Велика Британија со Брезитот докажува дека Европската унија не и е партнер туку конкурент, како што постојано и го покажавала (на најлош начин во Ирак). Луцидната дијагноза изречена веднаш по референдумот за Брегзит, од страна на поранешниот француски претседател Валери Жискар Дестен, авторот на абортирани Европскиот устав, откако тој беше абортиран во неговата Франција се состоеше во објаснувањето „Што е основата на Европската Унија? Еврото и слободното движење на лицата, според Шенгенскиот договор, кој Британците не го потпишаа
ИНОСЛАВ БЕШКЕР
Обединетото Кралство отсекогаш се чувствувало различно од другите и пристојно да им биде лидер. Таа влезе во Унијата, барајќи посебно место и посебни права. Му беше дозволено да плаќа помалку отколку што тоа го бара големината и обемот на производството, без да се приклучат на монетарната унија ниту на Шенген. Дали Европската унија во следната деценија че го продолжи процесот на внатрешната интеграција, како што се согласи четврт век пред Мастрихт ама процсот практично закочен?
Излезот на Велика Британија е тешкотија за Европската унија, сè повеќе и повеќе јасно се профилира како драма за Велика Британија. Се покажа дека тврдењата на „брегзетерсите” како ЕУ27 мора да ги прифати нивните ставови и како тие имаат профитабилен излез на прошетка – се само замоци во воздухот. Се потврди дека Борис Џонсон повторно гги промени места на фантазиите и реалноста кога тоа сликовито го кажа: „Ние имаме торта и ние ќе си ја јадеме.” Како што сега стојат работите, тие јаделе нешто друго.
Се заканува дури и полош исход: дека Велика Британија може да се премисли во последен момент, да го откаже Brexit, ни остави непотребни трошоци и сите тие преклопувања со бритнката баласт врз и онака се послабата Унија.
Користа е од Брегзит, вклучувајќи ја и можната употреба на моментот дека Европската унија во следната деценија ќе го продолжи процесот на внатрешната интеграција, оној за кој се согласија во пред четврт век во Мастрихт а на чија почетна линија стоеше: Соединетите Американски Држави на Европа? Или процесот на укинување на внатрешни бариери, ќе сопре пткако за та цел создадената Вишеградската група како националистичка и ксенофобична фракција, Ќе се сведе ли Унијта само на одвреме-навреме заеднички пазар и одвреме-навреме слични цели?!
Со она право секоја држава да прибегне кон вето веднаш штом ќе се чувствуваат погодени во својата суета како што Грција, која со години го негираше правото на Македонија како сака да се нарекува?
И двете од овие тенденции не се само присутни, туку и се зајакнуваат, што ја протега секоја Европа во своја насока. Нивната појава е нагласена во Централна Европа (на која се гледа како на носталгична, транснационална, културна Мителевропа), но не се однесува само на оваа или било која одделена територија. Противниците на посилна европска интеграција не се само во поранешниот поданици на Варшавскиот пакт (Полска, Чешка, Словачка и Унгарија, кои ја формираат Вишеградската група), но исто така и хоризонтално распоредени од Атлантскиот океан до Црното Море, бидејќи сега е со упориште во италијанската влада и парламентарното мнозинство (и не помалку значајни и во загрепскиот Пантовчак). Не сум од вчера: Норвешка и Исланд го елиминираа влезот во Унијата, Англија има обезбедено двотретинско мнозинство за да излезе од Европската унија (обезбедувајќи проевропско мнозинство во Шкотска и Северна Ирска). Јас сметам на можноста за излез и на Грција (Grexit беше филолошки модел кој е прилагоден на Brexit.
Велика Британија со Брезитот докажува дека Европската унија не и е партнер туку конкурент, како што постојано и го покажава (на најлош начин во Ирак).
Луцидната дијагноза изречена веднаш по референдумот за Брегзит, од страна на поранешниот француски претседател Валери Жискар Дестен, авторот на абортирани Европскиот устав, откако тој беше абортиран во неговата Франција се состоеше во објаснувањето „Што е основата на Европската Унија? Еврото и слободното движење на лицата, според Шенгенскиот договор, кој Британците не го потпишаа. Велика Британија не излезе од ЕУ, бидејќи, во суштина, веќе биле надвор.”
Кога Велика Британија во 1973 година, пред 45 години, влезе конечно во Европската економска заедница (ЕЕЗ), кој исто така е на шесте (Белгија, Холандија, Луксембург, Германија, Франција, Италија) стануваат Седум, овој чекор се ревидира, а во Вјесник во среда, како конверзија. Се чинеше дека Англија ќе сфати дека нејзиниот Комонвелт (тогашниот британски), создаде една декларација Balfourovih (во Кралскиот конференција на 1926 година), во суштина денатуриран отпаѓање од Краун dekoloniziranoga индискиот потконтинент, во 1947 година, но decolonized Африка 1960 година ќе биде модернизирана верзија на Империјата, ниту основно English пазарот на производи, вклучувајќи и финансиски, и дека Организацијата на Северноатлантскиот договор ќе остане на англо-американската владение, основана во времето на втората светска војна. На крајот се покажа дека овие химери не се исчезнати.
Кога Обединетото Кралство во 1973 година, пред 45 години, конечно влезе во Европската економска заедница (ЕЕЗ), која стана Шесторка (Белгија, Холандија, Луксембург, Германија, Франција, Италија) и стана Седморка, овој чекор, во Вјесник во среда, се објснуваше како обраќање. Се чинеше дека Англија сфати дека нејзиното Комонвелство (кое тогаш се уште: Британско), формирано со една од декларациите на Балфур (на Империската конференција од 1926 година), во суштина денатурирани од падот на круната на деколонизираниот индиски потконтинент од 1947 година и деколонизираната Африка од 1960 година, нема да биде модернизирана верзија на Империјата, со доминација на пазарот за англиски производи, вклучувајќи и финансиски, и дека Северноатлантскиот договор нема да остане англо-американски кондоминиум, основан во времето на Втората светска војна. На крајот, се покажа дека овие химери не исчезнаа, бидејќи црвите на Брегзит мавтаа – што не значи дека тие не остануваат химери.
Велика Британија, сепак, се одлучи за ЕЕЗ (подоцна ЕК и ЕУ) и затоа Европската асоцијација за слободна трговија (ЕФТА), не беше подеднакво профитабилна. ЕФТА се намали откако нејзините основачи – Австрија, Данска, Португалија, Шведска – влегоа во ЕУ, а потоа се поврзаа И со Финска. Од коосновачот останаа само две земји: Норвешка и Швајцарија, секој, бидејќи тие не се профитабилни за да влезат во нивните компаративни предности (Норвешка со фосилни горива, Швајцарија со фосилизирани банки) во ЕУ. Исланд и Лихтенштајн се со нив. Членовите на ЕФТА влегоа во областа на Шенгенската конвенција, но не се во царинска унија, ниту со едни со други, ниту со ЕУ.
Иронијата на судбината, сега ЕФТА (по можност Норвешка) не ја сака Велика Британија назад. Сепак, Англија (без Лондон) и Велс гласаа да ја напуштат Унијата. Тоа е нивното право, се разбира. Фактот дека Обединетото Кралство поверува во очигледна лага (на пример, дека излезот од Унијата ќе и донесе на британската здравствена заштита 350 милиони фунти неделно) не го менува од суштинско значење: тоа е ека суперпривилегираната држава одлучи да ја напушти Унијата.
Велика Британија не беше единствената, која го сопираше процесот на интеграција во Унијата. Не треба да се заборави дека Европскиот устав е урнат од Франција и Холандија. Германија немаше сила за да започне тогаш модел „двоен модел“ за Европа, интегрирајќи ги членовите според уставот кој го усвои. Од разбирливи историски причини, Германија се плашеше – не толку многу од други колку од самата себе – да го преземат водството без Франција.
Британскиот егзодус, во турбулентни времиња, нуди важна, заедничка одбрана и безбедност. Ова е важно, бидејќи, на Соединетите Американски Држави во рамките на постојниот дилетант во Белата куќа, се оддалечија од интересот за НАТО (но тој веќе знаеше да биде инструмент на периферни англо-американските интереси, на пример во Ирак, со катастрофални последици, како појавата на ИСИЛ).
„Премногу е лесно да се преземе нашата безбедност и слобода здраво за готово”, очигледно се реализира веднаш откако после британсккиот референдум, Јенс Столтенберг, наеднаш разбиудената нопрвешка Трнорушка. Како поранешен премиер на земјата, која не сакаше да влезе во Унијата, со цел некој друг да ги користи приходите од небото испратени извори на енергија, го порази шеф на Лабуристичката партија, треба да знаете дека нема економски достигнувања на цивилизацијата не zavazda е: нема нафта од Северното Море, постои само нема социјална држава вашата нација.
Британскиот ослободување нуди важни во турбулентни времиња, заедничка одбрана и безбедност. Ова е важно бидејќи на Соединетите Американски Држави во рамките на сегашниот Груб дилетант во Белата куќа odalečile од интерес за НАТО (но тој веќе знаеше да биде инструмент периферни англо-американските интереси, на пример во Ирак, со катастрофални последици, која припаѓа на појавата на „Исламска Земји “).
“Премногу е лесно да се преземе нашата безбедност и слобода за готово”, очигледно се реализира веднаш откако британската референдум, Јенс Столтенберг, норвешки одеднаш разбуди Заспаната убавица на (политичко, а не воено) предводена Северна Договорот Атлантикот. Како поранешен премиер на земјата, која не сакаше да влезе во Унијата, со цел некој друг да ги користи приходите од неа небото испратени извори на енергија, беше поразен шеф на Лабуристичката партија. Но пораката е: нема нафта од Северното Море, постои само наша социјална држава.
Дилемата е, всушност, едноставно за секоја европска земја: Трамп е незаинтересиран во Европа и е подготвен да брани брутален убиец на новинар со надеж дека нема да престанат парите добиени од царското семејство во Ријад, со Путин кој отворено го прекршува Хелсиншкиот финален акт во Крим или ужива поддршка на Трамп, со Ердоган кој уценува имигранти и, доколку е потребно, за свои внатрешни политички „бутици” ја преработи на концептот на тероризмот, со Франција, која го откачи од злото во Либија, како и на Американците и Британците кои се разгрануваа во Сирија и во Ирак, сакате секој за себе трева да пасе, или ние ќе зајакнуваме економската и конечно ќе изградиме воена и безбедносни унија за одбрана, на својата Европа?
Шкртоста, како суштински атрибут на Европската себичност (или конгломерат на националниот егоизам), придонесе за фактот дека Вашингтон е оставено на иницијативата, како и најголемиот дел од трошоците на НАТО. Наместо тоа, европската одбрана може да започне веднаш, или можеше да се случи пред две години, врз основа на постојните документи – но имаше политичка волја.
Франческа Могерини, заменик-претседателот на Европската комисија и високиот комесар на Европската унија за надворешни работи и безбедносна политика, која е на оваа позиција во исто време и на чело на Европската агенција за одбрана, го презентираше во јуни 2016 четири клучни точки за оваа намена:
Најорпво, борбени групи. Ова се европски мултинационални единици за итна интервенција, кои со години постојат, работат и вежбаат заедно, но никогаш не се користат на теренот. Ние можеме и мора да одлучиме да ги искористиме како инструмент каде и кога е потребна итна европска интервенција. Второ, член 44 од Договорот, дава можност да на помала група земји да и се довери задачата за спроведување на воените операции во име и за сметка на Унијата. Трето, во Брисел, да се формира заеднички Главен штаб за спроведување на сите граѓански и воени операции, во сегашноста и иднината. Тоа може да биде јадро околу кое треба да се изгради заедничка одбранбена структура. Четврто, се консолидираат ресурси за гигантски неопходните инвестиции во Министерството за одбрана.” Таа најави дека нема да чекаат за одобрување на сите, туку дека ќе одат со оние кои се спремни. А времето практично најавува „двојна брзина” за оваа шанса (уште не се користи).
