Режисерското дуо Даниелс стана сериозни автори благодарение на крајно сонливиот филм „Сите во исто време“, кој малкумина го разбраа, но сите ја поздравија нивната храброст да експериментираат
ДРАГАН ЈОВИЧЕВИЌ
Најдобар филм снимен минатата година во Америка е Вавилон на Демиен Шазел. Но, тој не доби Оскар. Не беше ни номиниран, не сметајќи ги техничките категории во кои исто така остана без признание. Обидувајќи се да ги задоволи диктатите на новото време, кои на многу начини се во режија на активистички групи, корисници на социјалните мрежи и самите филмски студија, користејќи го моментот на намаленото влијание на филмската критика врз вкусот на кино публиката со цел вешто да се засадува, преку разни интернет платформи, достигнувања кои ни оддалеку не ги задоволуваат филмските стандарди и критериуми, Американската академија за филмски уметности од година во година се занимава само со едно колективно задоволување на политичката коректност, како резултат на што уметноста на филмот претрпе многу удари. Овогодинешното доделување на Оскарите ја продолжи таа серија.
Имаше многу нелогичности во самите номинации, но и во доделените награди. Со цел да се врати радикалниот пад на она што некогаш беше најгледаната и најгламурозната церемонија во светот, но и да покажат колку се отворени за различностите, гласачите на Академијата првично ги групираа номинациите според различни делови од светот: Далечниот Исток, со приказната за едно мигрантско семејство кое поради неможноста да го постигне својот „американски сон“ се распрснува во бескрајниот мултиверзум; Индија, со песна за масите од сосема небитен филм и документарец за слон; кон Европа, што е со третата и најслаба адаптација на познатиот роман на Ерих Марија Ремарк претворена во кич воен спектакл на германски јазик, што е со мрачните ирски приказни… И треба да кажам – сите зедоа неколку статуетки, од кои На запад ништо ново најмногу профитираше, освојувајќи дури четири Оскари, вклучително и за филм надвор од англиското говорно подрачје.
Режисерското дуо Даниелс (по потписот на Даниел Кван и Даниел Шајнерт) станаа неочекувани хитмејкери, но и сериозни автори благодарение на исклучително сонливиот филм „Сите во исто време“, кој малкумина го разбраа, но сите му аплаудираа, поздравувајќи ја нивната храброст да експериментираат со жанрот, формата и филмски наратив. Даниелс однесе три клучни почести – филм, режија, оригинално сценарио. Нивната актерка Мишел Јео стана првата Азијка која доби Оскар за главна улога, а самиот филм влезе во листата на достигнувања кои беа наградени во дури три актерски категории (покрај неа Џејми Ли Кертис и Џонатан Ке Кван победија за епизоди), што ретко се случува, па дури и кога се случи, беа избрани навистина вредни и култни дела како што е Телевизиската мрежа на Сидни Ламет, на пример. Ако некој од целата екипа на тој филм навистина заслужил Оскар, тогаш тоа е монтажерот Пол Роџерс, кој успеал да состави интригантна содржина од таков материјал. Четвртиот Оскар за глума на Брендан Фрејзер му припадна за неговата извонредна патетична изведба во Китот на Дарен Аронофски, бидејќи Академијата сака да ги наградува тие аутсајдери. Но, дека има правда, докажува и Оскар за најдобра шминка, доделен на навистина извонредната маска што Фрејзер ја носи во тој филм. Актерката Сара Поли ги исполни и квотите за адаптација на романот Разговори на жени, кој беше претворен во ужасен филм, но повторно, во годината на општ недостаток на квалитетни филмови направени од жени, Академијата мораше да избере едно валидно дело според според нивните критериуми. И тоа мора да се признае дека не е полошо од продолженијата на Avatar или Top Gun, кои беа сосема незаслужено номинирани за филмови, но заслужено наградени во техничките категории. Донекаде добрите или навистина добрите филмови останаа под линијата – Катранот на Тод Филдс, Елвис на Баз Ларман, Триаголникот на тагите на Рубен Естлунд и неприфатливо потценетиот Фабелманови на Стивен Спилберг. Да не зборуваме за странски филмови…
И самата церемонија беше во ред. Многу солзи, случаен хумор, патетични благодарници постојано прекинати, тоалети од врвни до скандалозни, магаре на сцена, солиден Џими Кимел во улога на водител, бремена Ријана, Лејди Гага во домашното издание.. Сè некако течеше, помалку здодевно од вообичаено, без скандали, шамари, но повторно, претпоставувам, со доволно материјал за да се разгори разговорот за Оскарите уште неколку дена потоа. Филмовите ќе бидат говор на градот доколку вистинската седма уметност некогаш се врати на сцената на театарот Кодак.
