Што и да се обиде режимот, тоа станува залудно. Времето веќе не работи за Александар Вучиќ. Оттука и оваа жестока предизборна кампања, како да се објавени вонредни парламентарни избори
ИВАН МИЛЕНКОВИЌ
Граѓаните на Србија се нетрпеливи и не се согласуваат со глупостите што ги нуди режимот на Александар Вучиќ. Како би можеле да не бидат: тринаесет години се сведоци на уништување на земјата и на сопствените животи, па дури и овие 11 месеци бунт им изгледаат бавни и неефикасни. Ова нетрпеливост често се изразува во агресивни вербални испади упатени кон помалку нетрпеливи граѓани, па оние кои се на истата страна едноставно подобро се справуваат со напнатите нерви.
Затоа, наместо ненасилни протести, нашите нетрпеливи сограѓани би претпочитале физички да се судрат со режимот. Тие се привлечени од слики од Непал каде што толпа прегазува полиција, потоа му става шлем на главата на тој дебел министер за финансии, го шета низ плиток поток и малку го плеска по млитавиот гол задник (и цврст шлем) по патот. Сепак, на тие слики не се прикажани мртвите. И некако тие не изгледаат важни, тие се далеку.
ПУШЕЊЕТО И ОБОЕНАТА РЕВОЛУЦИЈА Затоа нашите нетрпеливи сограѓани можеби би можеле да се фокусираат малку повеќе на постапките и реториката на режимот, кој, вака срушен, брзо се подготвува за избори.
Да речеме, по луда воена парада што не послужи за ништо друго освен да ја пополни програмата на пропагандните билтени на режимот – признавам, ниту ние не се снајдовме лошо, младата дама што им мавташе на студентите од тенкот стана, како што велат, вирална – проследена со предизборно ветување за зголемување на пензиите, платите (со акцент на наставниците) и регулирање на дивоградбите за само сто евра. Сето ова го објави – и кој друг – претседателот на сите граѓани. Патем, тој повторно ја победи обоената револуција.
И Марк Твен би му завидувал. Еден американски писател еднаш рекол дека откажувањето од пушење е најлесната работа на светот: тој се откажал од пушење сто пати. Така е и со претседателот на сите граѓани: ништо полесно од победата над обоената револуција: еве го победува, претпоставувам, по трет пат. Точно, пурите за кои зборуваше Марк Твен беа вистински, додека обоената револуција постои само во главата на претседателот на сите граѓани кои му веруваат.
ПРЕДИЗБОРНА КАМПАЊА ИЛИ СИМУЛАЦИЈА? Значи, режимот се подготвува за избори. Како да се разбере таа околност ако, несомнено, во овој момент воопшто не стои добро, односно ако во овој момент шансите за кражба на квалитет би биле послаби отколку во кое било време во овие 13 години?
Ова укажува дека режимот повеќе не е сигурен дека одложувањето на изборите ќе им успее. Граѓаните и студентите не се смируваат, тензијата во средните училишта и факултетите е огромна, сиромаштијата кородира како ‘рѓа, 1 ноември се приближува, а режимот не остава впечаток дека знае каде да оди понатаму и како.
Од една страна, одложувањето на изборите се чинеше како добра стратегија бидејќи служи за смирување на ситуацијата и отворање простор за маневрирање на режимот за нови акти како идиотски закони за секс без согласност, забрана за собири, обиди за затворање на N1 и Nova и цела низа репресивни мерки. Ако, сепак, е така, тогаш зошто жестоката кампања во ова време?
Постојат два можни одговори. Или станува збор за обид да се смират граѓаните, или режимот проценува дека времето не работи во негова корист. Првиот одговор изгледа премногу софистициран за радикалниот ум. Преправањето дека одите на избори, а всушност не ви паѓа на памет да ги распишете, не изгледа убедливо, без оглед на фактот што претседателот на сите граѓани кои веруваат во бајки ги објави изборите само за април или декември следната година.
МРТВИ ДУШИ Објавувањето на изборите за април или декември 2026 година беше на сметка на нетрпеливите граѓани, за кои тие датуми изгледаат далечни како вечноста, па, претседателот на сите граѓани кои пцујат по новинарки смета дека ќе ги наведе во апатија.
Во исто време, сепак, времето е далеку од тоа да работи во негова корист. Што и да се обиде режимот, се претвора во кал. Поевтинувањето на пилешката салама Париска не наиде на топол прием и универзален ентузијазам. Дури и оваа воена парада во чест на единството на народот со целата оклопна полиција што ги спречува граѓаните – необединети, претпоставувам – да се приближат кон парадата. Ако досега времето му носеше среќа на Вучиќ – тогаш не му одеше добро, но се случи Путин да биде осамен со Украина, па Вучиќ, кој немаше што да понуди, преку ноќ се трансформираше во фактор на стабилност и безбедност – сега сè е толку лошо, толку многу ја уништи земјата што секој ден му носи нова неизвесност и проблеми.
Наскоро, цената на електричната енергија ќе скокне нагло, а потоа и сè друго, што нема да биде компензирано со никакво зголемување на пензиите и платите, а да не зборуваме за инфлацијата или доаѓањето на роковите за отплата на кредитите.
Од друга страна, режимот не е во состојба да произведе настан што ќе го стабилизира, бидејќи таканаречениот Експо, искрено кажано, не е ни приближно доволно блиску. Конечно, прашањето е дали сабилизирањето на режимот е сè уште можно.
Не треба да заборавиме дека овој бунт не се случи од ништо, туку дека зад нас се застреланите деца од „Рибникар“, тела згмечени под бетонот на новосадската настрешница па тие луѓе убиени во Дубона и Орашје. Тоа се многу мртви души, а режимот на Александар Вучиќ е одговорен или виновен за сите тие смртни случаи, на еден или друг начин.
Дури и ако бурата се смири за момент, таа повторно ќе се издигне уште посилна и поразорна. Поради оваа причина, можеби, режимот проценува дека до крајот на годината сè уште има шанса и сила за доволно добра изборна кражба.
(vreme.com)
