БИЉАНА ЈОРДАНОВСКА
Безидејнотоста во континуираните барања за предвремени избори се гледа и во бескрајното и празно повторување на набројување на проблемите без аргументи и план како тие да се решат. Овие барања се засилија и деновиве, во пресрет на гласањето за реконструкција на Владата, а „таму некаде“ во агендата е и гласањето за уставни измени.
Во тој контекст, со оглед дека за гласањето за уставни измени и внесувањето на Бугарите и неколку други етнички заедници во Преамбулата на Уставот е потребно двотретинско мнозинство, реконструирањето на Владата, добра потег или не, остана како единствена опција на располагање. Чекор напред кон евроинтергациските процеси ќе биде нејзиното формирање и мнозинството „за“ во Собранието, потребни за уставните промени.
Широката коалиција за потиснување на опозицијата, која со власта би разговарала единствено за предвремени избори, за едни ќе не внесе во нова политичка криза, за други ќе го отвори патот кон ЕУ. Сепак, меѓународната заедница е на ставот дека земјава не треба да се занимава со предвремени избори, туку со реформите и со надминување на конфликтот со опозицијата околу влегувањето на Бугарите во Уставот.
Власта останува на ставот дека избори, по редовен пат, ќе има во 2024 година. Дотогаш и оние што претендираат да ги наследат, имаат обврска да се подготват за спроведување на сите реформи кои ќе го определат времето колку ќе чекаме пред вратата на ЕУ.
Иако, во сите свои говори, високите функционери на извршната власт се спремни на разговори и широка дискусија со опозицијата што би донело до меѓусебно разбирање и компромисно решение, јавно ВМРО-ДПМНЕ никогаш не се согласи, ниту се согласува, туку постојано условува со предвремени избори. Играјќи на картата на национализмот и квази-патриотизмот, немајќи друг џокер во ракавот, настрана бугарското прашање, поттикнуваат и друг тип на разгорување околу улогата на албанските партии и нивното партиципирање во одредувањето на судбината на Македонија.
Иако сѐ укажува дека влегувањето на Бугарите во Уставот може да биде придобивка, отколку инсистирањето тие или било која етничка заедница да бидат изоставена, прашањето е – под чија власт и под чии услови ќе се случи тоа. На крајот, поведението на опозицијата, всушност, нема врска ниту со етничките заедници и Уставот, туку со заслепеност од желбата за освојување на власта.
Дека цехот ќе го платат граѓаните, тоа е неминовно, но цената ќе биде уште повисока, доколку се дозволи одржување предвремени парламентарни избори.
Изборни реформи се нешто што одамна му е потребно на македонското демократско општество. Нивното одолговлекување ќе се прекине во моментот кога неминовно ќе бидат потребни за влез во ЕУ. Тогаш, Министерство за правда треба да има јасен концепт и временска рамка како ќе се одвива целиот процес, транспарентно и со вклучување на сите засегнати страни.
Новиот министер за правда ќе треба да најде решение и за надминување на изговорот на разрешениот Никола Тупачески, дека работната група за изборни реформи не можела да почне со работа поради недостиг на предлог за учесник од ВМРО-ДПМНЕ.
(civil.mk)
