Волф пишува дека на моменти ги доставувал своите наоди пред членовите на Централниот комитет, кои го слушале љубезно, климале со главата, но не сакале да го слушаат, и изјавил: „Која е вредноста на информациите, која е вредноста на ризикот, кои се жртвите на информаѕорите, агентите, шпионите, ако државници не обрнуваат внимание на резултатите од нивната работа?
ИВАН ИВАЊИ
За разлика од новите појави на ширење на дезинформации и пропаганда
преку Интернет како привид на мешање во внатрешни и надворешни работи на една земја, агентите порано имаа некои други, „активни методи“. Најеклатантен пример е ширењето на обидите за сменување на владата на Вили Брант во германскиот Бундестаг на 27 април 1972 година. Германскиот устав дозволува сменување на владата во текот на мандатот само ако некој противкандидат успее да формира парламентарно мнозинство во Парламентот. Тоа се вика „активна недоверба“.
АФЕРА ГИЈОМ Тогаш опозиционата Демохристијанска партија сметала дека нејиниот кандидат Рајнел Барцел (кој формираше „кабинет во сенка“) има доволно мнозинство без избори да ја преземе власта со пребројување на волјата на парламентарците. Меѓутоа, демохристијаните, кога глаањето започна констатираа дека им недостасуваат два гласа. Еден бил на пратеникот Јулиус Штајнер о ЦДУ а за вториот не се дозна никогаш чив е – гласањето било тајно.
Штејнер работеше за француско разузнавање од 1952 година, подоцна за германскиот В.С., германски внатрешен сервис, сличен на американскиот ФБИ, за да стане федерален заменик. Тој добил 50.000 германски марки за оваа „услуга“ од Миша Волф. Подоцна се тврди дека тој добил пари од Социјалдемократската партија на Вилијам Брант. Маркус Волф само искоментирал: „… ако ние сме дале 50 000, доколку бидат примени од друга страна, значи дека тој собрал двојно“.
Така, Штази го зачувал Брант на функцијата но подоцна ненамерно го срушил со аферата Гинтер Гијом, што е исто така е добар пример за работа на тајните служби. Штази имаше добро обучуван офицер на позицијата личен секретар на федералниот канцелар Вилијам Брант.
Неколку недели откако водачот на Социјалдемократската партија Вили Брант станува канцелар на Западна Германија (21 октомври 1969 година), шефот на неговиот кабинет се запознава со маж на име Гинтер Гијом.. Тој претходно направил кариера како партиски функционер на СДП во Франкфурт, потоа е препорачан во Бон од локалното раководство, и брзо е привлечен како помошник-секретар кон одделот за односи со парламентот, синдикатите, црквата и др. За неколку месеци тој станува генерален секретар на партијата, а подоцна и висок државен советник.
Никој немал претстава дека неговиот брз успех се одвива со помошта на Штази. Неговиот раководител во Источен Берлин Маркус Волф пишува во своите мемоари дека во седиштето на службата „се чувствувале многу удобно” – располагале со свој човек во најблиската околина на канцеларот на ФРГ. Правени се секакви други обиди за длабоко влегување во владините кругови на Бон, но никој друг не успеал да стигне толку блиску до целта.
Гијом и неговата сопруга Кристел се преселиле од Источна во Западна Германија во 1956 година, уште пред да биде подигнат Берлинскиот ѕид. Испраќањето се одвивало со дозвола на Штази. Целта им е да се интегрираат во Социјалдемократската партија на Германија и да даваат информации на безбедносната служба на ГДР.
Гијом правел распоред за настапите на неговиот шеф, имал увид во тајните документи наменети само за шефот на владата, учествувал во организирањето на неговиот прилично бурен љубовен живот. Ставањето на Гијом во кругот на највисок авторитет на Сојузна Република Германија можела да се претвори во најголем успех на источногерманската тајна служба и се претвори, според Маркус Волк, во најголемото дебакл, бидејќи неговото откривање придонело за оставката на Брант.
На Брант му се допаднал Гијом, па го зеде како личен секретар. Набргу станал сомнителен во службата за контраразузнување од Западна Германија, следен е и уапсен на 24 април 1974 година. Иако иследниците не биле сигурни дека ќе има доволно докази за судот, тој веднаш признал: „Јас сум офицер на германската национална армија на Демократска Република Република, ве молам, почитувајте ја честа на еден офицер“. Волф подоцна го коментира ова велејќи: „Не требаше да го рече тоа, ги изгуби нервите…“
Подоцна се испостави дека тој испратил деветнаесет извештаи од позицијата на службеник на Брант, за кои се проценува дека се „просечни“ во седиштето во Берлин. Тој веројатно допрва требал да собере поважни информации. Тој беше осуден на тринаесет а неговата сопруга на осум години затвор, но тие само издржуваа дел од таа казна и беа ослободени и депортирани во Источна Германија, каде што беа славени, наградени. Подоцна двојката се разведе.
ЗАВОДНИЦИ И ЗАВОДНИЧКИ Волф го нарече случајот Гиком најголемиот неуспех во неговата кариера. На прашањето кој е неговиот најголем успех, тој рече дека нема да го каже. Еден од неговите методи беше да се испратат убави, млади луѓе со добри манири и инструкции да водат љубов кон Западот, на крајот да стапат во брак со секретари на министри и други моќни луѓе. Учителка по англиски јазик наречена „Мис Инглиш“ работела во Министерството за внатрешни работи на НДР. Таа исто така била домаќин на вечери на кои момчињата, кои го носеа колективниот прекар „Ромео“, предавале однесување на масата, етикеција, сè што било потребно за да се задоволи некоја личност на Западот. Волф подоцна признал и дека „одлични млади жени“, „вистинските бисери“ работеле за Штази. Една од нив, на пример, објавила дека западната контраразузнавачка служба открила начин за криптирање на документите и пораките од Источна Германија, реагирала веднаш и успеала да ги заштити нејзините врски.
Кога бев во Бон во средината на 70-тите години на минатиот век, таа се појави во еден од тиражен илустриран магазин како карикатури на ро со многу телефони и плаче. „Сега сфатив дека не сум важен службеник, мојот шеф дефинитивно не е источногермански шпион“.
Што се однесува до момците кои ги освоија секретарките на важни личности во улогата на Ромео, и така и за Гиијом, важно беше да се направат добри „легенди“ – фалсификувани биографии, поткрепени со сите потребни лични документи. Еден од починатите секретарки во Западна Германија изврши самоубиство по апсењето на Гијом, други беа пронајдени и осудени на долги затворски казни по обединувањето на Германија.
ДВОЈНИ АГЕНТИ Улогата на двојни агенти е посебна приказна. Јас веќе пишував за шпионот од Сребреница, Зелман Зелманагиќ во „Време“; тој работел како советски агент во нацистичката служба. Многу попознат е случајот со Ким Филби, кој го водеше одделот за следење на ФБИ за советско разузнавање и, всушност, работеше за Советите заради идеолошко убедување. Пред да биде откриен, тој избегал на време во СССР, каде бил пречекан како херој, а кога починал во 1988 година добил државен погреб. Проверувањето на своите сопствени, дури и најуспешните агенти, е главоболка за сите известувачки служби.
Германскиот канцелар Хелмут Шмит му рече на источниот германски специјален пратеник за односи со Сојузна Република Германија, Михаел Кол: „Ние треба да престанеме да се справиме со оние досадни шпионски приказни, сè и онака измислено. Овие се излишни расходи; би го докажале нивното право да преживеат “. Тој е познат по тоа што рекле дека воопшто не ги чита ниту извештаите за БНД, туку швајцарскиот весник Ноха Зирихер Цајтунг кој е „подобро информиран“.
КОЈ КОМУ НЕ ВЕРУВА Во многу земји, во јавноста има голем отпор кон разузнавачките служби и нивните соработници, секако кај нас. Ова не е случај во Израел или Велика Британија. Во Англија, значајни писатели како Сомерсет Мом или Греам Грин работеа за МИ6, големиот марксистички филозоф Херберт Маркуз работеше за ОСС, претходник на ЦИА. Прашањето е за кои цели се работело, кој систем се брани, што се напаѓа и се поткопува.
Сите разузнавачки служби работат за свои влади, им испраќаат извештаи, ги доставуваат своите наоди, но самите не донесуваат одлуки, тие ги донесуваат политичарите.
Волф пишува дека на моменти ги доставувал своите наоди пред членовите на Централниот комитет, кои го слушале љубезно, климале со главата, но не сакале да го слушаат, и изјавил: „Која е вредноста на информациите, која е вредноста на ризикот, кои се жртвите на информаѕорите, агентите, шпионите, ако државници не обрнуваат внимание на резултатите од нивната работа?
