Еден од можните потези на демократите, како што пренесува „Фокс њуз“, е заканата дека, откако тие ја освоија власта во Конгресот во ноември, а ако Бајден победи на изборите, тој да започне реформа на Врховниот суд со зголемување на бројот на судии и неутрализирање на влијанието на конзервативните судии
Демократите го бојкотираа неодамнешното гласање за нејзина потврда
Сите 12 републикански членови на Сенатската комисија за правосудство гласаа за потврда на Ејми Кони Барет за судијка на Врховниот суд.
Со тоа се отвора патот за крајно гласање за нејзината номинација од целиот Сенат в понеделник (односно рано утрото по македонск9о време).
Лидерот на демократското малцинство во Сенатот Чак Шумер го повтори ставот дека е против номинирање судија толку близу до изборниот ден, велејќи дека таква одлука треба да биде оставена на тој што ќе победи на изборите на трети ноември.Тој нагласи дека конгресниот процес за потврда на Барет е „најпартиски и најнелегитимен во историјата на номинации за Врховниот суд“.
Претседавачот со Комисијата за правосудство Линдзи Грем, пак, рече дека бојкотот на денешното гласање ѝ прави противуслуга на судијката Барет, која заслужува да добие гласови, за или против. Со мнозинство на републиканците во Сенатот, 53 наспроти 47 гласови на демократите, Грем изрази оптимизам за потврда на номинацијата на Барет.
„Судијката Барет заслужува да биде во Врховниот суд и ќе биде потврдена“, рече тој
Берет е релативно млада (48) и затоа ветува, и како таква ќе е долговечна во фотелјата на Врховниот суд. Постојан борец за почитување на Уставот во оригинална смисла, и во своето писмено издание и во неговиот дух, таа застапува подеднакво недвосмислени ставови за други горливи прашања од тековниот социјален момент во Америка, без разлика дали станува збор за контрола на имиграција, носењето на лично оружје или здравствениот систем Доколку се поврзат повеќемесечните најави на претседателот за можни изборни манипулации и брзината со која е даден предлогот, одлуката очигледно е подготвувана подолго време. И тоа од 2017 година, кога го назначи Брет Кавано наместо судијата Ентони Кенеди, кога Трамп изјави: „Ја штедам за Берет за Гинсбург!“, што уште еден недозволив фаг на првиот човек на Белата куќа. Сега треба само тоа да стапи на сила. И моментот не е лош за републиканците. Не само што не е лош, туку веројатно е и многу подобро отколку што ќе беше ако се случеше по изборите во ноември. Доколку биде избрана, и колку што трае рабоотниот век нејзината претходничка, судијата Гинцберг, таа дополнително ќе го зајакне деценискиот конзервативен профил на највисоката судска инстанца, во која конзервативните судии ќе имаат удобно мнозинство од шест насппроти тројца.
Покрај демократите, водечките продемократски медиуми се натпреваруваат да ги осудат постапките на сегашниот шеф на државата околу изборот на нов судија. Сепак, на Берет е тешко да и се најде слаба точка, без да го претвори нападот врз неа во бумеранг: токму идентитетската политика се залагаат американските либерали, барем со зборови. Не случајно повеќето критики кон неа се прогласени за сексистички и што е уште поважно, дискриминирачки: точно е дека таа е побожна католичка, а католиците се малцинство кои, само врз основа на тоа, мораат да уживаат во заштитата.
Од друга страна, таа има седум деца, од кои пет се биолошки и две посвоени, од Хаити, што ја елиминира можноста однапред да и се припишуваат расистички ставови, што е етикета што либералите со задоволство им ја придаваат на конзервативците. Нејзиниот најмлад син е роден со Даунов синдром, па никој не може да ја обвини дека не ја знае важноста на здравствената заштита и неопходноста од покривање со неа на најсиромасите. Со еден збор, без разлика дали се согласувате или не се согласувате со нејзините правни и политички ставови, не можете да ја оспорите нејзината постојаност, бидејќи таа живее во согласност со она што го проповеда. А, демократите се најтенки тука, и тоа, во голема мера, ги чинеше победа на последните избори.
Како и секогаш, сè се случува со причина. И ова преориентирање кон Врховниот суд не е случајно. Постојат најмалку три причини за ова.
Првиот е несомнено огромниот резултат што Трамп го освои околу Израел – од двете нови амбасади во Ерусалим преку признавање на Обединетите Арапски Емирати и Бахреин до премолчена нормализација на односите со Ријад и другите сателити на Арапската лига. Еврејската заедница во Америка ќе знае да го цени тоа за време на изборите (и со гласови и со донации). Контрапродуктивно е да се критикува нешто што е успешно.
Второ, продолжуваат расправиите во скоро сите полиња на постапките на Доналд Трамп – целиот негов живот. Тоа апсолутно не го спречи да стане претседател. Веројатно го мотивирало. Да го нападнеш со нешто што не ја погодува целта не е рационално, и уште поважно – не дава резултати.
Трето, далекусежната, стратешка последица од конституирање на конзервативно судство, чии одлуки за ехо ќе резонираат со политичката пракса и институционалната трансформација на САД во следните децении, е од суштинско значење за иднината на американскиот правен систем.
Борбата на демократите е разбирлива, секако оправдана од перспективата на оние што ги поддржуваат, но, како што обично се случува во политиката, таа е неконзистентна, барем во аргументите што се нудат. Администрацијата на Обама се обиде, но не успеа, да назначи судија во 2016 година, на крајот на неговиот втор претседателски мандат. Републиканците, кои сè уште имаа мнозинство во Сенатот, ја спречија во тоа со маратонски расправи. Самата судијка Гинсберг тогаш предложи секој претседател да биде избран на четири години, а не на пократок рок на неодредено време, така што немаше причина да се одложат изборите. Сепак, судијата Гинсберг наводно го сменила тој став пред нејзината смрт: таа изрази желба нејзиниот наследник да не биде назначен пред инаугурацијата на следниот претседател. Ако тоа е вистина, тогаш е сосема несоодветно – само во средновековните монархии се добиваат позиции врз основа на желби. Во демократија, позициите се добиваат врз основа на утврдени процедури. Колку што некому му пречат и колку што резултатите се косат со нечии желби, дури и ако тие желби ги презентираат водечките американски продемократски медиуми речиси како уставна категорија.
Еден од можните потези на демократите, како што пренесува „Фокс њуз“, е заканата дека, откако тие ја освоија власта во Конгресот во ноември, а ако Бајден победи на изборите, тој да започне реформа на Врховниот суд со зголемување на бројот на судии и неутрализирање на влијанието на конзервативните судии. Тоа е потег што Рузвелт го повлече во своето време и го искористи за да обезбеди имплементација на Њу дилот. Се чини, барем според оваа најава, ако се оствари, дека не само Трамп ги уништува институциите … Како и во шахот, обично првите потези не се најважни, туку оние што следат. Демократите нема да можат да ги матираат републиканците во оваа конфигурација. Тие го немаат она што го имаше Рузвелт во 1937 година: прво, нова, единствена и добро осмислена политика, и, второ, околности и домашни – тешките последици од Големата депресија – и меѓународните – кога ги нарече баучи комунистичкиот Советски сојуз и нацистичка Германија кои одеа рака под рака со него. и ја направи таа политика успешна.
Демократите веројатно ја пропуштаат првата, а особено втората шанса. Сепак, со ваквиот развој на настаните, републиканците веројатно ќе имаат многу добри шанси да ја изедначат прогресивната, дури и независна, природа на Врховниот суд во следната поделба на политичките мапи на долг рок, доколку демократите ја спроведат најавата за реформа на Врховниот суд. Времето, кога се во прашање стратешките работи, во секој случај има само ограничена улога. Далеку поважни се трпеливоста, прилагодливоста и вистинскиот момент за клучен потег.
