Со вооружена придружба, во отсуство на машки членови на семејството, полјакот во полето на бегот Идриз ја киднапирал убавата Јовка и ја однел во неговото родно село Миратовац. По неговата смрт, со трите синови Јовка се преселила во Турција
Јовка Кумановка, убава, згодна девојка од младите Нагоричани, од маалото Пиленци, некаде на почетокот на 20 век, го привлекла вниманието на сите, а особено на младите мажи, подготвени за брак. Но, кон неа не остана рамнодушен ниту младиот Турчин Латиф.
Јовка знаела да ја истакне својата убавина и привлечност, пред се преку педантно и вкусно облекување. Така е, дури и кога одела на нива, да пере, на свадба, на собир или на некоја спонтана веселба во соседното село Војник, каде што живееле претежно Роми, познати по својата музика и радост.
Во тие времиња, Латиф, кој бил полјак, често се среќавал и ја гледал Јовка на имот во сопственост на извесен паша Идриз. Во неколку наврати отворено и изразувал сочувство. Дури се осмелил да оди кај неа дома за да ги запроси нејзините родители, поточно браќата кои биле неколку години постари од Јовка. Но, тој бил одбиен, бидејќи не сакале нивната сестра да стане Турчинка.
Со вооружена придружба, во отсуство на машки членови на семејството, ја киднапирал убавата Јовка и ја однел во неговото родно село Миратовац, во близина на Прешево, кое во тоа време не било дел од Србија.
Секако, блиските на Јовка брзо реагирала, се пожалиле на турските власти во Куманово, но делумно поради незаинтересираност, а пред се поради познатата турска мрзеливост, дури по една година била донесена одлука Јовка да се врати кај семејството во Младо Нагоричани.
Сепак, веќе беше доцна, бидејќи Јовка веќе имала дете, а таа самата не сакаше да се врати, бидејќи, наводно добро ја чувал Латиф.
По киднапирањето, Латиф никогаш не се вратил на овие простори, бидејќи знаел што го чека. Во песната се спомнува како Јовка одела низ Кумановско поле и изгубил златен синџир…
Навистина се случувало да се изгуби синџир, бидејќи во тоа време девојките и младите невести често биле украсени со многу синџири. Инаку, самата песна е составена и испеана од народот. Сите елементи од песната која најдобро се помни по интерпратацијата на Вања Лазарева се дел од вистински настани.
Впрочем, по ослободувањето на државата, односно по смртта на нејзиниот сопруг некаде во 1945 година, Јовка со трите сина се преселила во Куманово, каде што синовите работеле, а најмладиот работел како келнер во ресторан во Куманово.
А во периодот од 1952 до 1960 година сите се преселиле во Турција.
