Во близина на градот Чернигов, при обид за бегзттво со автомобил биле убиени нејзиниот сопруг и постарата ќерка,. Биле затворени во подрум од страна на руските војници. Со молење им се донесени телата на загинатите да ги закопаат во блиската шума…
„Имаше експлозија или пукање. Беше заглушувачко. Се скрши задното ветробранско стакло. Мојот сопруг извика: „Излези од колата“. „Вероника (постарата ќерка) почна да вика, рацете и се тресеа, па се обидов да ја смирам.
„Таа излезе од автомобилот, а јас тргнав по неа. И тогаш таа падна“.
Трагедија Ужасот што го доживеала тој ден е речиси незамислив.
На деветтиот ден од војната во Украина, среде борбите, Викторија и нејзиниот сопруг Петро решијле да побегнат од Чернигов, град на северот на земјата.
Тие го направија тоа за да ги спасат децата.
Дванаесетгодишната Вероника беше ќерка на Викторија од првиот брак. Нејзината втора ќерка Варвара има само една година. Тие спакувале некои работи и се оддалечија од семејната куќа. Додека ја напуштале периферијата на градот, на југ, кај селото Јахидне, патот им го попречиле камењата на патот. Петро застана, излезе и почна да ги влече од патот.
Неколку секунди подоцна нивниот автомобил бил погоден од куршуми.
Дванаесетгодишната Вероника загинала додека се обидувала да им побегне на куршумите
„Мојата постара ќерка Вероника почна да плаче бидејќи парче стакло ми ја отсече главата и крварев“, вели Викторија.
Додека зборува, таа покажува на место високо на левата јаболчница – мала, заоблена црвена лузна.
„Вероника почна да вреска, рацете и се тресеа, па се обидов да ја смирам.
„Таа излезе од автомобилот, а јас тргнав по неа. И тогаш таа падна. Кога погледнав во земјата, видов дека нема глава“.
Автомобилот се запалил откако бил погоден од руска граната.
„Се обидов да останам смирена бидејќи го држев моето бебе Варвара и морав да ја одведам на безбедно.
Сопругота никогаш повеќе не го видела, но тишината и кажала на Викторија дека и тој е мртов.
Следните 24 часа беа очајнички обид да се преживее.
Викторија и нејзиното бебе Варвара се сокриле во паркиран автомобил.
И тогаш пукањето повторно започнало.
Истрчала до мала зграда која очигледно ја користеле војниците.
Додека се криела таму го исклучила телефонот за да заштеди батерија и се чудела како ќе се спаси себе си и ќерката.
Еден ден подоцна, руски војници ги пронашле при патрола.
Тие биле однесени во училиште во селото Џаихдна и задржани во подрум.
Следните 24 дена мајката и бебето ги поминале таму, во страшни услови.
Викторија гледала како луѓе умираат околу неа, бидејќи немало медицинска помош.
Би-би-си потоа го посети подрумот и разговараше со други луѓе затворени таму.
Затворениците велат дека мртвите тела лежеле со часови, понекогаш и со денови.
Во собата имало четириесет луѓе, вели Викторија. Имало малку простор за движење. Немало светлина, па користеа свеќи и запалки. Било правливо и топло, а Викторија вели дека на луѓето им било тешко да дишат. На затворениците генерално не им било дозволено да излегуваат, па дури и да користат тоалет. Наместо тоа, тие мораа да користат кофи.
„Луѓето беа болни од недостаток на движење, седеа и спиеја на столици. На некои луѓе им скокнаа вените и почнаа да крварат, па направивме завои“, се сеќава таа“. Во такви околности, Викторија морала ментално да се справи со бруталната загуба на нејзиниот сопруг и постарата ќерка.
Таа вели дека останала смирена и собрала колку што можела, насочувајќи ја целата своја енергија како да го спаси животот на своето бебе.
Таа побарала од руските киднапери да ги донесат телата на Петар и Вероника на училиште, за да ги погребаат.
Таа го испратила својот поранешен сопруг, таткото на Вероника, до остатоците од автомобилот за да може да ги фотографира посмртните останки. Од опожареното возило не останало речиси ништо.
Пронашле дел од алиштата на Вероника, искинати и валкани, мала нараквица со привезок во форма на срце, две таблички за автомобили, избелено сребро од жестокиот оган.
Викторија се сеќава на денот кога пристигнале телата.
„Беше 12 март. Ме викнаа и ми рекоа: „Ајде, ќе видиш каде ќе ги закопаат – во шумата, во два гроба, еден поголем, еден помал сандак и два крста закопани во земја.
„Останавме и почнавме да ги полниме гајбите со земја, но почна гранатирањето, па избегавме пред да ги закопаме. Беше многу страшно“, рече тој.
Ја прашувам Викторија што би им рекла на луѓето кои го направиле ова на нејзиното семејство.
„Да ми се даде можност да пукам во Путин, би го направила тоа“, рече таа.
„Раката не би ми се тресела“, додаца таа.
Викторија и бебето Варвара сега се на релативно безбедно место, во близина на Лавов, во западна Украина.
Ден пред интервјуто, мајката ја имала првата консултација со психолог.
„Кога сум со луѓе, кога правам нешто и комуницирам, заборавам што се случило“, вели таа. „Но, кога ќе останам сам, се чувствувам изгубено.
Додека ги изговара овие зборови, солзи и течат по образите. Ми покажува привезок – крава со срце на градите.
Тоа беше подарок од Вероника.
На приврзокот има и мал златен прстен, со врежани букви.
„Од црквата беше, ми го купи и мене. Амајлија е, го чувствувам тоа.“
(Исповедта ја забележала екипа на Би-Би-Си)
