Последниот сведок на пукањето во Шумарице почина. Во телото имал 11 рани од куршуми. Пронајден е од неговата мајка. Драгољуб Јовановиќ целосно се опорави и чесно преживеа 77 години. Во неговата зрела ера, тој ја иницираше изградбата на Меморијалниот музеј „21. Октомври” и беше негов прв директор
Последниот сведок на страдањето во Крагуевац во 1941 година, Драгољуб Јовановиќ, почина на 94-годишна возраст. Оваа вест ја соопшти историчарот Дејан Ристиќ. Сега покојниот Јовановиќ тогаш имал само 17 години.
„Во телото имал дури 11 рани од куршуми. Тој беше сериозно ранет и умира. Тој беше пронајден од страна на неговата мајка, речиси на издишување. Таа тајно го префрлила во нивната куќа и, со ангажирање на добар доктор, преживеал и закрепнал во наредните месеци. Според неговите зборови, кога го опишува моментот на стлетието, како и подоцна истиот ден, се нашол тешко ранет меѓу труповите на невините соученици и наставници, го слушнал гласот на мајка му, која го барала со узвикување на негоото име. Драгољуб на тој глас се сеќавал целиот живот. Јовановиќ целосно се опоравил и чесно преживеал 77 години. Во неговата зрела ера, тој ја иницираше изградбата на Меморијалниот музеј ’21. Октомври’ и беше негов прв директор”, рече Ристиќ.
Тој додаде дека Јовановиќ починал само два дена пред годишнината – 77 години
„Чичко Драгољуб до неговите последни денови остана достоинствен и доблесен старец, еден од ретките преживеани на едно од најстрашните злосторства. Со вроденото благородништво со децении, тој сведочеше за себе и за трагедијата на неговите соработници. Јас се сеќавам него денес како што беше за време на нашите средби – стамен, бела коса и мустаќи, благороден, нежен и внимателен, достоинствено, без и најмала омраза кога говори за злосторниците. Чесно ја носеше на своите раменици трагедијата во Шумарице.
– Кога се сретнувавме од него учев што значи да се биде човек, грижлив, силен и несебичен. Веста за неговата смрт ја немаше во медиумите, такви вести кај нашите весници нема. До мене таа стигна по приватни канали, со задоцнување. И тоа во денови кога треба да се сеќаваме на тие невини жртви во Шумарице. Знам дека чичко Драгољуб сега е одоново со своите другари со кои во Крагуевац страдаше од 19 д0 21 октомври 1941 година. Знам дека тие сега задно чекорат по патеките на своето нагло, трагично прекинување на нивното детство. Јас нема да го заборавам него а ве молам и вс медиумите тоа а не дозволите да го заборавиме.
Масакрот во Крагуевац е масакр кој беше против цивилното население од Крагуевац и околните села, извршени од страна на единици на германскиот Вермахт на 19, 20 и 21 октомври 1941 година. Во овој криминал беа убиени околу 3.000 жители на Крагуевац и околните села, меѓу кои и 300 студенти од Крагуевац и петнаесет деца на возраст меѓу 8 и 15 години. По Втората светска војна се веруваше дека 7.000 цивили се убиени.
Пукањето беше спроведено како одмазда за 10 загинати и 26 повредени германски војници по конфликтот со партизаните и четниците во престрелка на половина пат помеѓу Бар и Љуљац. Германскиот командант Франк Беме на 10 октомври 1941 година издаде наредба за убивање на 100 лица за еден загинат германски борец а за еден ранет војник – да се срелаат 50 лица. Според оваа сметка, 2.300 луѓе требало да бидат убиени како одмазда. На рдбата ја дал командантот на 749. полк со седиште во Краљево Ото Денш, кистата е пренесена на командантот на 724. полк во Крагуевац – мајор Пол Кениг. Злосторствата се извршени од страна на единиците на 1-виот баталјон на 724-от пешадиски полк и на III баталјон на 749-от пешадиски полк.
Во комеморација на жртвите на стрелањто целата површина на шумата беше претворена во спомен-парк. Меморијалниот комплекс зафаќа површина од 352 акри, и е опкружен со кружниот пат во должина од 7 километри должина, која оди на долините и крај потокот Сушица, каде стрелањата се извршени..Во рамките на комплексот има 10 споменици (иако првично планирано е да бидат 30).
Франц Беме се соочувал со обвинение за масакр во Крагуевац, меѓу обвиненијата за други воени злосторства. Откако бил заробен во Норвешка, тој бил однесен на судењето во Нинберг. Бил обвинет за воени злосторства во Србија во 1941 година. Кога изглдало дека неговата екстрадиција во Југославија била неизбежна, Беме изврши самоубиство со скокање од третиот кат од затворот каде што беше задржан.
Командантот на 704. пешадиска дивизија, генерал Адалберт Лончар, беше осуден на смрт во 1947 година пред Воениот суд во Белград.
