Птичјиот грип се шири и во Источна Македонија, јавува АХВ – најден е и тука мртов короран. Ја губи ли Преспанско езеро птицата која го красеше овој регион?
Собирањето на стотици мртви пеликани од птичји грип во Мала Преспа, како и во другите езера во Западна Македонија, беше разгледано на широк состанок неодамна. Во присуство на заменик министерот за животна средина, Георгос, во градското собрание на Препа. Амирос и Јоргос Касапидис, градоначалникот на Преспа Јоргос Пашалидис, претставници на Агенцијата за управување со националниот парк Преспа и командант на 9-та бригада со седиште во Лерин.
Минатата недела околу 700 птици, главно арктички пеликани и рододендрони, беа пронајдени мртви во трските на Мала Преспа, додека помал број од околу 30 се пронајдени во езерото Хеимадитида во Аминтао, додека само една птица е пронајдена во езерото Зазари. Исто така, мал број мртви птици – сребрени пеликани се пронајдени во Касториското (Костурското) Езеро. Микробиолошките испитувања на Ветеринарната служба Лерин покажале дека птиците угинале од микробот на птичјиот грип.
Како што рече заменик-секретарот за животна средина Џорџ Амирас, осврнувајќи се на вирусот на птичјиот грип, тој истакна дека „тој не е опасен за луѓето“, но „важноста на нашето живеалиште во Преспа не принудува да дејствуваме брзо и на организиран начин за да ги заштитиме птиците и езерата. на регионот“. Тој најави ангажман на војската, како и постоење на сертифицирани компании за собирање на мртви птици, почитувајќи ги сите протоколи за јавно здравје и наведе дека „се достапни ресурси за финансирање на проектот“.
Станува збор за болест која започна во Кина во 2005 година и, според Мирсини Малаку, директорка на претпријатието за заштита на Преспа, „во моментов е во пораст, особено во Европа“.
Госпоѓица. Малаку изрази страв дека грипот може да се прошири и на други мочуришта во Западна и Централна Македонија поради секојдневната размена на населението. „Нашето планирање треба да биде долгорочно и ефективно, да не е ограничено на една област, туку да вклучува и други мочуришта, бидејќи вирусот на грип може да се прошири и на други птици“, рече г-ѓа. Малаку.
Агенцијата за храна и ветеринарство попладнево ги доби резултатите од лабораториските испитувања на Ветеринарниот институт при Факултетот за ветеринарна медицина – Скопје, со кои кај мостра од дива птица – корморан од штипско, е потврдено присуство на болеста авијарна инфлуенца (птичји грип).
За утврдување на поттипот на сој на вирусот, кој не е детектиран на фарма, туку кај дива угината прелетна птица најдена во природата, ќе се спроведат дополнителни лабораториски испитувања.
Пријава за сомнеж на случај, АХВ доби на 18 февруари, кога од страна на ветеринарно друштво од Штип, мострата од дивата прелетна птица е доставена за лабораториско испитување во Факултетот за ветеринарна медицина – Скопје. Агенцијата за храна и ветеринарство подготвува решение, со кое ќе се спроведат соодветни мерки за заштита од ширење на вирусот и негово ставање под контрола, вклучително и дополнителни прегледи на одгледувалиштата и попис на живината на фармите.
Пеликани (науч. Pelecanidae) – е семејство на големи водни птици. Карактеристични се со нивниот долг клун и вреќичката под него, која им служи за лов и исцедување на водата од клунот. Тие имаат светло перје, со исклучок само на два вида. Клуновите, ќесичката и кожата на лицето им добива малку боја пред сезоната на парење. Фосилните остатоци од пеликаните се стари најмалку 30 милиони години.
Семејството прв официјално го опишал Карл Лине во 1758 г. Името потекнува од старогрчкото пелекан (πελεκάν), што произлегува од зборот пелекис (πελεκυς) кој значи „секира“. Во античко време, зборот се однесувал и на пеликаните и на клукајдрвците.
Пеликаните го дале своето име на редот пеликановидни, кој со текот на времето претрпува промени.
Осумте вида пеликани може да ги поделиме во 2 групи, едната со 4 пеликани кои гнездат на земја со претежно бели перја, и другата со 4 пеликани со сиви или кафени перја и кои гнездат или на дрва или на морски карпи.
Пеликаните имаат крупно тело покриено со бели, розово-бели, сиво-бели или потемни пердуви. Перјата за летање на врвовите од крилата им се црни или темни. Имаат мала глава, долг врат, а карактеристичен е нивниот долг клун со растегливо ќесе. Розовкастите нозе им се кратки и силни, а четирите прсти споени со кожичка за пливање. На земја е тромав, но добро плива и многу добро и високо лета. Живеат во јата, крај големи езера, мочварни брегови, плитки калливи морски брегови или широки речни утоки.
Се храни со риби кои ги ловат заеднички, но и со други водни животни. Пленот го здогледуваат во лет, па слетуваат во полукруг со раширени крилја и ги опкружуваат преплашените риби.
Во сезоната на парење, голите површини кожа им добиваат поживи бои: жолта, портокалова или црвена. Гнездата ги прават во поголеми колонии, на земја, со трски, водени растенија и гранки. Еднаш годишно снесуваат 2-3 бели јајца. Младенчињата ги хранат и двата родитела, со полусварена храна која ја чуваат во ќесичката под клунот.
