Ненадејна мешаница: одеднаш војната беше пренесена во самата Русија. Следеа три значајни настани и сите три содржат значења кои можат да не ориентираат кон она што ни претстои
ЕВГЕНИЈ ДАЈНОВ
Ненадејниот пресврт со формирањето на влада во Бугарија се совпадна со ненадеен пресврт во Русија. Едното не е причина за другото, бидејќи и двете се израз на истиот моќен, глобален процес: враќање на демократијата и демократите на доминантна улога во светските работи.
Доста се пишуваше за бугарските превирања што започнаа со првата прес-конференција на Иван Гешев по „атентатот“ против него. Дозволете ми да го погледнам руското мешање кое започна една недела подоцна.
НЕКОЛКУ ЗНАЧАЈНИ НАСТАНИ На 22 мај, војната започната во Украина од страна на Русија се пресели во самата Русија. Два волонтерски корпуси, составени од Руси против Путин, кои до неодамна се бореа на страната на Украина, лесно ја преминаа границата на регионот Белгород. Тие воспоставиле контрола над 43 кв.км. од суверената територија на Руската Федерација, лесно победувајќи ги лабавите единици на руската армија кои им застанаа на патот. Тие покажаа што можат и се повлекоа на украинска територија. Но, пред неколку дена тие се вратија во Русија и ја објавија својата намера овојпат да го заземат регионалниот главен град Белгород и да го ослободат целиот регион, а потоа и цела Русија.
Веднаш се случија неколку значајни настани. Прво, предградието Белгород, градот Шебекино, кон кој напредуваа доброволците, стана цел на руската артилерија и авијација. За да се избегнат директни судири со доброволците, руските вооружени сили почнаа, од далечина и од воздух, да пукаат врз руски град населен со Руси! Тепаа, така да се каже, „на своја рака“.
Второ. Овој пат не го ограбуваа имотот на Украинците, туку на Русите, на „своите“.
Трето, генералот Герасимов, кој командуваше со руските трупи во Украина, рече дека нема да ги повлече единиците од фронтот за да ги испрати во Русија за да ја запре инвазијата на доброволци. Во Русија, накратко, да поминат како што можат (или не можат).
Сите три настани содржат значења кои можат да не ориентираат кон она што следува.
ВАЖНО Е ДА НЕМА ПРЕМНОГУ ЖРТВИ Одлуката на трупите на Руската Федерација да го гранатираат својот град наместо да се спротивстават на непријателот на бојното поле, открива дека Русија нема намера да го менува вообичаениот начин на воени операции – ако е можно, од далечина, со артилерија и бомби, без оглед на тоа. дали убиваат свои или други. Важно е дека треба да има некои остатоци и некои жртви.
Ако вака Русите планираат да одговорат на почетната офанзива на Украинците, крајот на војната може да биде многу поблиску од очекуваното. Русите едноставно ќе се повлечат, уништувајќи се на териториите што ги оставаат зад себе.
Грабежот на цивилните Руси од страна на униформирани Руси уште еднаш открива дека ништо не се променило во Русија од времето на Иван Грозни. Таму нема општество. Има само држава, нејзините послушни кметови и некои непослушни луѓе подготвени да се побунат против неа со оружје во рака.
Отсуството на општество ни кажува дека режимот на Путин не може да смета на поддршката од Русите кога ќе почне да попушта. Никој нема да се солидаризира со него, бидејќи, солидарност има само таму каде што има општества. Во Русија, напротив, огромен број луѓе, до вчера послушни на властите, ќе трчаат да ги ограбуваат домовите на нејзините претставници. И некои многу лути луѓе, како што се оние доброволци кои моментално напредуваат кон Белгород, ќе организираат немири и немири. Поради недостаток на општество, овие ферменти нема да личат на нашите протести, да речеме. Тие ќе бидат она што патријархот на руската литература Пушкин го опиша како „руски бунт – бесмислен и безмилосен“.
За да разберам што стои зад одбивањето на генерал Герасимов да ги пренасочи единиците од фронтот кон внатрешноста на самата Русија, ми помогна да ги прочитам мемоарите на британскиот дипломатски агент Брус Локхарт (Брус Локхарт: Мемоарите на британскиот агент). Тој заврши во Русија во 1917-1918 година; тој беше особено близок со новата болшевичка влада и му беше дозволено редовно да комуницира со нејзините врвни лидери како Ленин, Троцки, Радек, Бухарин и други.
УВИДОТ НА ЛОКХАРТ Локхарт сам меѓу западните дипломати разбрал како болшевиците го замислуваат светот. Посебен момент на увид му дошол кога ги гледал болшевиците како се расправаат меѓу себе дали да потпишат капитулантски договор со Германија во Брест-Литовск. Болшевичките лидери воопшто не се вознемирени од фактот што на непријателот му отстапуваат половина од својата европска територија, вклучително и Кавказ. Нема навестување за некаков тип на размислување „свети граници на татковината“. Болшевиците мислат поинаку: Добро, немаме војска во моментов, ќе го потпишеме овој договор. Еден ден, со возвраќање, ќе си ги вратиме изгубените територии. Ако не – не.
Модерните Руси како Путин често се фалат дека „Русија нема постојани граници“. Ова е порака до остатокот од светот дека Русија секогаш се шири, секогаш освојува нови територии и нема смисла да се фиксира на некои привремени имагинарни линии на картата. Но, тоа функционира и во спротивна смисла, како што сфатил Локхарт уште во 1918 година: бидејќи Русија нема постојани граници, не е особено импресиониран ако тие почнат да се намалуваат навнатре.
Се додека имаат каде да се повлечат на оваа нивна огромна територија, Русите нема да си ги кинат кошулите за некое Шебекино. „Одлична работа. Кога ќе сме посили, ќе си го повратиме. Ако не, не“. Затоа, ниту Путин, ниту Герасимов не се возбудени за судбината на регионот Белгород. На ист начин, тие нема да бидат возбудени за соседниот регион Брјанск кога ќе дојде редот. Тие можеби се донекаде возбудени за судбината на соседниот регион Курск, но само поради сеќавањето на битката кај Курск во 1943 година. Но, сепак, засега им е поважно да можат да се пофалат со некои херојски настани во Украина.
НАЗАД ВО РУСИЈА? ПОВЕРОЈАТЕН Е КРВАВ БУНТ Така, се плашам дека надежите на оние кои очекуваат Русите да ги ослабат нивните позиции во Украина за да ја одбранат Русија ќе останат пропаднати. Нема. Тие ќе останат во Украина додека нема да бидат протерани насилно. Веројатно ќе бидат уништени и надежите на оние кои предвидуваат демократски пресврт во Русија по загубата во украинската војна. Многу поверојатно е крвав, брутален бунт што се развива на десетици фронтови истовремено од Курск до Курилските острови. И релевантните светски организации треба, отсега натаму, да се подготват да им помогнат на оние мирни руски жители кои ќе бидат ограбувани од нивните сопствени вооружени сили кои се повлекуваат.
