши само со една цел: да зголемување на имотот во истиот тој Нов Белград до Сава или на друго место или бројот на вистински или фиктивни магистерски или докторски дипломи, главно спорни, на приватните универзитети.
ТИТО ДА СЕ ВРАТИ ВО КУМРОВЕЦ Шапиќ не зборува за тоа, ниту за бројните неволји со кои се соочува град со големина на Белград, но сака да се експонира како четник, извинете, врвен српски патриот, а неодамна и бранител на „најубавиот српски грајд“, оној меѓу Белата дворец до Музејот на Југославија. Летото каде што се наоѓа Куќата на цвеќето, каде Јосип Броз Тито почива веќе четири и пол децении.
Таа белградска „глајда“ ќе беше заштитена со откопување на поранешниот доживотен претседател на СФР Југославија и испраќање во родниот Кумровец, што беше и изгледа остана омилена фраза на разни српски „патриоти“ уште од времето на силниот кумовски Драшковиќ- Шешељскив врски. Во настапот на Шапиќ изгледа вака:
„По Втората светска војна Драгољуб Михаиловиќ го прогласивме за предавник, а за водач го прогласивме хрватскиот каплар Јосип Броз Тито, кој 70 години ни ја кроеше судбината и кој, за жал, не доведе до војните од 90-тите и крвопролевањето што го имавме.”.
Шапиќ со само оваа една реченица толку многу се зафркава со „славното“ минато што можеше да му позавиди и самиот Радош Бајиќ, кому за тоа му требаа дури две ТВ серии „Равна гора“ и „Воздушен мост“, прикажани во ударниот термин. на она што сосема погрешно се нарекува медиумски јавен сервис на Србија.
Поедноставно кажано, Том Соер не е виновен за се’, како што мислеше и пееше Ѓорѓе Балашевиќ, туку за се’ е „виновен“ Јосип Броз, како што неодамна на истото место впечатливо објасни Томислав Марковиќ. Кој сака и кој сака да чита, бујрум. Кандидатот за градоначалник секако не е меѓу нив.
Наместо да ја чита, особено нашата загрозена понова политичка историја, кандидатот за градоначалник и пет месеци претседател на Привремената управа со Белград претпочита да поставува прашања како на опозициските лидери им пречи кога го споменува Драгољуб Михаиловиќ или „како еден од најпознатите српски офицери комунистичкиот режим ги прогласи за предавник“, а не им пречи промовирањето на антисрпската политика“.
ТИЕ ГО САКААТ ДИНКО А НЕ ГО САКААТ ДРАЖА Шапиќ не пропушти да се вклучи во сега оркестрираната харанга против новосадскиот професор Динко Грухоњиќ поради неговата минатогодишна (!) реакција во Дубровник кон сите оние кои го нарекуваат Сабахудин иако се вика Динко, со тој очигледно неуспешен обид да се пошегува со свој трошок (како Динко Шакиќ, командант на усташкиот логор Јасеновац).
Од самата изјава, на Шапиќ повеќе му пречело тоа што опозицијата сега го брани правото на Грухоњиќ на слободно мислење загарантирано со Уставот на Србија, отколку неговите безброј пати повторувани ескапади за генералот Михаиловиќ. Накратко, тие го сакаат Динко, а не го сакаат Дража, што се гледа од „срамните, шовинистички и сепаратистички изјави насочени против српскиот народ“.
Затоа се пожали на оние кои „подржуваат некој што го споредуваат со Динк Шакиќ, озлогласениот чувар на логорот во Јасеновац, каде загинаа стотици илјади Срби“, а кога го споменува Драгољуб Михаиловиќ, како што вели, оние кои промовираат антисрпската политика „добар дел од опозицијата, не само медиумите, туку и партиите, леви либерали“, „му скокаат на глава“.
Според Шапиќ, за очекување било некој да напише ваква порака на влезот од зградата на Грухоњиќ, „во Нови Сад, во Србија, земјата во која живее и против чиј народ зборувал во Хрватска“.
Да потсетиме дека пораката воопшто не беше порака, туку смртна закана.
„Како требаше да го пречекаат? Со цветни ливчиња? Требаше ли да го пречекаат со пуштање музика и гушкање и бакнување?“, праша Шапиќ.
Ваквите прашања и заклучоци за усташлуците и етикетирањето на сите противници на актуелната власт, од која Шапиќ е само една од многуте личности, воопшто не изненадуваат. Поточно, може да се каже дека е продолжување на политиката на човек кој наместо капа во базенот под кој стекна светска слава, стави четничка капа која треба да обезбеди убав и безбеден престој во Старата Палата. Овој пат во служба на директна предизборна кампања, бидејќи има повторени избори во Белград и локални избори во Нови Сад.
Неговиот србизам наместо вистинска изборна кампања, тепање на српскиот градоначалник во космополитски Белград, антијугословенството како антисрбизам и слично, се само показатели за отсуството на вистинска програма, која, како што сите знаат, се пишува во соседната зграда на Претседателството на Србија, а се вика „Експо 2027“ и важи не само за Белград туку и за цела Србија.
МУРАЛОТ НА МЛАДИЌ КАКО „ДЕКОРАЦИЈА НА БЕЛГРАД“ Ова многу добро го знае и овој поранешен опозиционер кој одамна се договори со Вучиќ на кого му ја продаде партијата за градоначалник, за кого споменатиот Томислав Марковиќ пишуваше пред речиси две години во коментар за Ал Џезира.
Кога Младинската иницијатива за човекови права го повика Шапиќ да им нареди на општинските служби таму да го отстранат муралот со ликот на Ратко Младиќ на аголот од улиците Његошева и Алекса Ненадовиќ, градоначалникот со огорченост го одби предлогот, велејќи дека муралот на Ратко Младиќ е „ украс на Белград“. Богохулно е, напиша Марковиќ, да се замолат обожавателите на воените злосторници да го отстранат муралот на Младиќ, бидејќи тоа би било исто како да се бара од свештениците да отстранат фреските и иконите од православна црква.
„За градоначалникот, ваквите мурали се украс, а не исмејување на градот, како оние кои не се склони да ги величаат масовните убиства на невооружени цивили, пукањето на затвореници, гранатирањето и снајперите на мирните жители, убивањето деца. , опсадата на градовите и сличните херојски потфати, сакаат да верува.“ смета Марковиќ.
Ништо чудно од некој што во Веселин Шљиванчанин не гледа само лице осудено за воени злосторства во Овчара и во Вуковар, туку и како народен херој или негов долгогодишен заменик, потпретседателот на општина Нови Белград Светозар Андриќ, кој како Основачот на кампот за бошњачки муслимани во Сушица кај Власеница ќе оди до пратеник во српското Собрание.
Марковиќ правилно забележува дека Шапиќ само се согласува со доминантната идеолошка матрица, дополнително легитимизирајќи ја и проширувајќи го просторот за нејзино дејствување, па заклучува:
„Култот на воените злосторници, фалсификувањето на поновата историја, дебели лаги за таканаречените херои кои само го бранеле српскиот народ, негирање на судски утврдени факти, негирање на злосторствата кои му се познати на целиот свет – ова се основните состојки на еден злобен идеологија која продолжува да го загрозува целиот регион, уништувајќи ја земјата по патот од кој потекнува. Градоначалникот на Белград е само уште еден експонент на тој криминален светоглед, кој во Србија ги има илјадници“.
Затоа не случајно брадестиот млад човек кој ги предводи оние кои бараат разрешување на Динко Грухоњиќ на протестот пред Филозофскиот факултет носат маици на која пишува „El comandante“ со слика на Милорад Улемек Легија, осуден на 40 години затвор за убиството на Зоран Ѓинѓиќ.
